Dvöl - 01.12.1905, Blaðsíða 3

DV0L.
41
Dánarminning,
Árið sem leið lést í Minneapolis í Bandaríkjum
merkis og sóma konan Jórunn Jónsdóttir, pósts Gísla-
sonar og Guðríðar Jónsdóttur, ættaðri úr Suður-
Múlasýslu.
Jórunn sál. dvaldi mestmegis hjá foreldrum sín-
um til tvítugs aldurs. fór hún þá norður að Möðrufelli
í Eyjafirði og þaðan giftist hún eftirlifandi manni sín-
um; Páli Gunnarssyni, nú til heimilis í Minneapolis.
Þau bjuggu um nokkra ára tíma í Eyjafirði unz þau
árið 1878 fluttu til Ameríku, og bjuggu 9 ár í
Winnipeg en fluttu þaðan til Minneapolis árið 1887,
og þar dó hún 3 nóvember 1904. Þeim hjónum
varð tveggja barna auðið, drengs hér heima, sem þau,
mistu á unga aldri, og stúlku, sem þau eignuðust þar
og lifir móður sína.
Jórunn sál. hafði við þau þungu kjör að búa, að
hún sá, nálega aldrei glaðan dag fyrir heilsuleysi,
þrátt fyrir það þó hennar ástríki eiginmaður útveg
aði henni alla þá hjúkrun og hjálp, sem honum var
unnt, hún bar þann kross sinn með einstakri undir-
gefni undir vilja himnaföðursins, eins og hinu, að
þetta einasta barn, að öllu öðru vel gefið, var neitað
bæði um heyrn og mál. Með þessa tvo þungu
krossa á herðuni sér fluttist hún til Minneapolis borg-
ar, þangað sem þan hjón voru öllum óþekkt og
fremur fátæk en rík, til þess að koma þessari mál-
lausu dóttur sinni á hæfilegan menntaskóla, og sem
heppnaðist svo vel, að hún hlaut þar hina beztu
menntun bæði til munns og handa, svo hinni þreyttu
móður veittist sú gleði áður hún lést að sjá þetta
barn sitt gift og komið í góða stöðu. En þá var
líka ætlunarverkinu lokið, heilsan þrotin, hjartað mett
af gleði og sorg lífsins og hætti að slá.
Hvíl svo í friði guðsbarna, þú kjarkmikla, góð-
gjarna, hjartaprúða sál; kvödd af fjarlægri vinkonu
með þessum vísuorðum eins af vorum ungu skáldum,
cand. theol, Lárusar Thorarensen:
Er heyrði’ eg hel þig buga,
sem hýrleg varst og góð,
þá hljómaði mér í huga
sem hlýleg strengjaljóð,
þá ómaði’ í hjartans innum
mér endurvakið mál,
sem ómaði ótalsinnum
þín elskuríka sál.
Er oft við fundumst forðum,
ég fann þinn hjartans yl,
þitt innsta í þínum orðum
sem atidans strengjaspil,
og þínir hugar hljómar
mér hjarta snertu við
þar einlægninnar ómar
sér áttu líkan klið.
Þótt hækki ellihljómar,
þitt hjartans mál ég finn
sem blandist æskuómar
við aftansönginn minn;
þótt langt sé milli landa
og lík á fjarri slóð,
þú ert mér samt í anda
svo itinileg og góð. — -
Bók send DvöL
Um hið alkunna Dreyfusmál hefir franskur rit-
höfundur, landi Dteyfusar, að nafni Victor V. Falk
skrifað skáldsögu, er fengið hefir mikið orð á sig í
útlöndum og verið þýdd á flest tnál í Norðurálfu.
Sagan skiftist í tvo parta. Fyrri parturinn er
um það, er því var komið til leiðar með allskonar
klækjum, að Dreyfus var dæmdur sekur um landráð
og síðan í útlegð til Kayenne, útlegðarnýlendu Frakka
t' Suður-Ameríku. Síðari parturinn er um það, er
farið var að róta upp í málinu að nýju og Dreyfusi
síðan aftur veitt landsvist.
Fyrri parturinn hefir verið þýddur á íslenzku
af herra Hallgrími Jónssyni og herra Sigurði Jóns-
syni, og er nýlega komin út í Reykjavík.
Sagan er fjörug og áhrifamikil og er sökum
efnis síns, sem er orðið alkunnugt, einkar fróðleg,
því öllu er þar svo nákvæmlega lýst. Auðvitað
vantar mikið meðan seinni partinn vantar, en von-
andi verður hans ekki langt að bíða, ef þessi partur,
sem er heild út af fyrir sig, selst vel, eins og hann
á í fyllsta máta skilið.
Thyra Varrick.
Eftir Amaliu E. Barr.
„Faðir hans er konungur þinn, Hektor Mac
Dónald. Talaðu þessvegna ekkert vansæmandi um
hann — jafnvel ekki inni í svefnstofunni þinni. Þessi
orð eru höfð eftir vitrari manni en þú ert“.
„Og ei að síður hefir Hektor satt að mæla“,
sagði lafði Gordon. „Sá maður hefir hugsað, að
þeir yrðu að elska Stúartana heitt, sem þyldu að
dvelja í nærveru þeirra, og ég hef heyrt þig sjálfan
Múrdó segja, að það væri hart að þurfa að berjast
fyrir slíka menn“.
„Góða nótt, systir mín, segi ég og ég óska að
þér líði vel, en ég fellst ekki á það, sem þú sagðir.
Hann er kongur vor, og kongur af Guðs náð —
og ég brýt ekki Guðs lög með því að draga hans
taum.
Þau horfðu öll á gamla einbeitta höfðingjann,
og þeir Hrafn og ITektor biðu standandi þangað til
hann var kominn út og hafði lokað hurðinni á eftir
sér, þá eftir stundarþögn nálguðust þeir hver ann-
an og fóru að tala þvingunarlaust um þetta málefni
sem þeim var ómögulegt á meðan gamli flokksfor
inginn var inni.
„Börnin mín góð“, sagði lafði Gordon. „Það
er enginn hægðarleikur að fá hann afa ykkar til að
hlusta á mótbárur annara, og samt þyrfti einhver að
koma vitinu fyrir hann. Eg kom hingað 1 því .-.kym.
og vona að orð mín, þó þau væru ekki mörg, komi
honum til að muna eftir ýmislegu, sem hann ætti
ekki að gieyma".
„Áhrærandi konginní" spurði Hrafu.