Ljósberinn - 26.04.1924, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
181
í herberginu: „Ó, Drottinn minn, herra Jesús! Lít
þú til vesalings Róberts, sem svo lengi hefir leitað
þín. Ó, nú verðum við altaf saman héðan í frá. Nú
skiljum við aldrei framar. Ó, hvað hér er dýrðlegt nú
í herberginu mínu, — við skiljum aldrei
f r a m a r“.
Rödd hans varð veikari og veikari og að síðustu
dó hún alveg út.
Um kvöldið kom nágrannakona þangað, og hún og
g'amla konan ræddu um, hvað Róbert hefði verið und-
arlegur þennan dag.
„Hann vildi ekkert borða“, mælti gamla konan,
„hann er þó vanur að vera matlystugur“.
„þegar hann kom heim frá kirkjunni“, bætti hún
við, „sagði hann: „Eg hefi haldið h á t í ð í dag, sem
verða mun mér til mikillar blessunar alla mína æfi.
Eg- hefi neytt heilagrar kvöldmáltíðar með J e s ú“.
Næsta morgun hugði gamla konan, að bezt væri
að lofa Róbert að sofa fram eftir. þessvegna tók hún
að sér hin vanalegu verk Róberts, að kveikja upp eld
og sækja vatn.
Svo kallaði hún upp til Róberts, þegar henni þótti
hann hafa sofið nógu lengi. Hún kallaði oft, en enginn
svaraði. Hún heyrði aðeins hvernig vindurinn blés
í gegnum smágötin á þakinu.
Pá varð gamla konan hrædd. Hún hafði ekki komið
Upp í herbergið um langan tíma, hún hafði ekki
treyst hér til að ganga upp þennan slæma stiga svo
árum skifti, en nú fékk hún nýja krafta, og á svip-
stundu var hún komin inn í hið afar-fátæklega her-
bergi, þar sem Róbert hafði hálmfletið sitt. þar fann