Ljósberinn - 19.04.1924, Blaðsíða 6

126
LJÓSBERINN
Fyrsta og síðasta altarisganga Róberts.
Inni á milli háfjalla Skotlands var einu sinni lítill
drengur, fátækur en ráðvandur. Frá því hann var
smábarn hafði hann alist upp á sveitinni. Honum
hafði verið komið fyrir hjá gamalli konu.
Á þessu fátæka heimili óx Róbert upp. Hann var
fremur treggáfaður, en hann var viljugur að gera alt
sem hann gat, og ætíð reiðubúinn. Hann tók einatt
innilega í hendina á nágrönnunum; — það sýndi að
hann hafði gott hjartalag, enda elskuðu allir hann,
sem kyntust honum.
Hann var fremur fáskiftinn og talaði fátt, en alt
benti á það, að hann stóð í innilegu sambandi við
Guð, — sem hefir svo stórt hjarta, að ekki einn
gleymist. — Og Róberti hafði hann heldur ekki
gleymt. Já, Róbert litli, sem var svo lítill fyrir manni
að sjá, gekkmeðGuðiogGuðvarmeðhon-
u m. pegar önnur böm heyrðu Róbert litla vera að
tala við sjálfan sig, eins og einhver væri hjá honum,
sem hann væri að tala við, þá undruðust þau og
spurðu hann, við hvem hann væri að tala. pá svaraði
Róbert: „Eg er að tala við hann, sem hvorki þið sjá-
ið né eg, en sem þó sér okkur öll“. Og börnin hædd-
ust ekki að Róbert fyrir þetta.
Einn laugardag þvoði Róbert sér ósköp vandlega
og fór í beztu fötin, sem hann átti, þótt þau í raun-
inni væru nú fremur fátækleg. Ilann fór f stígvélin
sín með þykku sólunum og lagði leið sína heim að
prestssetrinu.
Presturinn varð meira en lítið hissa, þegar Róbert