Dvöl - 01.08.1908, Side 1

D V Ö L.
8. ÁR.
REYKJAVÍK, ÁGÚST i»08.
Von (Hope).
Aframkald af greininni „Kraftur viljans".
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh,).
Yonin er jafnan létt á sér, og þreytist aldrei,
hún er æskumanninum eiginleg en síður þeim
aldurhnignu.
Hún er í því lik loftfarinu að vér vitum
hvaðan það leggur upp, en vér getum enga á-
ætlun gert oss um, hvenær, hvar eða hvernig
það kemur niður með oss. Vonin er mikill
reikningsmeistari en lélegur stærðfræðingur, af
þvi úrlausnarefni hennar eru sjaldan dagsett
rétt — hennar röksemdaleiðslur er miklu 'fremur
ósannar en sannar. Jafnvel þó hún sé gersneidd
óráðvendni ýmissra af landkönnunarmönnum
nútíðarinnar, þá byggir hún samt staði og borgir
á tóman pappír, sem er eins einskis virði og
háreistu turnarnir hennar eða ófær kviksyndi.
Hún hefur jörðu þessa til skýja, og leikur sér
að vatnsbólum eins og börn leika séra að því
að þeyta upp sápukúlum með pípu sinni. Eins
og Miló, sem reyndi að kljúfa eikartré en festist
svo í einni skorunni og dó af því; fieygurinnn
hrekkur oft úr, og verkmaðurinn lendir í rif-
unni.
Vonin er djörf eins og Cæsar, og er æfinlega
til reiðu að taka fyrir sig þrekvirki. Já, þegar
tilfellin eru búin að ná valdi yfir öllum öðrum
geðshræringum, þá heldur vonin sér aleinsömul,
ung og Qörug, og er jafnvel í þeim bágbornustu
kringumstæðum »óbreytt og óumbreytanleg«.
Tilfelli, sem snerta lamandi allar aðrar geðs-
hræringar, veita voninni nýtt fjör.
Engin undirokun orkar að mylja þetta flot-
holt; af því hún bregður sér undan sérhverjum
örlagaþunga. Mitt innanum þær allra aumustu
ástæður varðveitir hún sín síhressandi áhrif;
engar vonblekkingar orka að gera krafti hennar
mein, engin reynsla getur hamlað oss frá að
hlusta á hennar unaðarriku tálsögur. Pað er
eins og hún vegi á móli óhöppunum og séjafn-
gildi þolgæðisins. Er nokkur maður til án von-
ar? Fjötraði fanginn inni í myrka klefanum
sínum, sjúklingurinn í angistarfletinu sínu, vin-
lausi einstæðingurinn sem á ekkert athvarf til;
sérhver af þessum elur í brjósti sínu einhvern
hulinn neista af þessu hreina, eilifa ljósi, sem
skín eins og himinborinn geisli með óviðjafnan-
legri fegurð inn í hjarta mannsins og er honum
það sama og sólarljósið er fyrir augu hans, bless-
nn og aukning kraftanna.
NR. 8.
5
Urvals samræður.
Eftir P1 a t o n.
Pýtt úr grísku af prófessor C. J. Heise.
(Framh.)
Þegar Sókrates hafði heyrt þetta, leit út fyr-
ir að honum þætti vænt um ákafa Kebes, og
um leið og hann horfði á okkur sagði hann:
Iíebes finnui jafnan einhverjar áslæður. Og vill
aldrei strax samsinna því er annar segir. Þá
sagði Simmias: En mér sýnist líka, Sókrates
að nokkuð sé hæft í því sem Kebes segir. Þvi
hvers vegna ættu menn, sem í raun og veru eru
vitrir, að vilja flýja frá herrum sínum, sem eru
betri en þeir sjálfir, og fara viljugir burtu frá
þeim? Og eg held jafnvel, að Kebes hafi með
tali sinu liæft á þig, af þvi þú gerir þig svo á-
nægðan með að yfirgefa okkur og hina góðu
droltna, sem þú sjálfur kallar þá, guðina. — Þið
hafið rétt að mæla, svaraði liann, þið haldið
nefnilega, eins og lítur út fyrir, að eg eigi að
halda varnarræðu fyrir ykkur, eins og fyrir rétt-
inum. — Já, vissulega, svaraði Simmias. — Gott
og vel þá sagði hann, eg skal reyna, livert mér
heppnast betur málsvörnin fyrir ykkur, en fyrir
dómurunum. Því, Simmias og Kebes, ef eg
héldi ekki að eg kæmi til annara guða, sem eru
líka vitrir og góðir, og þar að auki til manna
sem eru dauðir, og sem eru betri en þeir sem
hér lifa, væri það ef til vill rangt, að eg væri
ekki hnugginn fyrir dauðanum. En nú vitið þið
vel, að eg vonasl eftir að koma til góðra manna,
og jafnvel þó eg þyrði ekki að laka það sem
aldeilis víst, þá samt það, að eg mun koma til
guða, sem eru ágætir drottnar. Verið þið vissir
um, að eg býst við þessu, svo framt eg býst við
nokkru af þessari tegund. Eg er þess vegna
engan veginn stúrinn, en er heldur glaður í þeirri
von, að eitthvað sé til handa þeim sem eru dauð-
ir, og sem menn liafa æfinlega sagt, eitthvað
langtum betra fyrir þá góðu, en fyrir þá vondu.
Thyra Varrick.
Eftir Amaliu E. Barr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.).
En hvað Thyru áhrærði, þá var hún öld-
ungis óvitandi um þau vandræði sem hún var
komin í, en hún var hugrökk.
Hún var af náttúrunni gædd hugdyrfð síns
kinflokks og við þessa breyting á forlögum henn-
ar datt henni ekki í hug að gráta. Nei, hún gat