Dvöl - 01.05.1909, Blaðsíða 3

D V 0 L.
i9
hlustaði eftir liverju spori og hverju orði sem
henni barst til eyrna. En ekkert nýstárlegt
skeði og hún furðaði sig á þvi. Þá fór hún að
hugsa um sitt eigið ástand — fór að hugsa um þá
tvo menn sem hún hélt að elskuðu sig heitast,
nefnilega Hektor og föður sinn — hún vildi
ílnna Hektor, hún hafði vonað, nei verið viss
um, að undir eins og hann losnaði úr böndun-
um, þá mundi hann hafa einhver ráð lil að
elta sig. Hann hafði nóga peninga, þar voru
skip við hendina, sem liann gat tekið á leigu;
og þau feðgini dvöldu 2—3 daga i Aberdeen;
hún var viss um að hann hefði getað náð þeim
ef hann liefði lagt kapp á það, já, meira að
segja hann gat hægleg verið kominn á bryggjuna
í Aberdeen og vaktað komu Indversku-drotning-
arinnar sem hún var með. Svo fór hún að
liugsa um föður sinn, hún vissi að hún hafði
gert honum rangt til, en hún vissi líka að hann
elskaði sig þrátt fyrir það og mundi fyrirgefa sér,
hún þóttist viss um að hann færi ekki á stað
án þess að reyna að komast eftir hvort hún
væri dauð eða lifandi. En samt var hún sann-
færð um að þessir tveir menn, Ilektor og faðir
hennar höfðu þó aðra hluti kærari en sig. —
Hektor »heiðurinn« — hreinan óblandaðan heið-
ur — og faðir siun það sem hann kallaði
»skyldu« sína. Við þessa uppgötvun fannst
henni hún minka svo mikið. Þeir höfðu tekið
þessi tvö keppikeíli i hennar slað. Nú í íyrsta
sinni i lífinu var hún komin í þá stöðu þar
sem Thyra Varrick var ekki ypparsli löggjaíl í
öllum þeim málefnum sem viðkomu henni
sjálfri. Hún fann til óumræðilegs einstæðings-
skapar, — svo mikils að á fjórða degi eftir þessa
viðburði brast hún i óstjórnlegan grát. Þessi
hegðan hennar þreytti húsmóðirina í hæsta máta.
Hún var ein al' þessum heimsku konum, sem
hugsaði mest um að hafa alt sem þægilegast.
Húsið hennar var uppáhalds dvalarstaður fyrir
unga sjómenn og snopputríðar, hugsunarlitlar
ungar slúlkur — ótæi'ilátar. Og þó engin minsta
ósiðsemi ætti þar heima í orðsins fylstu merk-
íngu, þá glumdu þar sí og æ við .dónalegar
málýzkur, frumtalegir hlátrar, háreisti, söngur,
ertnisglens og allskonar veðmál. Allar tilfinn-
ingar i eðli Thyru særðust við þessa lifnaðar-
liætti, og hún reyndi jafnt og þélt að komast
hjá félagskap Margrétar og með því að geraþað
særði hún hennar tilfinningar þráfaldlega. »Þetta
stolta litla höggjarna« — sagði Margrét einu sinni
við kunningja sinn. — »Eg hef þolað meira en
nóg af hroka hennar. — Svo er hún líka svo
þögul að hún fæst ekki til að segja mér nokk-
urn skapaðan hlut«.
»Hvað hún er sjálfstæð! Svona ung!«
»Hvað ertu að segja, Jóhann Cortei'? Hví
ertu að bera í bætilláka fyrir hana?« sagði Mar-
grét. »Það vill engin búa í sínu eigin húsi —
heiðarlegu húsi — með svona þagmælskri skepnu.
Eg þoli það ekki mikið lengur! Ef eg fengi að
horfa vel inn i líf hennar væri öðru máli að gegna.
Mathias sagði mér að hún væri að ílýja undan
miklu ranglæti; en væri hún að flýja frá mann-
inum sínum eða lögreglunni! Þá mundi eg
verða réttilega ákærð fyrir hluttöku i þvi«.
»Hún er ákaílega falleg stúlka!« sagði Jó-
hann. »Finnst þér það?« »Já, og allirpiltarnir
segja það sama um hana«. »Piltarnir eru æfin-
lega heimskingjar i þeim efnum. Hún er að
mínum dómi, langtum of fölleit til þess, svo ber
hún heldur ekkert skin á gamansemi, og þegar
það vantar, eru þessi hnakkakertu hefðarkvenna
látalæti hennar beinlinis hlægileg — í hæsla
máta erlnisleg' —«.
»Hver veit lika nema hún sé hetðarstúlka?«
»Nei, ekki hún! Eg er viss'með að þekkja
undir eins verulegar hefðarkonur -— þessari hæfir
ekkert betur en blátt áfram erfiðis föt. Hún
stendur ef til vill nokkrum skrifum ofar í
mannfélaginu en þú og eg, en hún slendur ekki
hið allra minnsta fyrir ofan sæmdarfólkið sem
hún mætir hérna. Hefðarstúlka, ja svo! Hún
mundi illa sóma sér á meðal hefðarkvenna! En
eg hef lieyrt, Jóhann, að einn af mönnum þínum
væri aftur byrjaður á gamla slarkinu sínu.
Hvernig ætlarðu að snúa þér í því?«
»Enganvegin. Drukkinn maður er svo langt
fallin niður fyrir nokkurs dauðlegs mans afskitti:
Djöfullinn leiðir hann í bandi hvert sem honum
þóknast, og eg er miklu hyggnari en svo, að eg
fari að taka að mér hans verk. Mannræfdlinn
kemur aftur heim veikur og angurvær, þegar sá
gamli hefir fengiö liann til að gera það sem
hann vill. Og eg mundi iíka væri eg í þínum
sporum, Margrét, lofa veslings stúlkunni að
haga sér eins og hún vill. Hún veit bezt sjálf
hvurt hana langar að fara«.
Af þessari samræðu getur maður ráðið i að
Thyra var ekki ánægð. Eins og heimilisháttun-
um var varið hérna gat hún engan vegin þókn-
ast öðrum. Fegurð hennar, talshættir og ein-
kennileiki, sem báru vitni um gott uppeldi og
mentun, móðgaði og fældi frá sér — og þag-
mælska hennar tók þó úl yíir alt aniiað. Fyrir
þessar sakir hafði nærvera hennar í för með
sér aðhald og þögn, sem gerði hið glaðværa
heimili Margrétar — eins og hún kallaði það —
líkara kirkju en glaðværum, mannlegum bústað.
En um sama leyti orsakaði þó fjarvera hennar
ýmsar athugasemdir og undrun, sem gaf illa
innrættum nágrönnum tækifæri að segja móð-
gandi orð um hana. Eftir þriggja vikna dvöl,
sá Thyra að hún gat ekki dvalið lengur hjá
Margréti Saxby. En hvert átti hún að fara«.
Æska hennar, töfrandi fegurð og vinaleysi
stóð í vegi að hún gæti reist sér eigin heimili,
hversu lítilmótlegt sem væri. »Það mundi verða
talað illa um mig hvað sem eg tæki mér fyrir
hendur«, hugsaði hún í vonleysi sinu. Og hvað
gat hún líka gert? Á þessum árum voru at-
vinnuvegir kvenna aumkvunarlega fáir og gáfu
lítið af sér. En Thyra hafði verið svo heppin
að móðir hennar var frá Shetlandseyjum og var
mæta vel að sér í prjónamensku, eins og svo
margar aðrar norðurlanda konur voru. Hún