Iðnneminn - 01.02.1936, Blaðsíða 1

Skrifið í
Iðnnemann!
Útbreiðið
Iðnneinann!
3. árgangur Februar 1936 4. tölublað
Ræða,
flutt á árshátíð Iðnskólans 1936, af Aðaist. Sigurðssyni.
Góðir áheyrendur!
í kvöld höldum við iðnnemar
árshátíð okkar. I kvöld hefjnm við
okkur upp yfir hin venjulegu störf
okkar, við söfnumst saman og
skemmtum okkur.
Arshátíð Iðnskólans er að sjálf-
sögðu merkilegur atburður meðal
okkar iðnnemanna. Hún er aðal
skemmtunin, sem við höldum, við
vöndum til hennar eftir heztu getu
og hér koma fram þeir kraftar, sem
við eigum að mestu leyti sjálfir
yfir að ráða. Við leggjum okkur
fram til þess að það starf megi sem
bezt úr liendi fara, og við skemmt-
um okkur svo vel sem verða má.
En við minnumst líka þeirra skyldu-
starfa, sem við höfum að gegna, og
við minnumst þess hlutverks, sern
býður okkar í framtíðinni.
Okkur er það fullkomlega Ijóst,
að það er mikið og vandasamt starf
sem við erum að takast á hendur.
Og því meira og vandasamara sem
starf okkar er, því ineiri menntun,
umliyggju og alúð, tilsögn og undir-
búning þurfum við að öðlast til
þess að geta orðið fullkomnir iðn-
aðarmenn. Við leggjum okkur sjálfir
fram til þess að nema iðn okkar
svo vel sem við megum. En hvernig
er það ástand og sá aðhúnaður, senr
við eigum við að búa, og liverjir
eru þeir möguleikar, sem við eigum
til þess að nerna iðn okkar svo vel
að við getum talist fullkomnir iðn-
aðarmenn? Einn höfuð-liðurinn í
námi okkar og undirbúningi undir
lífsstarfið, er að sjálfsögðn Iðnskól-
inn. Þangað eigum við að sækja
alla þá bóklegu þekkingu, sem
viðkemur iðn okkar, og þar eigum
við að læra þær teikningar, sem
okkur eru nauðsynlegar.
Það má því hverjum 1 jóst vera, að
sá skóli, sem tekur að sér að menta
okkur iðnnemana, verður að vera
hinn fullkomnasti í alla staði til
þess að nemendurnir geti öðlast þá
þekkingu, sem þeim er nauðsynleg,
svo að þeir nái því rnarki að verða
fullkomnir iðnaðarmenn, og verði
samkeppnisfærir við iðnaðarmenn
annara þjóða.
Þegar við lítum á þann Iðnskóla,
sem við eigum að nema iðn okkar
í, þá verðum við að viðurkenna að
því fer mjög fjarri að liann nálgist
það að vera fullkominn. Eins og
nú er ástatt verður skólinn að liafa
aðsetur sitt í lélegum húsakynnum
með lélegum áhöldum. Skóiinn
starfar aðallega sem kvöldskóli, og
nemendurnir verða að sækja hann
eftir að liafa stundað erfiðisvinnu
allan daginn. Það er því fullkom-
lega eðiilegt að á meðan slíkt fyrir-
komulag er á starfsemi skólans, er
ekki hægt að búast við miklum
árangri af starfi lians.
Einasti möguleikinn til þess að
skólinn geti orðið okkur að fullu
gagni, er sá, að haun verði gerður
að dagskóla. Það verður að gefa
nemendunum einlivern tíma til þess
að þeir að einhverju leyti geti undir-
búið sig undir það nám, sem fram
fer í skólanum. Nemendurnir verða
að liafa tíma til að kynna sér þau
verkefni, sem fyrir þeim liggja, og
það þeim mun fremur þegar þess
er gætt, hve kennslustundir eru
fáar í liinum ýmsu greinum, sem
þeim eru ætlaðar að læra. Við iðn-
nemar krefjumst þess að við fáum
tækifæri til að nema iðn okkar svo
vel, að við verðum fullkomnir iðn-
aðarmenn. En okkur er það líka
fullkomlega ljóst, að til þess að fá
slíkum kröfum fullnægt, verðurn
við sjálfir að sameinast og hefja
öfluga baráttu fyrir bættum aðliún-
aði okkar. Ég hefi þegar sýnt fram
á hvert ástand það er, sem ríkir í
skólamálum okkar, og við eigum
fulla heimtingu á því að úr slíku
ástandi verði bætt. En það eru fleiri
en við nemendurnir, sem eiga kröfu
til þess að tilhögun á starfsemi
skólans verði breytt.
Það eru kennararnir sem eiga
kröfu til þess að fá að njóta liæfi-
leika sinna við kennsluna. Það eru
kennararnir, sem eiga rétt til þess
að starf þeirra beri ávöxt, þeir eiga
lieimtingu á að starf þeirra og strit
komi að fullum notum. Iðnskólinn
á afhurða-liði áhuga og eljusamra
kennara á að skipa, en árangurinn
af starfi þeirra og erfiði kemur ekki
fram nema að litlu leyti. Þegar iðn-
neminn eftir að liafa unnið 9—10
klst. á vinnustaðnum, sezt á skóla-
bekkinn og á að sitja þar í 2—3
klst.. þreyttur og sljór eftir, þá er
lireint ekki að búast við uiklum
árangri af skólastarfinu.
Allur sá fróðleikur og þekking,
sem við öðlumst í skólanáminu,
verður að koma beint frá munni
kennarans, sökum þess að nemand-
inn hefir ekkert tækifæri, engan
tíma til þess heimafyrir að kynna