Dvöl - 01.03.1909, Blaðsíða 2

IO
D V 0 L.
Thyra Varrick.
Eftir Amalíu E. Batr.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Frarah.).
Morguninn eflir íöru gestirnir á stað áður en
Hektor komst á fætur, og það gladdi hann, hon-
um var talsvert áhugamál að komast til Inverness
til þess að fylla pyngju sína og fá sér ný föt;
hann vissi jafnframt að Meldrúm lávarður og aðrir
mundu leggja góð orð inn fyrir sig hjá Mac Argall.
Meldrum var líka í raun og veru ánægður yfir að
segja þessi tíðindi og hann lók upp á sig nokk-
urra mílna krók til þess að geta það, hann gerði
það lika skörulega og sparaði ekki lofræður yfir
Hektor, þegar hann sá hve þakklát hin fagra Sara
Mac Donald var honum fyrir þær. Hann lauk
lofsoi'ði á þá heitu ást sem hann hæri til hennar
og liann gerði all sem í lians valdi stóð lil þess
að binda kærleiksbönd þeirra en fastar.
Hann sagði þetta á meðal annars:
»Hektor er einhver liinn liugrakkasti og fall-
legasti ungi maðurinn sem eg hef séð í langan tima.
Hugsið ykkur annað eins — liann hefir orðið að
þola löngu, heitu sumardagana og löngu næturnar
sömuleiðis — því þar sem hann hefur dvalið er
einlægt jafndægur, sagði hann mér, — dvalið þar
til þess að safna hermönnnm fyrir prinzinn. Hann
nefndi staðina og nöfnin, en þau eru svo skrítin
að við hálenzku herrarnir eigum bágt með að tala
þau; og mennirnir eru fiskimenn og þess konar
fólk. Hann minti okkur á að Montrose, hefði
barist fyrir Karl I. með 2000 af þvílíkum piltum,
og þó við fengjum helmingi færri menn væri okk-
ur það sannarleg guðssending, þegar íæri að vora;
hann sagði þeir væru stórir, sterkir og góðir bar-
dagamenn. Hann ferðaðisl á meðal þeirra víðs-
vegar og mælti sér mól, og hann heldur eða vonar
að 1000 af þeim komi lil móts við hann í Thurso,
í næstkomandi aprílmánuði. Heklor Mac Donald
er góður drengur! Hraustur drengur! Og fallegur
drengur er liann líka, og það jafnvel á meðal há-
lendinga, sem guð veit að eru menn sem vert er að
veita athygli, hver einn og eínasti af þeim —«.
Á þenna hátt var gatan gerð breið og jöfn
fyrir Hektor er liann kom aftur til Mac Argall, og
hann kom líka einn fagran liaustdag, hrifin í lijarta
af gleði með fulla pyngju og í spánýjum fallegum
fötum; hann sá aftur gamla gráa kastalann, og
hann fann til óútmálanlegs fagnaðar yfir hve trú-
fast og elskulega honum var fagnað þar. Fjöl-
skyldan var í þann vegin að ferðasl í burtu, en
slefti því til þess að geta fagnað Hektori. Og hví-
líkur draumur! Hve sæll draumur var þessi eina
vika sem dvölin varaði! Það var rélt eins og
allir kæmu sér saman um að hafa ekkerl annað
marlunið en að elska hann og skemta honum.
Sara, sem jafnan hafði verið svo óumræðilega fög-
ur, hafði þó aldrei verið jafn töfrandi og ástúðleg;
liöfðinginn sjálfur aldrei eins vongóður og hug-
rakkur; Hrafn liafði aldrei verið eins lnöðurlegur
og einlæguiy og yfir öllu hvíldi hið blíða, stilta
sólskín hins hverfandi árs, og svölu næturnar og
morgnarnir, sem hlýnuðu við eldana sem kind-
aðir voru söng sína söngva og sagði sínar sógur
um hið liðna, og kveiktu fagrar vonir skrejdtar og
fjörgaðar um framtíðina. Hektori fanst nú óskilj-
anlegt að hann liefði nokkurn tíma sjálfviljugur
vikið frá svona lííi, sem væri í svo námu sam-
ræmi við eðlisfar sitt og eftirlanganir, og honum
fanst ennþá ótrúlegra og óviðfeldnara, að hann
skyldi verða að minnast þess að fáeinum vikum
áður hafði liann hugsað til þess með viðbjóði, já,
og hafði einu sinni ekki viljað muna eftir Söru!
Og Thyra? Tliyra var nú ekkert annað í
huga hans en einn hlekkur í armæðukeðju, sem
hann vildi svo fegin skafa af endurminningunni.
Og ef honum varð á að muna eftir henni, þá var
það ekki til annars en að minna hann á einhver
atvik úr ástaræfintýri þeirra, sem hafði ergt hann
og sært; endurminningin vildi ekki einu sinni
minna hann á neina af þeim stundum sem feg-
urð hennar og yndisleikur hafði gert svo himn-
eskar. Um fram alt annað mintist hann jafn sárt
nú og á meðan á því stóð, hinna ærumeiðandi
fjötra sem þeir Róbert og Hákon höfðu bundið
liann með. Fjuir Thyru skuld hafði liann verið
neyddur til að þola þá svívirðingu. Þegar hann
var svona til sinnis, kendi hann henni um það alt
saman. Iíarlmenn geta stundum liðið þess konar
fyrir konur, en þeir eiga bágt með að fyrirgefa
henni þá nauðsýn. Að minsta kosti er það oft
konan sjálf sem verður að líða undir aíleiðingun-
um. I5að gengur svo þegar stúlkur neyða stolta
menn til að sækjast of auðvirðilega eftir ást sinni
— á meðan þeir eru að biðja þeirra, þeir geta
kropið á kné, en þegar þeir eru staðnir upp — þá
fara þeir fyrir fult og alt.
Já, Hektor var í svo miklu dálæti lijá Mac
Argall að hann liafði aldrei fyrri verið í þvílíku.
Hans eltirlektaverða andstygð á því að tala um
afrek sín í Orkneyjum var önnur ástæða þess að
menn dáðust svo mikið að honum. Sara og lady
Gordon uppgötvuðu við það að liann væri í því líkur
öllum öðrurn mikilmennum að gorta ekki af sjálf-
um sér. Murdo höfðingi sagði meðal annars:
»Pillurinn er mjög hygginn og stærir sig ekkif
og hann festir ekki mikla trú á þessa Norðmenn;
hvernig gæti hann líka gert það?«
Hrafn var í fyrstu nokkuð efablandinn er hann
fagnaði þessum vini sínum, en er liann hafði eilt
kvöld tekið hann öldungis óvænt tali hvarf efi
hans. Þeir höfðu verið að tala um ej'jarnar og
um herflokka sem sannsýnilega mætli búast við
þaðan, og Hektor hafði svo greinilega sýnt Hrafni
fram á að vonir sínar um þá væru veikar og
óvissar.
»Sáslu kaftein Varrick?« spurði Hrafn. »Hann
var í þjónustu kóngsins einu sinni.«
»Hann þjónaði honum ekki með öðru en llutn-
ingum, og við það misti hann skip og talsverða
peninga — einhvern vegin vegna samninga. Hann
vildi því ekki heyra neitt af því sem eg sagði, því
hann hélt að eg væri á ný að reyna að vinna
liann fyrir málefni konungsins.«
»Sástu dóttur hans nokkurn tíma?«