Dvöl - 01.09.1914, Blaðsíða 3

D V 0 L .
35
hneigði sig aðeins aftur, og skrajjp að því búnu
út um dyrnar og inn i mannfjöldann sem var
á götunni. Cohen breiddi hreint lín á höfuð
sitt og handlegg, horfði i austur og mælti fyrir
munni sér bæn sem kölluð er »Áhlaup«. Miri-
am var kyr á meðan hann baðst fyrir, en þegar
hann hafði aftur sezt í sæti sitt spurði hún:
»Hvaða morð stendur til, afi minn?« »t*að er
elhvígi á millum yfirherforingja Hyde og ann-
ars manns; það á að minsta kosti að kallast
morð«.
»En hver er hinn maðurinn?«
»Það er ungi maðurinn hann Níels Semple«.
»Það er hörmulegt. Hann er mjög kurteis;
eg hefi heyrt þig segja það og tala vel um hann«.
»Ó, Miriam, hvílíka synd og sorg leiða stúlk-
urnar yfir þá, sem elska þær! Nú eru tvö ung
líf í veði fyrir eitt hros af stúlku — hún er enn
þá mjög ung«. »Þekki eg hana, afi?« »Hún
gengur oft hér fram hjá. Hún er dóttir Van
Heemskirk, — þessi litla ljóshærða, — barnið«.
»0, o, nú er eg miklu angraðri! Hún hefir ofl
bi'osað framan i mig, og við höfum jafnvel tal-
að saman. Gamli góði maðurinn hann faðir
hennar mun deyja af sorg, og hann bróðir henn-
ar var æfinlega eins og varðhundur við hliðina
á henni«. »En jafnvel sjálfir englarnir geta ekki
vaktað stúlkurnar fyrir elskhugum sínum, veri
þeir góðir eða vondir, hún mun varpa því lielg-
asta aítur fyrir sig og staðnæmast á barmi glöt-
unarinnar. Miriam, ef þú skyldir véla mig —
eins og hún móðir þín gerði — ísraels guð gefi
að eg verði aldrei fyrir því«. »Eg vil heldur
deyja, afi minn, en að svikja þig«, svaraði hún.
»Sá almáttugi heyrir til þín, Miriam, við skulum
láta hann standa í millum okkar«. Þá settist
Cohen niður með stafinn sinn og huldi andlitið
i höndum sér hugsandi og máske biðjandi líka;
þessi alvarlega stund leið þegjandi fram hjá.
Meðan þessu fór lram ásetti Miriam sér, þó
liún væri fyrst lirædd við það, því eftir því sem
hún hugsaði meira um það, varð það réttmæt-
ara og löglegra í huga hennar, að ljósla þessu
upp. Pví hún var viss um, að afi sinn mundi
ekki blanda sér inn i málefnið, og ef til vildi
hefði hann lofað Hyde að þegja yfir þvi. En
hún hafði engri þögn heitið og ekki fengið neitt
tækifæri til þess.
Ef hún gæti sagt eitt einasla orð þessu við-
víkjandi, annaðhvort við Van Heemskirk eða
Elder Semple áleit hún það nægilegt. »Á eg ekki
að gera það?« spurði hún sjálfa sig og hjarta
hennar svaraði »jú«. Cohen stóð þá alt í einu
upp, setti upp húfuna sína og sagði: »Eg ætla
að bregða mér til hans frænda míns, Jóns Co-
hens, um sólsetrið, og einum klukkutíma eftir
sólsetrið kem eg aftur«. Strax og hann varfar-
inn skrifaði Miriam Van Heemskirk þessi orð:
»Góði herra! Þetta gildir dauða eða líf.
Iíomið þess vegna undir eins og eg skal láta yð-
ur vita, hvað um er að vera.
Miriam Cohen«.
Með miðann í höndunum stóð hún fyrir
innan dyrnar, og beið eftir að sjá einhvern, sem
hún gat trúað fyrir honum. Þenna dag hafði
Ióris farið heim fyrri en hann var vanur, svo
Bram var einn eftir í búðinni. En það var
venjuleg skylda hans, þegar svona stóð á, að
opna og lesa pöntunarbréf þau sem komu og
hann hugsaði að þessi miði hljóðaði upp á hveiti-
mjölskassa eða eitthvað annað heimilisþörfum
viðvíkjandi. En innihald hans var svo óvana-
legt og óvænt að hann var stundarkorn að skilja
meininguna; þá fór hann að halda að þetta
væri einhverskonar hagsmunabrella. Hann kall-
aði á keyrslumanninn sem færði honum nótuna
og hann sagði honum, að dótturdóttur gamla
Gyðingsins hefði sjálf fengið sér hana. Þegar
hann heyrði þetta, fór hann sjálfur fyrir hönd
föðursins til að vita hvað þetta ætti að þýða.
Miriam beið fyrir innan dyrnar, og án þess
að hlusta á hvað Bram sagði gaf hún honum
allar þær upplýsingar sem hún gat. Bram var
bæði seinn á sér að skilja þelta og seinn að
svara því. Hann stóð og glápti á fögru alvöru-
gefnu stúlkuna og liann fann og skildi alvöruna
og óttann sem lágu í orðum hennar, en í fyrstu
gat hann engu svarað, eða ráðið fram úr því,
hvað hann átti að gera. »Hví tefjið þér?« sagði
Miriam í bænarróm. »Þetta voðalega einvígi
byrjar þegar sólin er gengin undir, skal eg segja
yður, og það er komið fast að þvi. Ó, sleppið
þér öllu þakklæti! — Tefjið ekki! Flýtið þér
yður, undireins!« Bram hlýddi þessu eins og
maður sem gengur i leiðslu; en áður en hann
komst að búð Semples, sem var í þann veginn
að loka henni, var hann búinn að átta sig á
ástandinu. Bram lagði aðra hendina á öxlina á
honum og sagði: »Elder, þér megið engan tíma
missa! Eftir sólarlagið ætlar Níels og hinn
enski yfirherforingi að há einvígi!« »Ó—ó, og
hvar? og hver sagði yður jiað?« »Á Kalchhook
hæðinni. Biðið þér ekki til að spyrja frekar!«
»Farið þér þá, Bram, eftir honum föður yðar.
Hlaupið þér, drengur! Fáið þér létta vagninn
hans Van Gausbeecks um leið og þér farið, og
biðjið þér hana móður yðar um strádínu. Sland-
ið þér ekki svona til að glápa á mig! Eg ætla
að taka tvo af heimamönnum mínum og vagn-
inn minn, og fara þangað undir eins. Guð hjálpi
mér! Guð varðveiti drenginn minn!«
Meðan þessu fór fram, voru þeir Níels og
Hyde komnir á stað til hólmgöngumótsins. Níels
hafði hert sig upp allan daginn, en Hyde hálft
um hálft iðraðist. Þeir skildu báðir hvað ábyrgð-
armikið þetta var fyrir þá. En Niels var nærri
því hamslaus af gremju og gerði því j’firsjón
hans að nautnarfullum hefndarþorsta. Þó svo
að Hyde hefði hugsað um að friðmælast, þá
hlaut hann að sjá hversu árangurslaust það væri,
af því hvað Níels var nábleikur af reiði, og því
með hvað mikilli ákvörðun og stillingu hann
undirbjó alt sem að einviginu laut.
Sólin gekk til viðar um það bil að einvígis-
vottarnir mældu út hólmgöngustaðinn og vísuðu
hvorum á sinn stað, Níels fór úr frakkanum