Ljósberinn - 07.01.1928, Side 4

2
LJÖSBERINN
Allir voru sáttir og sammála um petta,'
Jlaydn líka, en aftur á móti uróu þeir
ekki ásáttir um, með hverju þeir ættu
að glæða próttinn tll starfanna, svo að
peir gætu aftur tekið til verka með
hug og dug. —
Einn af vinum Haydn sagði: »Pegar
eg er preyttur, pá er pað bezta hress-
ingin rnín, að taka pátt í fjörugu sam-
kvæmi«.
Pá sagði annar: »Eitt staup af góðu
víni er hreint ágætt; pað fer varla hjá
pví, að pegar eg hefi drukkið pað, að
mér finnist streyma nýtt fjör um mig
allan«.
Pá mælti liinn priðji: »Nei, ekki er eg
á pví; eg veit annað ráð, sem er betra.
Eg sezt við hljóðfærið mitt eða tek fiðl-
una mína. Og pegar eg fer að spila, pá
víkur illi andinn frá mér, eins og frá
Sál konungi forðum, pegar Davíð lék á
hörpuna fyrir honum«.
Haydn leit alvarlega til peirra, sem
fyrst töluöu. En pegar sá priðji talaði,
pá glaðnaði yflr honum í bili; en alvöru-
svipurinn færðist brátt yfir hann aftur,
og hann hristi höfuðið, eins og honum
findist að hjartkæra listin sín, sönglist-
in, væri ekki retta ráðið til að veita
kraft og styrk í armæðu og starfi lífsins.
Af pví að Haydn sagði ekki neitt, pá
spurði einn af vinuin lians: »En hvað
segir pú? Pú hefir nú starfað langt um
meira en við hinir, en samt ertu altaf
svo kátur og fjörugur að starfi pínu.
Segðu okkur, hvaða ráð pér reynist bezt,
eða notar pú ekkert meöal?«
»Jú, vissulega á eg meðal, sem veitir
mér sífelt kraft og styrk, og pað meðal
er alveg blátt áfram«, svaraði llaydn.
»Eg hefi látið gera mér lítinn bænaklefa
á heimili mínu, og pegar erfiðlega geng-
ur með staríið, pá fer eg inn í bæna-
klefann minn og beygi kné mín fyrir
Guði, og í bæninni leita eg styrks hjá
honum, sem hefir heitið pví, að vera í
öss veikum máttugur. Petta ráð liefi eg
iðulega reynt, og.aldrei líður svo dagur,
að eg reyni pað ekki, en pað hefir alt-
af reynst mér gott og óbrigðult; eg hefi
aldrei purft neins annars við«.
Pá brá alvöru yfir pá alla, og peir
viðurkendu, að ráðin peirra hefðu eigi
veitt sér pá réttu djörfung og hressingu,
og sögðu . að störf Haydns sönnuðu til
fulls, að kraftur hans væri mestur.
»Pað er ekki minn styrkur«, svaraöi
liann, »pað er kraftur öuðs«.
1 annað sinn var sami gamli meistar-
inn spurður, livers vegna hann fléttaði
stundum svo inndæl lög inn í kirkju-
sönginn sinn.
Pá svaraði Haydn: »Þegar eg hugsa
um liinn ástkæra Guð minn, pá fyllist
hjarta mitt fögnuði, að eg get alls ekki
fundið svo fjöruga og glaða tóna til að
lýsa peim fögnuði«.
Málshættir.
1 49. tölubl. Ljósberatis frá fyrra ári,
er pessi fyrirsögn fyrir premur línum.
Eru ]>að taldir málshættir og geta verið,
pví peir lúta pví lögmáli, sem allir peir
málshættir hafa, er náð hafa að lifa í
ræðu og riti. En varla eru peir gamlir í
hettunni eða peir liafa lítið verið notaðir,
pað má finna á pví, hve stirðlega peir
fara á tungu og liversu stuðlarnir í peim
eru sumir á óhentuguin stöðum. Pví pað
er ein algild regla um llesta málshætti,
að peir eru stuðlaðir. Og peim mun bet-
ur, sem peir eru pað, pví betur fara
peir í ræðu, pví pægilegri eru peir til
notkunar og til að muna pá. Og loks
fela peir flestir í sér stórkostlegan, al-
gildan sannleika. Hver sá, sem lærir og