Dvöl - 01.11.1914, Qupperneq 3

D V 0 L.
43
mitt innanum húsgagnabúnka og hangandi vegg-
tjöld. Og þessi umhugsun um Miríam gerði
hann meðaukvunarsaman við Katríknu. »Allir
eru reiðir við mig, Eram«, sagði hún, »jafnvel
hann faðir minn vill ekki sjá mig og Batavíus
vill ekki sitja við hliðina á mér; og Jóhanna
segir að eg hafi gert henni skömm og svívirð-
ingu. Og þú? ætlar þú líka að ásaka mig? Eg
held að þetta geri allt út af við mig«. Að ásaka
þig veslingur? það ætla eg ekki að gera, og
þeir, sem eru reiðir við þig mega líka vera það
við mig. Og geti eg gert þér nokkra þénustu,
þá láttu hann Bram bróður þinn vita um það.
Hann skal fyrst af öllu hugsa um þig. Það er
grimdarfult af þeim að koma þér til að gráta.
En hvað Batavíus áhrærir, þá skiftu þér ekki
af honum. Eg hefi ekki gott álit á honuml
Ef hann segir nokkuð við þig þá skal eg svara
honum«. Bram, Bram, bróðir minnl Það er
ein einasta huggun til fyrir mig — sú, að eg
fái að vita hvort hann lifir enn þá; ef þú getur
gefið mér nokkra von um það, og það, áður
en þau koma frá kirkjunnk. »Eg skal undir
eins fara út og vita hvort um nokkra von er
að gera, áður en þau koma frá kirkjunni skal
eg vera kominn aftur, og séu nokkrar góðar
fréttir honum viðvíkjandi, þá skal það gleðja mig
þin vegna«. Bram fór og var ekki hálftíma
hurtu, og samt fanst Katrinu að hann vera svo
lengi og hún reyndi að vera við því versta búin.
En varla getur nokkur sorg verið svo þung
þegar hún kemur, og ótti vor er fyrir að heyra
um hana. Bram kom og hafði nokkra huggun
að færa henni og sagði: »Eg hefi séð. Hvern
heldurðu að eg meini? — Cohen gyðing. Hann,
sem maður skyldi síst hafa hugseð, hefir vakað
hjá Hyde í nótt og bundið um sár hans, og
eftir þvi sem enski læknirinn segir, að hann
hafi gert það undrunarlega vel. Gyðingingurinn
sagði mér þetta: »Þegar eg þrisvar sinnum hefi
verið í persneskueyðimörkinni, hefi eg læknað
miklu hættulegri sár en þessi. Guð hefir gefið
mér kraft til að lækna, og ef hann vill þá skal
þessum unga manni batna«. Þetta sagði hann
mér, Katrín«. »Eg skal þá æfiniega elska Gyð-
inginn, og þó honum misheppnist lækningin,
skal eg samt elska hann. Hann er líka svo
vinalegur, jafnvel við þá sem hvorki hafa talað
vel um hann eða verið góðir við hann«: »Já
það er satt, Katrín, en svona var lika sonur
Daviðs við okkur öll. Nú skaltu fara og þvo
þér og vertu svo glöð og hugrökk«. »Farðu
ekki frá mér Bram«. »Eg verð að fara að vitja
um Níels. Við höfum svo lengi verið félagar;
svo eru foreldrar hans gamlir og þurfa mín
með«. »Eg þarf þín sömuleiðis. Af því að sí
og æ mun mér verða nuddað um nasir hve
vond og glæpafull eg sé!« Um þetta bil kom
fjölskyldan frá morgunguðsþjónustunni. Bram
di'óg stól systur sinnar til sin, mest öðrum til
stríðnis. Ioris kom ekki með þeim. Hann
hafði numið staðar við konunglegu húsin til
þess að spyrja um hvort Hyde væri lifandi; því
þrátt fyrir alt hafði hugrekki og glaðværð hins
unga manns um kvöldið, mitt innan um angist-
ina og bardagann sem stóð yfir, unnið aðdáun
Iorisar. Enginn sagði neitt við Iíatrínu; jafnvel
var móðir hennar gröm og sneypt yfir guð-
ræknis látalátum samkomunnar, sem þau höfðu
nýlega sótt, og henni fanst mátulegt að sjálfur
syndarinn fengi dálítið að kenna á því líka.
Batavíus var mjög forvitinn og hið fyrsta sem
hann sagði er hann sá að Bram var kominn
heim. »Niels er náttúrlega danður, svo Bram
þarf ekki að vera þar lengur«; og hann sagði
þetta í málróm þess manns er persónulega hefir
orðið fyrir mótlæti af annara völdum; svo sagði
hann í bitrari málróm: »Svo þetta er þá enda-
lyktin. Og á sjálfan hvíldardaginn hefir þá Niels
skilið við. Ef það skyldi líka vera sabbatsdagur
í hinum heiminum — eins og mjög sennilegt er
— að sé hið versta fyrir Níels«. »Hvað meinar
þú?« spurði Bram. »Er Níels Semple elcki
dauður?« »Nei, og eg hugsa að hann lifni«.
»Það gleður mig að heyra. Það er líka gott
fyrir Katrínu«. »Eg get ekki séð að það komi
henni neitt við«. »Gott og vel þá, en ef hann
deyr er það þá ekki Ivatrinu að kennal« »Guð
komi til! Nei, Katrín á enga sök á því«. »Alt
heiðarlegt og siðferðiselskandi fólk mun þó
segja það«. »Þeim væri betra að segja það
ekki. Ef eg heyri það, þá skulu þeir hinir
sömu tala um það við mig«.
»0g hvað svo?« »Eg hefi bæði hendur og
fætur í þjónustu minni — til þess að láta það
sanna það sem það segir«. »En kirkjuráðið
þá?« »Og eg kæri mig ekkert um það heldur!
Hvað kemur því hún Katrín litla við? Batavíus,
ef þú heyrir einhvern tala illa um hana, þá segðu
þeim hinum sömu, að það sé Bram van Heem-
skirk, sem muni reka það alt ofan í þá aftur.
Og það sem eg nú segi er mjer blá alvara«. »0g
jæja! £n taktu eftir Bram, orðin sem eg hugsa
fólki þessu sem þú nefnir, og orðin sem eg segi
því, segi eg hvort sem þér líkar betur eða ver«.
»Þú hvín eins og vindurinn, — á sjálfum sabb-
atsdeginum, en eg ætla mér ekki að sigla með
þinu skipi, Batavius að svokomnu, — vertu sæl
Katrín; og ef nokkur er vondur við þig, þá segðu
honum bróður þínum frá því, af því að þú ert
öldungis sýkn saka«. En þó að Bram afsakaði
djarfmannlega systur sína, gat hann samt ekki
verndað hana fyrir þessum af vana inngrónu
slaðursútbreiðslum, sem framdar voru til þess
að þóknast hinum svokölluðu dygðugu; ekki
heldur fyrir þessari meinfýsnislegu gremju rétt-
látu mannanna, sem ergðu sig yfir kvisi eða orð-
róm sem þeir staðhæfðu að væri »ótrúlegur«,
en samt ei að siður, sem þeir nauðugir viljugir
yrðu að trúa«.
Skotlendingar eiga afargamla fyrirskipun
sem segir: »Talaðu aldrei illa um dauða menn?«
En mundi ekki vera miklu réttara að breyta
henni og segja: »Talaðu aldrei illa um þá lif-
endu?« Frú Bogardus og frú Stugvesant, hefðu
lítið liðið við það þó hópar af einhverjum skríl