Ljósberinn - 02.02.1924, Blaðsíða 4

36
LJÓSBERINN
að þá var hart í ári og þau höfðu engin efni á að
ferðast með hann þangað.
Veslings þrastamamma litla átti með hverjum deg-
inum bágara til bjargar, og henni var svo óttalega
kalt, miklu kaldara en snjótitlingunum og öðrum
fuglum, sem eru á vetrum á Norðurlöndum. þegar
fyrsti snjórinn féll, varð hún steinhissa. „Eru þetta
hvít fiðrildi ?“ hugsaði hún með sér. „þ>á hlýtur sum-
arið að fara að koma, en kalt er þó enn“.
Og hvítu fiðrildin féllu niður á hana. Hún ætlaði
að tína þau af sér með nefinu, en hvað þau voru ís-
köld, hú! Hún varð að hrista þau af sér, til þess að
losna við þau, en þau komu jafnharðan aftur og sett-
ust á hana.
Hún varð þá alveg utan við sig af ótta og flaug
inn um opinn glugga. Og inni í stofunni sveif hún
hringinn í kring í ofboði og sló vængjunum í glugg-
ann og spegilinn. þetta var þá stofan hans Páls litla,
sem hún var komin inn í, og hann horfði með angist
í augunum á veslings hrædda fuglinn, sem á endan-
um datt ofan á sængina fyrir framan hann. þarna
lá hún með útþanda vængina, opið nefið og augun aft-
ur, og Páll hélt undir eins, að hún væri dauð.
Hann grét af sorg og meðaumkvun og tók um hana
varlega með litlu, hlýju höndunum sínum, strauk
fjaðrirnar, sem úfnað höfðu, og púaði í hana.
0, hvað hann varð glaður, þegar hann fann, að
litla hjartað hennar bærðist. Og að lokum opnaði hún
augun.
Skildi nú þrastamóðirin, að hún var í góðum hönd-