Ljósberinn - 14.01.1922, Side 3

LJOSBERINN

María leit á móður sína og svaraði: „Af því að
Guð hefir bannað það“.
„það er alveg rétt, barnið mitt“, svaraði mamma.
„petta er réttasta svarið. þegar Guð skipar okkur
að gjöra eitthvað, þá eigum við að gjöra það, og ef
hann bannar eitthvað, þá eigum við að láta það
ógjört. Og eitt boðorðið er svohljóðandi:
Ef þið, kæru börn, verðið einhverntíma spurð,
hvers vegna þið viljið eigi taka þátt í því að tala
eða gjöra það, sem ljótt er, þá svarið ávalt hinu
sama og María litla: „Af því að Guð hefir bann-
að það“.
-——o-----
Guð er hjá mér.
Einu sinni var fátæk ekkja í Lundúnum; hún bjó
í litlu þakherbergi; fátæklegt var alt þar inni, en
alt var þar þokkalegt og í röð og reglu. Vikukaup-
ið hennar hrökk naumast fyrir því, sem hún þurfti
helzt við, en þó heyrði hana enginn kvarta. í glugg-
anum stóð fornfálegur jurtapottur og í honum var
ofurlítil kló af bláberj alyngi, og það var auðséð, að
hún hafði hlúað vel að henni.
Einu sinni sagði grannkona hennar við hana:
„Vel þrífs lyngklóin þín, Anna! það fara bráð-
um að koma ber á hana“.
„Ó, það er ekki vegna berjanna, sem eg er að
ala hana upp“, svaraði ekkjan.
„Hvers vegna hlúir þú þá svo vel og vandlega að
henni?“ spurði grannkonan.