Iðnneminn - 01.04.1953, Blaðsíða 9

FRAMHALDSSAGAN:
fikta-kjákniHh
Inni í skrautlegri stofu á Her-
stad sátu tveir menn við borð, með
vínkönnur og teningaspil fyrir
framan sig. Annar var vel búinn
rauðskeggjaður með purpurarautt
andlit, en skegglaus, og útlitið
samsvaraði ekki sem bezt presta-
búningi þeim, sem hann bar. Það
var kanúki Lars Madsen, aðstoð-
arpresturinn. Hann var að spila við
Áka frá Brúnsgarði, er var frændi
Rodes og félaust glæframenni.
Báðir höfðu þeir litið heldur djúpt
í vínkönnuna og sáust á þeim
greinileg merki vínguðsins.
Þegar Enno Rodes kom inn í
stofuna, hættu þeir að spila og
kanúkinn heilsaði honum virðu-
lega.
„Gleður mig að sjá yður, prest-
ur,“ sagði Rodes og hann gekk
hratt um gólfið fram og aftur. „Það
er nokkuð, sem mér liggur þungt
á hjarta.“
„Þarftu að skrifta fyrir nokkurri
synd, frændi góður?“ mælti Áki
hlæjandi. „Ef svo er, gefur Mad-
sen kanúki þér samstundis synda-
lausn.“
„Eg er að hugsa um að gifta
mig,“ sagði Rodes í styttingi.
„Nei, er það mögulegt!“ sagði
kanúkinn hýrlega. „Já, satt að
segja þarfnast heimili yðar fyrir
húsmóður. Mætti ég gerast svo
djarfur og spyrja, hverja þér haf-
ið útvalið yður fyrir konu?“
„Dóttur Álfs frá Saastad.“
„Bóndadóttur — nei, veiztu nú
hvað, frændi góður,“ gall Áki fram
í.
„Hættu þessu rugli,“ sagði Rod-
es. „Anna frá Saastad er bezti
kvenkostur hér í sveitinni,“ bætti
Lars Madsen við.
„En ég þekki hana ekkert og
hefi naumast talað við föður
hennar. Stutt og laggott: Viljið
þér, kanúki, tala máli mínu við
Álf á Saastad?“
Lars Madsen neri saman hönd-
unum og sagði með vandræðalegu
brosi: „Iljartans gjarna, herra
minn. En ég óttast, að það beri lít-
inn ávöxt. Álfur hefur mörgum
sinnum veitt mér átölur fyrir það,
að ég tck þátt í veizlum bændanna,
og er enginn farisei. Menn mega
heldur ekki ætlast'til, að vér prest-
arnir göngum eins og englar um
kring hér á jörðinni.“
„Þessi Álfur frá Saastad er
kannske einn af þeim, sem þér
kallið farísea?“
„Engan veginn,“ svaraði kanúk-
inn. „Hann heldur sig dálítið frá
bændunum hér í sveitinni. En
hann fer ekkert eftir því, sem ,ég
segi. Aftur á móti hygg ég, að ég
geti vísað yður á ágætan talsmann
við Álf á Saastad."
„Hver er það?“
„Djákninn, Mikael Hrólfsson.11
„Hum, djákninn síjarmandi, —
hvað getur hann?“ tautaði Rodes
efablandinn.
„Mikael gamli kann talsvert
fleira en faðirvorið sitt. Sem kenn-
ari æskulýðsins og ráðgjafi hinna
eldri nýtur hann mikillar virðing-
ar hér í sveitinni. í öllum vanda-
málum er hans úrskurðar leitað.
Hér á Hringsakri höfum við eng-
an annan lækni en hann. Hann
býr til smyrsl af læknandi jurtum
og tekur fólki blóð og gegnir flest-
um læknisstörfum. Orðstír hans er
floginn langt út yfir endimörk
þessa héraðs. Hann er tíður gest-
ur og kærkominn á Saastad, og orð
lians mega sín mikils hjá Álfi. Fá-
ið hann fyrir talsmann."
„Ég þekki ekki djáknann. Eg er
ekki einn af þeim, sem fara stöð-
ugt í kirkju og get naumast búist
við, að djákninn vilji skipta sér
af mínum málum,“ sagði Rodes.
„Reynið að koma yður í mjúk-
inn hjá honum. Mér er næst að
halda, að okkar góði Mikael
Hrólfsson sé ekki alveg blindur
fyrir þessa heims Mammoni,11 sagði
presturinn með kankvísu brosi.
„Þess vegna ræð ég yður til að
smyrja hann með góðum loforðum,
þá hygg ég, að hann muni verða
léttari í tauminn.11
„Ef ekki þyrfti nú annað að
gera,11 sagði Rodes, — „betur að
þér gætuð flutt liina fögru Önnu
heim til yðar sem fyrst. sem eig-
inkonu,11 sagði kanúkinn, hóf bik-
arinn að vörum sér og drakk í
löngum teigum, unz lokið var úr
honum. Þá kvaddi hann, þótt loð-
mæltur væri í meira lagi og Rodes
fylgdi honum út á svalirnar.
Þegar Rodes kom inn aftur,
tautaði liann: „Fyrir miðsumar
verður Anna Saastad að vera orð-
in konan mín. Ég verð að taka til
óspilltra málanna.11
Framh.
Frúin: Er það ekki undarlegt,
við Ellen getum aldrei skilið hvor
aðra í síma!
Húsbóndinn: Hafið þið nokk-
urntíma reynt þá aðferð að tala
önnur í einu?
Breyttir tímar.
Áður fyrr var tveimur bílum
troðið inn í hvern bílskúr, en nú
eru það tvær fjölskyldur.
IÐNNEMINN
9