Dvöl - 01.05.1909, Blaðsíða 4

20
D V 0 L.
gat spunnið úr ull eins fínan þráð og fínasta
tvinna, og prjónað sjöl úr honum, sem voru
jafnokar hinna fínustu knipplinga sjala. Og þó
Thyra væri tiltölulega ung er móðir hennar dó,
hafði hún þó numið þessa iþrótt. En hvar og
hjá hverjum gat hún fengið rólegf heimili þar
sem hún gat setið og unnið verk sitt? Hún átti
eftir dálítið af peningum en ekki nóga til þess
að uppfylla allar þarfir sinar í tvö ár.
Eitthvað varð hún að fara til að leita fyrir
sér; og einhverskonar verk varð hún að gera;
hún sagði því við sjálfa sig með angist og hjarta-
slætti: »Hvert skal halda! Og hvað aðhafast?«.
Vér megum samt ekki halda að i vandræði
hennar hafi verið lítið spunnið. Því í slikum tilfell-
um i daglega lifinu er miklu fremur verulegur sorg-
arleikur fólgin, en í hardögum og hetjuverkum.
Veslings stúlkan fann að hún var gersneidd allri
mannlegri elskusenii og hjálp, og sú meðvitund
gerði hana að enn þá meiri einslæðing, að hún
fann með sjálfri sér, að hún sjálf og engin
annar, var aðal skuldin í þvi.
Hinum megin gráfar.
Eftir Elizabeth Stuart Phelps.
Lauslega þýtt úr ensku.
(Framh.)
Faðir minn hafði verið burtu frá heimili
sínu nokkuð lengi, hann ferðaðist eitthvað sem
hann lét mig ekki vita um. Ég sjálf hafði ekki
heimsótt jörðina góðann tíma; en hve langan get
ég ekki gert mér i hugarlund. Mér er ekki
mögulegt að skifta tímanum hérna eftir jarð-
nesku tímabili, og get þvi ekki sagt um hve
lengi ég h.afði dvalið á himneska landinu. Skyldu-
verk min kölluðu mig í aðrar áttir og ég liafði
verið mikið önnum kaíin. Faðir minn hafði
stundum talað við mig um elskendur okkar
niðri á jörðinni, og hann sagói mér jafnan að
þeim liði öllum vel, en hann sagði mér ekkert
ákveðjð um þá. Eg hafði tekið eftir að hann
var umhyggjusamari en vanalega gagnvart lilla
himneska heimilinu okkar, og aldrei hafði það
litið fullkomnara út en nú, aldingarðurinn og
græna grasflötin voru ljómandi. Öll hin smá-
vægilegu þægindi, eða munir — sem ég nefni
þannig — og í húsinu voru hagaði hann eins
og honum féll bezt í geð. Víð töluðum mikið
um þetta í frístundum okkar, og um það hvernig
við ætlum að breyta til að bæta ýmsum smá-
munum við. Eg gerði alt sem stóð í mínu valdi
til að gera honum tíl geðs, en hjarta mitt sagði
mér samt hve einmanalegt honum hlyti að flnn-
ast, jafnvel þó eg væri hjá honum. Samt töl-
uðum við minna um komu móður minnar en
við vorum vön. Mér fanst að hann heíði tekið
á móti aðskilnaði þeirra með þem undirgefnis-
anda, sem fellur svo rikulega i hlutfall allra
híminbúa. Og að hann væri ánægður, eins og
sá, sem bíður og vonar.
Eitt kvöld kom eg heim seint og var ein-
sömul. Faðir minn hafði verið í burtu nokkra
daga. Eg hafði dvalið um tíma hjá ýmsum
vinum mínum, sem höfðu, eins og eg sjálf, haft
mikla ánægju al' atburði einum sem varðaði al-
menning. Það þurfti sem sé að fá sendiboða
til að ílytja viss tíðindi til nafnfrægs stjörnu-
fræðings, sem um þetta bil var önnum kafinn
að rannsaka fjarlæga reikistjörnu. Þetta þótti
mjög æskileg sendifór, og margir voru þeir sem
sóttust eftir að fá þetta tækifæri til að ferðast
sér til fróðleiks. Eftir nokkra ályldun var þessi
sendiför veitt veru, sem nýlega var komin frá
jörðinni, — konu, sem var dáin fyrir einum
tveimur dögum.
Eg undraði mig' mjög mikið yfir þessu, þar
lil eg fékk að vita ástæðúna, og hún var sú, að
þessi kona hafði verið mesti krossberi, sem hafði
legið veik í rúminu í 40 ár. Mest af þeim tíma
hafði hún ekki getað svo mikið sem litið út úr
dyrunum. Loft himinsins hafði verið útilokað
frá dimma herberginu hennar. í mörg ár hafði
hún ekki getað tekið þált í samræðum sinna
eigin vina nema við sjaldgæf tækifæri. Þrátt
fyrir að hún var gædd mentaþyrstri sálu, gat
hún ekki lesið eða þolað að heyra aðra lesa.
Nistandi kvöl hafði þjáð hana um dagana. Svefn-
leysi hafði svift hana hvíld og værð næturinnar.
Hún var bláfátæk og þess vegna komin upp á
annara hjálp og hluttöku. Hún var fluggáfuð
og fagurlega sköpuð, með þrekmikið lunderni.
Læknisíþróttin gat enga hjálp veitt henni, og
henni var sagt að hún yrði að bera veik-
indi sín til dauðans. Hún dó þegar hún var 7(5
ára gömul, þá mundi dauðinn íyrst eftir henni.
Þessi kona hafði stundum verið spurð um
trú sína á þeim leyndardómi, sem við kölluðum
Guð. Mér var sagt að hún hefði einungis gefið
þetta svar:
»Þó hann deyði mig, skal jeg samt treysta
honum«.
»En efarðu þá aldrei?« var hún spurð.
»Eg vil treysta honum«, var svar hennar.
Spakmæli frægra manna.
Besta ráðið til að hefna sín er það, að gjalda
óvininum ekki líku líkt. (Markús Aurilius).
Tunga hræsnarans gerir meira mein en hönd
morðingjans. (Augústínus).
Þeir af kaupendum Dvalar sem liafa bú-
staðasldfti um krossmessuna eru vinsainlega
beðnir að geta þess í söluturninum, sem annast
um útburð blaðsins, eða þá lijá útgefanda.
Laugaveg 3(5.
Útgefandi: Torfhildnr I’oratoinsdóttir Holm.
úrentsmiðjan Gutenberg.