Iðnneminn - 01.12.1934, Blaðsíða 2

2
IÐNNEMINN
Hyers er ad yæiita?
Fáir munu þéir neiuendur vera,
er stunda nám við Iðnskólann, sem
ekki liafa það álit, að aðbúnaður
allur í skólanum þurfi endurbóta.
Fyrst og fremst sé skólahúsið ó-
fulikomið, en borð, bekkir og stól-
ar mjög úr sér gengið og af óþægi-
legri gerð, að undanskildum bin-
um nýju borðum og stólum.
Baráttan fyrir bættum aðbúnaði
liefir staðið lengi og stendur enn,
en lítið orðið ágengt.
Hversvegna liafa svo litlar endur-
bætur fengist?
lofti. Ber skólastjórninni ekki að
sjá til þess, að við tökum einhverj-
um framförum í skólanum?
Jú, en hver verður árangurinn,
með þessu kennslufyrirkomulagi? —
Enginn.
Er það ekki heiður skólastjórnar,
að allir þeir iðnnemar, sem útskrif-
ast úr skólanum séu, sem bezt bún-
ir undir framtíðarstarfið.
Svarið við þessari spurningu
verður einnig játandi, en ástæðurn-
ar fyrir óhæfni skólastjórnar, eru
þær, að hún er virkur stuðnings-
flokkur atvinnurekenda, en blundar
á öllum hagsmunakröfum okkar iðn-
nema.
Eftir þetta stutta yfirlit, sem
skólastjórn er bér gelið, yfir ár-
angur framkvæmda sinna, ætti bún
að sjá sóma sinn í því, að fylgja
liinum margítrekuðu kröfum okkar
um tilfærslu kennslutímans fram á
daginn og framkvæma þær. En bera
ekki alltaf pyngju og stundarbagn-
að atvinnurekenda fyrir brjósti. Því
bæði skólastjórn og atvinnurekend-
um ætti að vera það ljóst, að eítir
því sem betri árangur næst í skól-
anum, því færari erum við að leysa
skyldustörf okkar af liendi í fram-
tíðinni.
Þessi grein á að ýta við binni
sofandi skólastjórn, ef ske kynni,
að liún væri ekki lögst til liinnstu
livíldar, með öll okkar . velferðar-
mál undir koddanum.
V elvakandi.
Hefir skólastjórnin einbverja af-
sökun?
Hvernig er umgengnin í skólan-
um?
Er það ef til vill umgengnin, sem
er afsökun skólastjórnarinnar. Svo
gæti það vel verið, því að ekki
verður því neitað að umgengnin sé
ekki alltaf sem bezt. Sumir virðast
leggja sig eftir að liða þessa borða-
og bekkjagarma í sundur, velta
þeim um, brinda þeim til og
frá og snúa þeim á ýmsa enda,
en stólunum er kastað um þverar
e<r endilangar stofurnar.
Vel má vera að þeir er þetta
gera líti svo á, að bezta ráðið til
þess að fá ný og betri húsgögn í
kennslustofurnar sé að eyðileggja
alveg þau gömlu og lítt nothæfu.
Aðrir habla fram hinu gagnstæða,
að bezta aðferðin sé góð umgengni
og meðferð á liinum lélegn munum
skólans. Þá látum við engan högg-
stað á okkur fá. En með því að
leitast við að skemma það sem til
er, gefum við skólastjórninni þá á-
tyllu, að ekki sé til neins að endur-
bæta aðbúnaðinn í skólanum, því
að þar sé allt eyðilagt. Það verði
því ekki annað betra gert, en nota
það gamla svo lengi, sem að hægt
er að fá það til að hanga saman.
Séu einliverjir, sem telja nauð-
synlegt að sýna andúð sína með
því að skemma, ættn þeir bér eftir
að láta það koma fram á Iiinum lítt
notbæfu munum. Þrátt fyrir það
vil ég ekki hvetja menn til að eyði-
leggja neitt, heldur láta sjá það á
öllu, að þegar þeir fara fram á það
að fá betri aðbúnað, þá sé það
vegna þess að þeir vita það fylli-
lega, að þeir eiga lieimtingu á því,
að vel fari um þá í skólanum. Og
viti það einnig að ekkert sé til, sem
linekkt geti þeirra málstað.
Þess má geta, að í þeirri stofu,
sem ný húsgögn voru sett í að öllu
leyti síðastliðið haust, befir ekkert
verið skemmt ennþá, og verður um-
gengnin vonandi sú sama framvegis.
En æskilegt væri að það sama yrði
um allan skólann.
Eð endingu ber að geta þess, að
það eru ekki iðnskólanemar einir,
sem sök eiga á skemmdunum í
skólanum, heldur einnig nemendur
Gagnfræðaskóla Reykvíkinga, sem
standa þeim sízt að baki, og þyrftu
engu síður að bæta ráð sitt,
Nú liöldum við baráttunni fyrir
bættum aðbúnaði í skólanum áfram,
en gætum þess jafnframt að spilla
í engu okkar málstað.
Tpyggingar.
Eins og iðnnenmm er kunnugt,
eru tryggingar afar ófullnægjandi
bér á landi. Úr þessu liafa þó ein-
stakir menn og flokkar verið að
reyna að bæta, en þeirn hefir orðið
lítið ágengt í þeirn efnum, að und-
anteknum binum svokölluðu slysa-
tryggingum og þær eru mjög svo
ófullnægjandi. Þar fær enginn styrk,
nema því aðeins að slysið sé það
mikið, að maðurinn sé frá vinnu í
10 daga eða lengur. Af þessu' sjá
allir, live óverjandi það er, að mað-
ur, sem hefir fyrir fjölskyldu að
sjá, og verður fyrir slysi, fær enga
bjálp fyr en eftir 10 daga.
Á hverju á nú þessi fjölskylda að
lifa. Svo er ekkert borgað fyrir
lielgidaga, þá eiga menn víst að lifa
af guðsorðinu, en allir vitum við
hvað það er staðgott. Nú langaði
mig til þess að komast að efninu,
því ástæðan til þess að ég hripa
þessar línur er sú, að við iðnnem-
ar höfum nýlega stofnað sjóð innan
skólans, og nefnist hann »Slysa- og
sjúkrasjóður Málfundafélags Iðnskól-
ans«.
Það var í fyrra vetur að rnálið
var tekið fyrir í félaginu. Var þá
kosin nefnd til þess að semja reglu-
gerð fyrir sjóðinn. Hún skilaði
störfum í haust. Á fundinum, sem
reglugerðin var tekin fyrir, kom
það greinilega í ljós, hvað iðnnem-
ar eru yfirleitt stéttvísir, því í reglu-
gerðinni segir, að allir iðnnemar
skuli hafa rétt til þess að njóta
styrks úr sjóðnum, enda þótt þeir
séu ekki í skólanum.
Að endingu nokkur orð, við böf-
um stofnað þennan sjóð, og það er
skylda okkar hvers og eins að