Iðnneminn - 01.09.1950, Blaðsíða 8

una, en við lögregluna á ég ekk-
ert vantalað.
Það er bráðum komið vor, og
það ætti að vera komið vor fyrir
löngu. Tíminn hefur liðið hægt.
Vindurinn blæs djöfulóður um
göturnar. Það snjóar einn dag-
inn, rignir annan og þriðja, síð-
an kemur allt í einu frost og
hálka. Svo rignir og snjóar aft-
ur. Það er kaldast á kvöldin,
þegar maður reikar um á rúnt-
inum. Það er eins og maður sé
1 Síberíu, Lappmörk eða Græn-
landi eða öðrum slíkum stöð-
um. Einstaka sinnum sér mað-
ur mynd, sem lífgar mann upp,
þá geng ég og leita hennar alla
nóttina, — en finn hana ekki.
Allsstaðar er fólk, en mér er of-
aukið, — það er eins og ég sé að
ganga í skógi, þar sem ég á ekki
eitt einasta tré. — Ég geng á-
fram, áfram, eins og fáviti. Sjái
ég grannvaxna stúlku, held ég
að það sé hún. Og þar sem ég
mætti henni forðum, sé ég hana
greinilegast fyrir mér. Ég er að
verða brjálaður. Ég er ekki ást-
fanginn í henni, ég hata hana.
Hún hefur tælt mig á eftir sér,
og hlaupið svo burt, þegar ég
leyfði henni að fara, enda þótt
ég hefði hana á mínu valdi. Ég
hef ekki verið á hlaupum á eft-
ir draum og dregið sjálfan mig
á tálar. Nei, það er hún. — Hún
hefur verið svo nærri, að ég hef
fundið ylinn streyma um mig
allan. Það er henni að kenna,
að ég reika um göturnar eins og
fábjáni, og held að ég sjái eitt-
hvað, þar sem er ekki neitt.
En ég get ekki hætt. Ég verð
að hefna mín á henni, fyrir það,
að ég hef verið að leita í allan
vetur. Og svo hugsa ég um þetta
mjúka í höndunum á mér, þessa
veikbyggðu veru. Ég veit ekki
hvað ég geri við hana, en hún
skal verða mín. Án viðnáms. Ég
finn hvernig hún hættir að
veita viðnám, gefst upp, verður
mát. Þetta er ekki leikur. Ég
hata hana, og ég verð óður, þeg-
ar ég næ henni á mitt vald. Ég
hugsa þetta ekki til enda, en
þetta skal koma.
Ég er of æstur til þess að
geta setzt inn á knæpu og jafn-
að mig. Þar er enginn til þess að
bíða eftir, og hún gæti gengið
fram hjá fyrir utan og ég misst
tækifærið. Hún getur komið
hvenær sem er.
Kvöld eftir kvöld hef ég sagt
við sjálfan mig: Á morgun verð-
ur það í síðasta sinn. Rétt eins
og það væri skipun. En fjandinn
má hirða allar skipanir.
Hún hlýtur að hafa far-
ið úr bænum, hugsaði ég, eða
hún er dauð, svona grönn og
veikbyggð eins og hún var. En
það var þetta veikbyggða og
fíngerða, sem seiddi mig. Ég
fann blóðið ólga í æðunum. í
fyrramálið eða aldrei. Aftur og
aftur.
Það hlaut eitthvað að ske. Aft-
ur og aftur fylltist ég örvilnun,
þegar ég gekk heim eftir mis-
heppnað kvöld, dauðþreyttur og
leiður á lífinu. Ég var orðinn
huglaus, einmana ræfill. Til
hvers er ég eiginlega að lifa?
Allir komast af án mín.
Ég reika um göturnar, horfi á
auglýsingar, geng innan um
eintóm hús, sting loppnum hönd
unum í vasana. Hversu lengi
held ég þetta út? Maður er allt-
af niðursokkinn, hugsar um ó-
nauðsynleg málefni, gengur án
takmarks. Nei, fjandinn má
hirða þetta auma líf. En svo
bind ég bækur einn dag til,
dregst svo dauðþreyttur heim,
totta pípuna þar til ég sofna —
hvilíkt líf.
Þegar ég bíð, rekst ég stund-
um á aðra, sem eru líka að bíða.
Kannske eru það margir, sem
reika um eins og ég, og leita að
einhverri, hver fyrir sig, en án
þess að vita um aðra. Fyrir ut-
an bíóið, þar sem ég mætti henni
síðast, stendur Eva, ein af
stúlkunum úr vinnunni, og
skimar í kringum sig, eins og
hún sé að gá að einhverjum.
Hún kemur auga á mig og fer
að hlæja. „Villtu ekki koma á
bíó með mér, Valdi? Hann kem-
ur ekki strákurinn, ég bíð ekki
lengur eftir svoleiðis gæja.“ —
„Það fást víst engir aðgöngu-
miðar,“ segi ég. — „Jú, ég hef
miða,“ segir hún hlæjandi og
við förum inn.
Við fengum okkur sæti í
myrkrinu. „En sú stundvísi,“
segir Eva. Hún gat ekki stillt sig
um að hvísla og flissa, og ég fór
hjá mér. Hún hélt sér líka í mig
eins og hún væri hrædd.
Mér fannst þetta vera ævin-
týri eins og í myndinni. Hún
hallaði sér upp að mér og ætl-
aði að hvísla einhverju. Hún var
full af gáska, en komst í
spenning við að horfa á mynd-
ina. Hún var önnur en í vinn-
unni, ekki aðeins öðruvísi
klædd. Ég hafði alltaf verið
6
IÐNNEMINN