Dvöl - 01.06.1903, Blaðsíða 1

ÍJppsögn slirifleg og bundin viö
l.okt., en ógild neina kaupandi
séskuidlaus. Afgreiðslablaðsins
er & Laugavegi nr. 36.
BD
DYOL.
Blaðiö kostar hér á landi 1 kr.
25 au. erlendis 2 kr. Helm-
ingur borgist fyrir 1. júlí, en
hitt viö áramót.
3. ÁR.
REYKJAVÍK, JÚNÍ. 1903.
NR. 6.
Sjálfstraust (Self-Reliance).
Áframliald af greininni „Kraftur viljans“.
Lauslega þýtt úr ensku
Guð hefur aldrei œtlast til að hans sterka og
sjálfstæða vera, maðurinn, skyldi uppfóstrast þannig,
að hann þyrfti sífelt að halla sér upp að öðrum sér
til stuðnings eins og umfeðmingsgrasið vefur sig ut-
an um eikarstofninn. Örðugleikar, þrautir og þján-
ingar lífsins — þær tálmanir, sem mæta manni á
veginum til hamingjunnar — er skýlaus blessun.
Þær styrkja vöðva mannsins og kenna honum jafn-
framt að treysta á sjálfan sig, það likist þvi að glíma
við aflraunamann, sem er oss yfirsterkari, vér auk-
um með því krafta vora og komumst með það
sama að því leyndarmáli, í hverju Iians huldi fim-
leiki er fólginn. Það er satt sem Bunvan segir, að
allir erfiðleikar mæti oss eins og þeir freistist til þess
likt og ljónið Samson, fyrst mæta þeir oss öskrandi
og með tannagnístri, en þegar vér höfum yfirunnið
þá, þá finnum vér í þeim hreiður fullt af hunangi.
Hættan er vissulega það náttúruafl (element), sem
leiðir hæfileikana i ljós.
Pythagoras segir, að dugnaður og nauðsyn séu
sambýlingar. Hin þyngsta óhamingja (curse), sem
hent gelur ungmenni er að styðja sig við aðra á
meðan lyndiseinkunnir (character) þeirra eru að þró-
ast, því sá sem byrjar lífsferil sinn með því að ganga
við hækjur endar hann vanalega á sama hátt, Sú
hjálp, sem kemur innan að styrkir, en sú sem kem-
ur utan að veikir undantekningarlaust þann, sem
verður hennar aðnjótandi. Hinar lífseigustu plöntur
vaxa ekki i skjólsömu aldingörðunum eða gróðrar-
stíunum, en upp á hamratindunum þar, sem storm-
arnir hamast inest. Eikin sem stendur ein sér og á
i sífeldum hardaga við ofsaveðrin, festir rætur sinar
dýpra og dýpra niður i jarðveginn, en trén, sem
standa í skóginum svegjast, hogna, skjálfa og tætast
upp með rótum. Þannig er því og liáttað í mann-
lífinu. Þeir, sem hafa lært að treysta á sjálfa sig
eru reiðubúnir til að taka á móti hverju því, sem að
höndum ber, en hinir þar á móti, sem sækja styrk-
inn til annara eru ófærir til að ganga út í þann bar-
daga. Margir æskumenn — já, og sömuleiðis marg-
ir af hinum eldri nema staðar þegar ganga skal út í
lífs bardagann, þeir missa kjarkinn af því þá vantar
það fé, sem þeir álitu nauðsynlegt til að byrja með.
Nokkur þúsund dollara, eða hundruö, eða „eitllivað
gott peningavirði“ álíta ]>eir hið einasta nauðsynlega
til að verða hamingjusamir. En í níu tilfellum af
tíu er hinn óhultasti fjársjóður, sem nokkur maður
getur átt til í eigu sinni, góð heilsa, hreinar lífsregl-
ur, góðir vitsmunir, og sterkur, staðfastur vilji til að
vinna heiðarlega fyrir sér, og ef mögulegt er að
nema einhverja iðn "u- hvort, sem þeir stunda hana
til að lifa at', eða ekki. Þeir geta ])á æfinlega gripið
til hennar þegar aðrir vegir eru lokaðir. Sérhver,
sem vill lesa og íhuga lífsferil minnisverðra manna —
vér eigum hér ekki við titla eða erfða tign — munu
1 komast að raun um að allur fjöldinn af þeim, hóf
sig upp til metnaðar án þess að hafa annað til að
| byrja ineð en gáfur, þrek, dugnað og slaðfastan
i vilja að komast áfram. I iðnaðarlegu tilliti, i verzl-
| unarlegu, í jarðyrkjulegu, og jafnvel í bókvísilegu
listfengislegu og ijiróttalegu, eru hinir víðfrægustu
menn komnir fram úr fátækt og ókunnleika. Dr.
Johnson varð frægur fyrir gófur og dugnað — sama
var tilfellið með Franklín og marga aðra sem eru
l orðnir víðfrægir menn. [Framh,]
Smalastúlkan á Landamærunum.
Eftir Amaliu E. Barr.
(Framh.).
—
Þetta sannfærði Phemiu um, að Faith ætlaði að
halda taum systur sinnar, hvað svo sem Renwick
segði um það. „Það er Anna Lander“, hugsaði hún
„sem kemur honum til að haga sér svona og þann-
ig hefur verið síðan Landers fólkið kom til Mosa-
kirlils, en þegar hann fer að snúa huga sínum til
Faith og vill fara að gifta sig þá gerir hann sér
enga samvizku af þeim hlut! Guð hjálpi mér! Svik
og prettir fara sífelt í vöxt en ráðvendni og hrein
ást rénar daglega11. Maimánuður kom með sitt
blíða og hressandi veður, trén stóðu í blóma og
blómgresið í aldingarðinum, stjúpmóðurblómin og
veggjarósirnar uxu og döfnuðu vel, en Archic Iét
ekki sjá sig þó Faith væri einlægt að vonast eftir
honum. Það sást ekki annað en að hún gegndi
heimilisverkunum eins glöð og ánægð og hún átti
vanda til, en í raun og veru leið henni illa og hún
hafði varla augun af fellunum þar sem þjóðvegurinn
! lá. Phemia aumkvaði hana af öllu hjarta, en hafði
engin ráð með að sýna það í verkinu, því Faith tal-
! aði aldrei um sorgir sínar og nefndi Renwick aldrei
i á nafn eða hvernig hann skildi við hana siðast og
þess vegna komst hún ekki að til að segja neitt urn
hann. Um þetta leyti ársins átti Faith sjaldan er-
indi til bæjarins og ]>ó hún hefði gert það, þá nryndu
fóir hafa vogað sér að fara að segja henni um að
Renwick myndi elska liina fögru Önnu Lander, svo
þar eð hún, vissi ekki hvað það var, sem dró hann
frá benni þá dæmdi hún hann eftir sínu eigin hjarta
og þóttist viss um, að hann myndi fyr eða síðar
koma og friðmælast við sig. En hvað henni fannst
tíminn vera langur þegar hún bar svona harm sinn
í hljóði og reyndi að gleyma áhyggjunum í daglegu
störfunum á meðan vonin og kvíðinn háðu bardaga
sinn og hún eins og hlustaði mitt í störfum sínum
eftir hvers manns málróm og fótataki. Á þennan hátt
liðu nærri því 3 vikur henni datt ekki í hug að
skrifa honum því hann hafði komiö drukkinn til
hennar og sært hana með ásettu ráði og hún bjóst