Dvöl - 01.12.1905, Blaðsíða 6

DV0L.
50
hringsneri heilanum í mér, og ég hrópaði það upp
með hárri röddu : „Er ég dauð faðir minn f"
Hendur mínar fóru að missa máttinn — og mig
sutidlaði — ég fór að sveima og flögra, og þóttist
viss um, að ég mundi detta. Rétt í sama bili var
ég gripin með járnsterkum kærleiksríkum örmum og
haldið uppi eins og kornbarni; það voru armar föð-
ur mfns.
Hann klappaði mér á kinnina, en sagði ekkert.
Svo hófum við okkur upp aftur, hann sjáandi en ég
blind, hann sterkur en ég veik, hann sem þekkti
allt, og ég sem þekkti ekkert. — Við fórum þegj-
andi upp með geislum hinnar nýuppkomnu sólar þvert
yfir hið rósrauða himinhvolf. Eg get ekki lýst hvað
ég var lotningarfull, en ég var ekkert hræddari en
þegar hann bar mig áður á herðunum í dimmunni
upp göturnar í aldingarðinum okkar, þegar ég var
orðin þreytt af að leika mér.
Bréf frá Tokio, höfuðborg Japans.
Eftir George C. Bartlett.
Þýtt úr »Liberal Review« af M. J. B.
I einum stað í borginni er staður sá, er „Yos-
hevvara" heitir, eða borg gleðinnar. Nafn sitt ber
staður sá með rentu. Eg man sérstaklega vel eptir
einu kvöldi, sem við höfum ákveðið að heimsækja
þennan stað. Tunglið var nýkomið upp, þegar átta
„jinvikishas" eða ökumenn stönzuðu hjá gestgjafa-
húsinu þar sem við höfðum aðsetur okkar. Sætin
voru bráðlega upptekin, og hópur, sem samanstóð
af sex karlmönnum og tveimur miðaldra konum, lagði
af stað, það var ágæt ferð, því ökumennirnir (rikisha)
okkar hlupu allt hvað aftók og voru næsta glaðir.
Bráðum komum við að borg gleðinnar og ókum
gegnum hlið, sem prýtt var með ótal fánum, og frá
klukkan átta um kvöldið til klukkan tólf, sáum við
eina hina eptirtektaverðustu sýningu, sem heimurinn
á til. Borgarstrætin urðu að listigörðum, hvaðanæfa
heyrðist hljóðfærasláttur, unglegar söngraddir og
„geisha" eða dansmeyjarnar sveigðust fimlega eftir
hljóðfallinu, og aðrir léku allskonar íþróttir í lausu
lofti. Japanskir ljósberar köstuðu töfrandi kynja glampa
á fólk, og skrautlegar flugvélar. Glaðleg kvennandlit
gægðust hér og þar út á milli píláranna á loftsvölum
uppi og hálfopna glugga, þar, sem þær sátu skrafandi
og hlæjandi eins og þær þekktu hvorki syndnésorg.
Þessi hluti borgarinnar er byggður þeim konum, sem
á vesturlöndum eru kallaðar fallnar. Hér þekkist
það orð ekki, og þær búa undir vernd stjórnarinnar.
Engar konur eru þangað teknar nema með samþykki
foreldra og vandamanna þeirra. Orsakirnar til þang-
að komu þeirra, eru eins og annarsstaðar í heimin-
um, mismunandi. Stundum þörf á fé til að hjálpa
veiku eða örvasa skylduliði, stundum örþrifsráð og
misskilin von um betri lífskjör. Ekki fylgir fyrirlitn
ing né drykkjuslark vesturlandanna þeirri stöðu, og
oft kemur það fyrir að stúlkur giftast þaðan heiðar-
legum mönnum og verða eftir það heiðarlegar konur.
Allar konur í Japan láta sér mjög annt um hár
sitt, hirða það vel og halda því til á allar lundir, því
þykir vænna um það en flesta aðra hluti. En næst
því er hinn svo kallaði Obi. Það er mittislindi úr
mismunandi dýru efni, eftir því sem efnahag hlutað-
eiganda er varið. Oftast er hann úr skrautlitu silki,
stundum gullofnu og borgar ríka fólkið stór summur
fyrir hann. Reyna konurnar sig á því að knýta hann
í sluffu á mjög svo smekklegan og listfengan hátt.
í borginni Tokio er aldrei drykkjuskaparslark eða
háreisti á götum úti hvorki á nótt né degi. Geta
konur og börn farið þar ferða sinna á öllum tímum
óáreitt í orði og verki. Þar eru engin spilahús, drykkju-
knæpur né óregluhús af neinu tagi, að fráskyldu
„Yoshiwara", sem áður er sagt írá, næsta ólíkt því
er á sér stað í stórborgum vesturlandanna. Oft hefi
ég spurt sjálfan mig, hvort þessi einstaki friður og
regla hjá Japönum sé sprottinn af því að þeir standi
á hærra siðmenningarstigi, og að stjórnvizka þeirra
sé meiri en vesturlanda þjóðanna. („Freyja".)
Bullionspor.
Spor þetta er saumað á þann
hátt, að nálinni er stungið niður
við ytra oddann á laufiuu, en upp
inn við legginn, sem áður hefir
verið saumaður, svo er garninu
vafið io—12 sinnum um nálina en
ekki fastara en svo að hægt sé að
draga nálina í gegn, og þumal-
fingur á vinstri hendi er lagður yfir
vafninginn á meðan svo ekki drag-
ist til; svo er nálinni stungið niður aftur í sama stað
og næst á undan. Saumur þessi lítur mjög vel út
— og líkist í fljótu bragði frönsku bróderíi — ef
hann er vel gjörður, einnig má hafa 2 lauf hvort við
hliðina á öðru,~en þá verður nákvæmlega að stinga
niður í saina sporið til beggja enda á laufinu.
Snigilspor.
Spor þessi sjást svo greinilega á
uppdrættinum að auðvelt mun að sauma
eftir þeim án frekari skýringar.
INF Blaðið kostur licr á landi 1 kr. 25 aura; crlendis
2 kr. Holining'ur borgist fyrir 1. júlí, en liitt við ára
mót; uppsögn skriileg, bundin við 1. október.
Útgefandi: Torfhildur Þorsteinsdóttir Holm.
Prentsmiðja Þjóðólfs.