Dvöl - 01.06.1903, Blaðsíða 4

24
D V 0 L.
forviða, en var lionum mjög þakklát fyrir göfuglyndi j
hans, hann var gamall og einstæðingur, svo hún
réði af að taka boði hans, Eftir fáeina klukkutíma
voru þau orð töluð og staðfest, sem gerðu Jón
Raleigh að hennar lögmætum verndara.
Tíminn leið. Allir urðu fyrst steinhissa á þess-
arri undrunarlegu og skjótu giftingu, en sönsuðu sig
svo smátt og smátt á því, og slúðrið, ályktanirnar
og dómarnir þögnuðu svo gersamlega. Frú Raleigh
reyndist fyrirtaks stjórnsemdarkona og tók talsverð-
anu þátt í félagslífinu, hún unni mjög söng og hljóð-
færaslætti og kunni sjálf hvorttveggja til fullnustu.
A’ið hinar lipru hræringar hvítu fingranna hennar
gáfu pianóstrengirnir undrunarfögur hljóð frá sér
sem hrærði hjörtu áheyrendanna bæði með sorg og
gleði, en samt var fiðlan, hennar uppáhalds hljóðfæri
og hún varð um síðir hennar einasta lífsgleði og fé-
lagi. Það var hún, sem fyrst leiddi þau Ilarald
Everett sáman, hinn nafnfræga fiðluleikara. Ungur
og ósegjanlega töfrandi eins og hann var, uppgðt-
vaði hún um síðir að hún í honum hafði fundið félaga,
sem haíði sama eðli og hún—var eitt með henni. Þeg-
ar fram liðu stundir voru þau sífeldlega í hvers ann-
ars félagsskap og lifðu og hrærðust svo að segja
einungis hvert fyrir annað. Veslings Grace athug-
aði ekki hvaða veg hún fór, hann var svo blómum
skreyttur að henni datt ekki í hug að hann myndi
enda í sorg. Endalyktin kom þó um síðir. Eitt
kvöld kom Jón Raleigh, án þess þau ættu von á
honum inn í söngstofuna og hann sá þá konuna
síua í fanginu á Harald Everett, sem talaði við hana
heitt ástamál og harmaði biturlega þau óhappa for-
lög, sem aðskildu þau. Gamli maðurinn stóð og
hlustaði á þetta, eldgamla, alþekkta æfintýri. Hann
sá að ungimaðurinn hafði talað þessi orð íhugunar-
laust og að hann hafði ekkert ásetnings ranglæti
framið, hann sá líka með sárri sorg í sínu góðgjarna
hjarta, að Grace stóð niðurlút og þegjandi og hafði
hvorki kraft né þrek til að veita honum mótspyrnu,
og í þögn hennar las Jón Raleigh sinn eigin dóm.
Hann hafði staðið þarna boginn og skjálfandi eins og
viðargrein og hann gekk þaðan þegjandi án þess þau
lækju eftir honum.
Daginn eftir kallaði hann á konu sina og sagði
henni með fáeinum vinalegum orðum, að hann hefði
séð til þeirra. Hún kraup á kné frammi fyrir hon-
um á gólfinu og bað hann grátandi um fyrirgefningu
Hann reisti hana upp, nam staðar fyrir framan hana
og horfði inn í aug-un á henni. Þessi stóra og göf
uga sál leið bitra angist og háði harðan bardaga
áður en hann krossfesti sjálfan sig. En það var nú
búið og hann vann fullkominn sigur. Ogsannarlega
hafði enginn dauðlegur maður betur unnið til sigur-
vegarakórónu. „Elskan mín!“ sagði hann í sínum
góðgjarna málróm. „Eg sé og kannast við yfirsjón
mína í því að eg bað þig að eiga mig — það var
rangt — óneitanlega rangt. Grace, ég skal sækja
um skilnað og gera þig frjálsa að eiga Harald Ever-
ett. Hann er góður og trúlyndur maður og hæfi-
legri ektaniaki fyrir þig en eg. Settu þig ekki á
móti þessu, eg skal finna upp á einhverri málsvörn,
einhverri ástæðu, sem lögin munu taka gilda. Eg
skal veita þér aftur frjálsræði þitt án þess að heim-
urinn fái ástæðu til að álasa þér“.
Einþykknis-mann, má ef til vill kalla hann, en
hver mun geta sagt með sönnu, ab gamli Jón Ral-
eigh hafi ekki verið ókrýndur og óþekkur píslarvott-
ur? Til þess að gera konuna sína sæla og til að
bæta fyrir þau rangindi sem hans framúrskarandi
göfuga hjarta ásakaði hann fyrir — þau rangindi að
hafa látið þessa fögru, ungu skepnu, konuna sína
giftast sér, gömlum manni. Vildi hann algerlega
fórna sjálfum sér og sínu góða mannorði. Því með
því einungis að draga skugga yfir sinn eiginn fagra
orðstír gat hann fengið skilnaðinn frá konu, sem al-
drei hafði elskað liann, en hafði lært að elska ann-
an mann. En forsjónin sparaði hann fyrir þessari
síðustu stóru fórn og auðmýkingu, því einn dagþeg-
ar Grace gekk inn í skrifstofuna stutlu eftir fyrnefnt
saintal við manninn sinn, og sem auglýsli svo greini-
lega hans göfuga hjartaþel, fann hún hann með
hvíta höfuðið hnigið fram á opið skrifborðið örendan.
Læknarnir sögðu að hann hefði dáið úr hjartaslagi
og að dauði hans hefði orðið skjótur. Eftir að hann
hafði uppgötvað að konan sín elskabi fiöluleikarann
hafði hann arfleitt hana að aleigu sinni. Átján mán-
uðum seinna giftist Grace, Harald Everett, og Jón
Raleigh hvíldi í gleymdri gröf, en grafarinnar græni
svörður hylur eitt af þeim göfugustu mannshjörtum,
sem nokkru sinni hefir bærst í mannlegu brjósti.
Smávegis.
Prjónað kögur.
Garnið í það eða silkitvinninn er hafður 4 fald-
ur, þó ekki tvinnaður saman, og eru allir þættirnir
prjónaðir eins og einn þráður væri. Það má fitja
upp 12 lykkjur — þó má hafa þær bæði fleiri og
færri eftir vild, sömuleiðis má hafa á bekknum hvaða
prjón sem vill og prjóna perlur í hann, og verður
þá að draga þær upp á einn þráðinn, því þær ganga
ekki upp á þá alla í einu, en þar eð sá þráður er
prjónaður með hinum má haga perlunum í munstur
eins og hver vill, ef þær eru hafðar. Líka má hafa
útprjón á bekknum t. d. ein lykkja er prjónuð fyrst
svo slegið upp á og tekið úr og þetta gert tvisvar
sinnum, þanriig er allur bekkurinn prjónaður og með
garðaprjóni þar til hann er orðin eins langur og
hann á að vera t. d. á sjal, hálstrefil eða þess hátt-
ar, þá eru felldar af 7 lykkjur, ef upp voru fitjaðar
12 lykkjur en 5—6 lykkjum hinummegin steypt niður.
Síðan eru þær allar raktar upp eftir endilöngum
bekknum, og er það kögrið, sem af því garnið var
fjórfallt verður mátulega þykkt.
Ofur lítið af kamfóru og vatni, má brúka til að
skola úr munninum og hálsinum sé maður andramm-
ur. Við handa raka er gott volgt álúns-vatn.
Gætið að á hverju þér hafi mest grætt eða tap-
að, eða hvað arðsamast hefir verið, getgátu búskapur
borgar sig ekki.
Útgefandi: Torfhildur Þorsteinsdóttir Holm.
Pélagsjirentsmiðjan.