Dvöl - 01.08.1908, Síða 3

D V 0 L,
31
en að ana áfram til þess að hugsað sé um mann.
Til dæmis að taka, hvar eru vitnin sem eiga að
vera við giftingarathöfnina? Þú verður að minsta
kosli að hafa 4 vitni, eða eg skal ekki verða eitt
af þeim, Hverjir eru hinir?«
»Terrence Sulhvan, og C011. 0. Brien og
fnendi hans Jakob, og Marín Flett«.
»Eg þekki ekki þessa þrjá fyrsttöldu — þú
hefðir. getað nefnt einhvern verri en hinn síð-
asta; og þegar menn geta ekki valið þá verða
menn að taka svona upp til hópa. Ennfremur
brúðarklæðnaður er fyrirskipaður í biblíunni, og
Thyra þarf þvi nauðsynlega að fá sér brúðar-
kjól. Mér líst ekki á neina giftingarathöfn án
hans«.
»Það er öldungis ónauðsynlegt«, svaraði
Hektor óþolinmóðlega. »Já, í hæsta máta ónauð-
synlegt«.
»Ertu svona sinnaður? Þarf eg þá að minna
þig á, hvað sá maður varð fyrir, sem fór í brúð-
kaupsveizlu án þess að hafa brúðarklæði? Það
er náttúrlega dæmisaga, en ei að síður er hún
skrifuð oss til leiðbeiningar til að breyta eftir.
Eg er eins konar móðir Thyru, og eg verð að
sjá um að alt sé gert eins nálægt því, sem er
rétt eins og kringumstæður leyfa«.
Það var um síðir ráðið al að þau yrðu gift
um kvöldið hinn 30. og að allur viðbúnaður
væri miðaður við þann dag.
í þessu augnamiði bað Thyra föður sinn
morguninn eftir um að senda einhvern af vinnn-
mönnum sínum með fatakassa til Marinar. »Hún
ætlar að hjálpa mér til að breyta og gera við
kjólana mina«, sagði hún. »Stúlkur geta ekki
gift sig án þess að hafa marga hluti lil þess«.
»Það er sannleiki sem eg hefi gleymt«, svar-
aði Páll, og hann tók pyngjuna sína upp og lagði
10 gullpeninga á borðið. »Kauptu þér lyrir þá
hvað sem er réttmætt og þér er nauðsýnlegt«,
sagði hann blíðlega, »og ef peningarnir eru ol'
litlir, þá skal eg gefa þér meira. Biddu mig.
Þú verður að fá þér nýjan kjól; já, eg hefði ált
að hugsa um það«.
»Eg hef brúðarkjólinn hennar móður minn-
ar, og hann er betri en nokkur annar. Marín
saumar hann upp svo hann sé mátulegur lianda
mér«.
»Það er gott. Eg man eftir honum — já, eg
man«. Svo andvarpaði hann og leit til baka
inn í liðna lífið sitt, til þess að ná aftur haldí á
fáeinum ununarstundum í sínu eigin líli. Tyra
truflaði hann ekki, og hann gekk úl án þess að
segja fleira. Eítir fáein augnablik kom lnmn
aftur,. tók i höndina á Thyru og sagði bliðlega:
»Trúðu mér nú Thyra; sá dagur mun koma að
þú verður glöð og þakkar mér. Eg vil bíða og
vona eftir þeim degi. Eftir hálfa klukkustund
skal eg senda Barnnaby IJag, til að flytja kass-
ann til Marínar«.
í þennan kassa hafði Thyra lálið alt smá-
skraut silt og brúðarkjólinn hennar móður sinn-
ar, svo það þurfti sannarlega lítið að sauma, en
Marin liafði sínar eigin hugmyndir, áhrærandi
það sem var nauðsynlegt, og hún gerði lítið úr
meiningu Hektors, þegar hann reyndi að senna
við þær í þessu tilliti.
»Thyra Varrich getur ekki gengið inn í hjú-
skaparlífið eins og bláfátæklingur, án þess að
eiga fötin ulan á kroppínn«, sagði Marin. »Fá-
einir móðins klæðnaðir eru eitt af því nauðsyn-
lega. Thyra er nú að giftast ofurlítið upp fyrir
sig í heiminum, og eg skyldi skammast mín
fyrir ef hún hefði ekki efni á að líta nokkuð
fyrirmannlega út«.
Og Hektor brosti, og fullvissaði sig um hcimu-
lega að hann skyldi klæða Thyru í skrautbún-
ing þeirra Mac. Dónaldanna undir eins og
þau kæmust til Inverness.
Fj ó 1 a.
Eftir Mrs. Philip Compiau de Crespiyntj.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.)
Eg var í þann veginn að fara að biðja Iiana
um að lýsa fyrir mér hinni vandfýsnu Jönu syst-
ur sinni, en niundi j)á eftir því í tæka tíð, að
lierra Merriton gæti, el' til vill, þekt séreinkenni
hennar.
»Skelfing hlýtur líf listamannanna að vera
ánægjuríkt«, sagði hún þá, »það er svo fult af
draumum og hugmyndum!«
»Já«, sagði eg óákveðið. »Það erbæðiundr-
unar og unaðarfult að geta gert eftirlíkingu af
öllu scm maður sér«.
»Já, það hlýtur að vera ánægjuríkt«, svar-
aði lnin stillilega. »En samt er yðar andlit ekki
lifandi vitund líkt andlitum listamannanna«.
»Eg er lika fullur af alls konar mótsögnum«,
svaraði ég, »og hef meira að segja verið það
síðan ég var barn«.
»En að vera samt fær um að mála myndir
eins og þessar þarna!« sagði hún og veifaði
hendinni fram með veggjunum, og á málara-
grindurnar, sem stóðu þar með hálfgjörðum
myndum, — »það hlýtur blátt áfram að vera
töfrandi. Hverju líkjást tilfinningar listamanns-
ins, lierra Merriton?«
»Já, hverju líkjast Jiær?« spurði ég sjálfan
mig blátt áfram. »Ó, ég veit ekki — ímyndið
j)ér yður, til dæmis, hvin — eða eins konar
sjóveiki, ef þér öðlist, ekki það, sem þér girnist,
en það er mjög ónákvæmt samt«.
»Það hlýtur að vera það«, sagði hún og
sperli upp augun. »Það eru J)á engin undur,
að jiessir málarar mála stundum hlægilegar
mydir, en livers vegna liafa þeir æfmlega svo
langt hár?«
»Til þess að þerra með því málaraburstana
sína«, svaraði ég ákveðið. »Það er tímasparn-
aður og það er lika sennilega einhverjar menjar
frá miðöldunum«. En er liún fór að hlægja að
])essu bætti ég við: »Eg hef ekki langt hár, af
því það er ekki lengur lizka. Það sem nú um