Dvöl - 01.03.1914, Side 4

12
D V 0 L.
Eg sé full vel að það liggur illa á föður mínum,
og móðir min segir hvorki já eða nei um ráða-
liaginn«. »Semple er góður starfsmaður, þeir eru
líka bæði rikir og siðferðisgóðir og trúmenn
miklir«, athugaði Batavius. »Vertu ánægð með
þann ráðahag, Jóhanna. Margra íleyri vegir en
okkar geta legið til farsaldar. En nú slculum
við fara að tala um okkar egin málefnk. Rétt
i þessari andrá snéri Katrin sér við, tii að gæta
að hvort hún væri vögtuð. Nei, ekki í þetta
sinn, þau Balavíus og Jóhanna voru horfin frá
glugganum, og slundarkorn gætti engin að henni.
Hún hljóp því sem fætur toguðu niður eflir
garðinum, ldauf liljubeðin sundur, og staðnæmd-
ist móð og litverp niðri á árbakkanum. Hún
heyrði áraglam fyrir neðan sig á ánni, og það
fór algerlega eins og hún hafði gert ráð fyrir í
huganum. Hinn fagri skemtibátur yfirforingja
Hyde nálgaðist, og eftir fáein áratog nam liann
staðar við bryggjuna. Eftir fáein augnablik var
Hyde kominn til hennar, og vafði hana upp að
sér. Og þó hún breyddi litlu hendurnar sínar
fyrir hið litvarpa andlit sitt, kysti hann hana
heitt og innilega og sagði: »Ástin mín, töfra-
gyðjan mín! Hvað þú hefir lengi haldið mér
frá að finna þig! Sem eg lifi, hefi eg verið alveg
utan við mig. Lofið mér nú að sjá fallega, elsku-
lega andlitið á yður«. Hann tók það á milli
handanna og kysti það aftur og aftur — kysti
rósrauðu brosandi varirnar' og sór við hvern
koss, að hún væri sú aðdáanlegasta stúlka, sem
hann hefði þekt, og sór við sína hermannsæru,
að hann skyldi giftast henni eða deyja ógiftur
ella. Og hver getnr ásakað unga stúlku fyrir að
hlusta á þetta og trúa þvi, þegar trúgirnin og
heyrnin færðu henni hina fullkomnustu ham-
ingju? Ekki skyldu þær stúlkur gera það, sem
skjálfa af gleði og ástaþrá þétt við brjóst elsk-
huga síns. Verði þær gráhærðar, hljóta þær
samt við grafarbarminn að muna þessi gleðilegu
augnablik — litlu grasflötina, notalega herbergið
og vaggandi bátinn, sem hlekkjað er við endur-
minninguna. En séu þær ungar og elskulegar
og finnist að tilhugalifið sé á svo harðri rás, að
þær hugsa sem svo: »Þetta skeði í gær, eða það
var í síðustu viku«, þá geta þær enn þá betur
skilið freistinguna, sem Katrínu var ætlað að
yfirvinna. Og enn þá var ekkert afráðið með
þau Níels Sample, eða nein önnur ráðstöfun
fyrir framtíð hennar. Ióris hafði að sönnu ásett
sér á hverjum degi, að segja henni um þenna
fyrirhugaða ráðahag, en það hafði einlægt farist
fyrir.
Smávegis.
Hamingjusöm hjón mundu vera langt um
fleiri en eru ef menn höguðu sér hyggilegar. Ef
báðir partar væru jafnt aðlaðandi gagnvart hvert
öðru eins og þau voru í tilhugalífinu. Ef þau
vildu þá skoða hvert annað sem manneskjur en
ekki sem engla. Ef bæði vildu liugsa um það,
að þau hafa bæði samþykt að fylgjast að bæði
í gleði og sorg. Ef hvort um sig vildi segja, er
þeim ber eitthvað á milli, »það er mér að kenna«,
í staðinn fyrir að segja, »þelta er þér að kenna«
o. s. frv.
Ekkert er ómögulegt — það er að segja af
þvi, sem ekki cr fyrir utan möguleikans takmörk.
Sá sem hefir sett sér eitthvert ákvarðað takmark,
mun jafnaðarlega ná því, jafnvel hversu ómögu-
íegt sem öðrum kann að sýnast það. En til þess
þarf iðni, staðfestu, trú og huggun, og um fram
alt staðfastan vilja. En sá sem hvorki vill eða
getur náð þessum hæfileikum á vald sitt, fyrir
þann hinn sama verður jafnvel liið lílilfjörieg-
asta, það, sem er það allra auðveldasta, ómögu-
íegt. Og hversu margir sóa ekki sinum miklu
möguleikum — æsku sinni, ungdómi og kröftum
— lætur þá hverfa án þess að halda þeim föst-
um, án þess að beita' viljakrafti sínum að settu
takmarki.
•
Hvernig blómin haldast óskemd.
Áður en blómstrin eru fyrst sett ofan í vatn,
verður að klippa ofurlítið af leggjunum. því sé
það ekki gert, þá getur skeð að allra neðstu legg-
irnir séu þurrir og geti ekki sogið vatnið að sér.
Ef nýtínd blómstur visna meðan maður heldur
á þeim (það ætti aldrei að halda á þeim í heitri
hendinni, en innan i bréfi, eða seglgarnsspolta sé
vafið um þau) svo á að setja þau í volgt vatn.
Svo getur maður blátt áfram séð, hversu þau
vakna aftur i því til nýs lifs, hversu þau liefja
sín litlu blómsturhöfuð upp.
Þar næst má maður ekki troða alt of mörg-
um blómum í vasann. Þar að auki !íta of fullir
blómavasar ekki vel út, jafnframt er vatnið þá
ekki nægilegt fyrir svo mörg þyrst blómstur.
•
Það er vel fyrirgefanlegur hégómaskapur hjá
kvenþjóðinni, þó hún geri alt, sem stendur í
hennar valdi til að viðhalda fögrum hörundslit
og skinnmýkindum og liðugheitum, sem er ein-
kenni æskunnar.
Til þess þénar að skemma ekki skinnið með
sterkri sápu og þesskonar og vernda það fyrir
áhrifum ýmiskonar loftslags, eins og miklum
kulda eða steikjandi sólarhita.
Eitt auðfengið meðal er nýmjólk eða enn þá
betra áfir, sem maður á á kvöldin að væta and-
litið litið eitt með, þannig, að skinnið dragi hana
inn í sig. Sömuleiðis má hafa til þess glycerin,
blandað með citronvökva.
•
Lakkeruð húsgögn fá sinn upprunalega glans
með því að bera á þau línoliu, svo er borið á
þau smáttmulið stífelsi, og eftir þetta eru þau
þerruð með mjúkri rýu. Kv. og Hj.
Útgefandi: Torfhildur Þorsteinsdóttir Hoim.
Prentsmiðjan Gutenberg.