Dvöl - 01.03.1910, Blaðsíða 4

12
DV0L.
svaraði hún. »Eg saknaði þin meira en eg get
lýst, og eg gat engan tekið i þinn stað. Eg heyrði
ekkert um að þú kæmir aftur, og eg hugsaði um
hve félagsJííið í Fife-bænum væri skemtilegt þang-
að til eg fekk heimþrá. Eg hugsaði ekki um
annað en komast þangað sem eg var áður«.
»En eg þarf þín, Marín. Faðir minn getur
komið heim á hverju augnabliki úr þessu, og eg
hef komið með talsvert af dýrum og fallegum mun-
um með mér; og hver skyldi geta hjálpað mér
til að taka þá upp og raða þeim niður annar en
þú? Vertu þvi hjá mér þangað til liann faðir
minn kemur«.
Það var ekki avo erfitt að yfirtala Marinu.
Hana langaði til að sjá skrautgripi Thyru, og
hún gat ekki neitað sér um að hreinsa til i liús-
inu og setja alt í röð og reglu. Hún vissi líka að
kvenfólkið sem var Thyru svo illviljað, mundi
leggja alt i sölurnar til þess að sjá skrautið sem
Tliyra kom með, og hún sá undir eins hvilíkt
tækifæri sér byðist eins og vinur og hjálpari henn-
ar til að hefna ýmsra smá mótgerða og til að
liefja sig yfir þær. Með þetta fyrir augunum lof-
aði hún Thyru að vera hjá henni, þangað til skip
herra Varrick kæmi aftur.
Veðmálið.
Fært í letur af síra Jóni Sveinssyni.
Þýtt úr »Varden<i-.
(Framh.l.
Hann lét einungis í Ijósi, að hann skyldi sjá
svo um, að herfylkingshöfðingi de Butler, skyldi
ekki svo auðveldlega gleyma þeim smávægilegu
viðbrigðum sem hann hel'ði hugsað lionum, »þér
sparið þó líf lians?« sagði einn af herforingjunum.
»Já, liann skal bæði fá að halda lífi og limum,
þar sem þér biðjið svo vel fyrir honum«, sagði
hinn ungi herforingi, en eg lofa heldur ekki meiru.
Hlaðvær gamanyrði, erlnis og stríðsyrði gengu nú
stundarkorn á víxl millum þessara glaðværu fé-
lagsbræðra, svo skildu þeir og hver fór heim til sín.
Eftir nokkra daga fór fylkisforingi de Butler
að finna til lítilsháttar taugaveiklunar, af því að
eftir 14 daga átti að prófa hugrekki hans, — fá
það til að reika. — Hvað skyldi þó þessi ungi
maður ætla sér«, hugsaði hann, og fór smátt og
smátt að líða hálf illa af þessum hugarhræringum.
Þannig leið hver dagurinn af öðrum. Þrettán dag-
ar voru nú liðnir, án þess að neitt hefði borið við!
Seinasta daginn mætti fylkisforinginn unga herfor-
ingjanum á götunni, gekk til hans og spurði, hvort
hann væri búinn að gleyma veðmálinu.
»Enganvegin, herra fylkisforingi«, sagði hann,
»það kemur, það kemur...............en eg vara yður
við því fyrirfram, að það verður skelfilegt, já,
óttalegt. Þér hafið sagt okkur að þér hræddust
engan skapaðan hlut i heimi þesssum — af þeirri
sátæðu hef eg neyðst til að snúa mér til hins
heimsins um hjálp. Og eg hefi nú þegar fengið
þaðan loforð um hjálp! Takið þér eftir þessn,
herra fylkisforingi: Eg fæ lijálp frá öðrum heimi!
. , . . Eg kem því ekki einsamall, og þér fáið hér
með að vita, hverskonar fylginautum eg hefi yfir
að ráða. Þér herra fylkisforingi eruð vanir að
berjast við hold og blóð — en í þessu tilfelli
verða það alt aðrir kraftar, sem þér lieyjið einvígi
við. Engin jarðnesk vopn bíta á þá. Þér megið
skjóta á þá; það meiðir þá ekki, þess vegna, vin-
ur minn, sjáið þér, að þér liafið ástæðu til að at-
huga málefnið alvarlega . . . .«.
Nú gat fylkisforingi Butler ekki setið lengur
á sér. Hann hló og sagði:
»Yður dettur þó sjálfsagt ekki í hug að fara
að hræða mig með loddarasjónhverfingum? Þá er
eg hræddur um að þér fáið ekki mikla skemtun af
því umstangi sem þér ætlið að gera yður«.
»Það einasta sem eg óttast«, sagði undirfor-
inginn alvörugefinn, »er það, að þér verðið alt of
hræddur«. Fylkisforinginn hrosti að þessu og sagði:
»Þér eruð svo ungir að eg verð að virða yð-
ur æskubrekin til vorkunnar , . . . annars skal eg
ráðleggja yður að panta sem fyrst kampavínið
sem á að hafa í litlu gleðiveizluna okkar; af því
að yður er engin vorkunn að vita að veizlukostn-
aðinn verðið þér að borga«. — »Eg ætla samt að
draga dálítið lengur að panta kampavínið«, sagði
ungi herforinginn.
Eftir þetta skildu þeir i mesta bróðerni.
En þegar fylkisforinginn var kominn heim til
sín, fór hann að hugsa um það sem þessi ungi
vinur hans hafði sagt honum. Honum fanst að
hann verða aftur taugaveikur og sér líða illa, þeg-
ar hann fór að hugsa um, að þessi nngi vinur
sinn gæti hvenær sem væri þotið að sér með glens
sitt, þar eð hann liins vegar gat ekki gert sér i
hugarlund í hverju þessi skrípalæti mundu vera
fólgin, vissi hann ekki heldur, livernig liann gæti
bezt varið sig fyrir þeim. Honum var þessvegna
næst skapi að fara að iðrast eftir þetta óþarfa
veðmál — en nú var það orðið of seint. Um
kvöldið þegar hann liáttaði, lagði hann marg-
lileypu á borðið lijá sér. Það var ágætt vopn,
hlaðið með sex kúlum. Hann var jafnan vanur
að láta hana liggja á borðinu við rúmið sitt á
hverri nóttu.
Um kvöldið skoðaði hann vandlega marg-
hleypuna, og sá að allar sex kúlurnar voru á sin-
um réttu stöðum; þegar hann var búin að fullvissa
sig um þetfa, gat hann ekki annað en brosað
að sinni óvanalegu varúðarsemi. Af því að i
raun og veru var engin ástæða til að vera svona
varkár. Svo drakk hann glas af vatni, eins og
hann var vanur, fór að því búnu að liátta og
sofnaði vært.
Útgefandi: Torfhildnr I’orstcinsdóttir Ilolm.
Prentsmiðjan Gutenberg.