Ljósberinn - 25.02.1928, Qupperneq 2

58
LJÖSBERINN
sjaldan óskipað; par sat, venjulega einn
eða annar fáráður, fullur af einhverri
áliyg’gju. Aldrei lét gainli og góði skó-
smiðurinn á s'ér standa irieð pað að
liugga þá með einhverju orði um kær-
leika Guðs í Jesú Kristi, en liélt starfi
sínu áfram eins fyrir [iví.
Einú sinni kom Fiscli prestur til ein-
livers vinar síns og hitti par fyrir há-
lærðan prófessor við háskólann í París,
var hann kominn til Lyon í kynnisför
fyrir nokkrum vikum.
Prestur braut upp á samtali við pró-
fessorinn um hið eina sem er nauðsyn-
legt, en prófcssorinn játaði hreinskilnis-
lega, að hann liefði um eitt skeið gert
sér far um að kynna sér sannindi krist-
indómsins, en ekki liaft, annað upp úr
pví en að færast fjær en áður.
Frestur réð honum til að lesa Nýja-
testamentið vel og sérstaklega bréf Páls
postula til Rómverja.
Fáum dögum síðar hittust peir aftur og
spurði prestur pá hvað honum liði með
lesturinn. Prófessorinn svaraði:
»Eg sé að biblían er ekki handa öðr-
um en einfeldningmn«. Eg er búinn að
iesa alt Rómverjabréfið og eg botna ekk-
ert í pví.
Prestur svaraði að hann pekti pó
menn, sem skildu pað bréf, og bauð
prófessornum að koma honum í kynni
við mann, sem væri pví gagnkunnugur.
Prófessorinn tók pví boði svona hálf-
gert í gamni og hálfnert af forvitni.
Prestur fylgdi honum pá inn í vinnu-
stofu skósmiðsins, pótt pröngt væri, og
skipaði honum til sætis á borðið alkunna.
Að pví búnu fór prestur leiðar sinnar.
Prófessorinn lærði spurði nú fátæka
skósmiðirm með meðaumkvunarbrosi,
hvort hann skildi Rómverjabréfið. Skó-
smiðurinn var viss um pað nreð sjálfum
sér, og varð pví glaður við, en sagði
pó, eins og dálítið feiminn:
»Já, fyrir Guðs náð, svo nrikið skil
eg, sem nauðsynlegt er til sáluhjálpar«.
Hófst nú samtalið ineð peim, og af-
leiðingín varð sú, að prófessorinn sótti
fátæka skósmiðinn heim dögum oftar,
pótt pröngt væri um pá; lronum var
ljúft að fræðast af skósnriðnum um veg-
inn til eilífs lífs. Fkósmiðurinn reyndist
honum lærður nraður úr skóla kristi-
legrar lífsreynslu.
Nokkru síðar hittust peir aftur, prest-
ur og prófessorinn; sagði prófessorinn
pá af djúpri tilfinningu og sannfæring-
aralvöru:
»l’að er lrverju orði sannara, að skó-
snriðurinn skilur Rómverjabréfið«.
Svona varð pá fátæki skósmiðurinn
verkfæri í lrendi Guðs til að snúa lrin-
um hálærða prófessor til afturhvarfs.
Skömnru síðar kraup hann sein iðrandi
syndari að fótum frelsarans og fann
í Kristi sannan frið sálu sinni.
Pessi saga er sönnun fyrir pví, að
leyndardómur fagnaðarerindisins er oft
liulinn, eins og Jesús sagði, fyrir »spek-
ingum og vísindamönnum, en opinberað-
ur smælingjum« (Matt. 11, 25),
Gleymunr pví ekki, að frelsárinn pakk-
aði sínum ’nimneska föður fyrir pað, að
petta var lionum póknanlegt.
Guði séu pakkir. Börnin eru í hópi
smælingja Krists.
Jólatróð.
Pað var jólakvöld, börnin hafa verið
að ganga í kring um jólatréð.
»Jólatréð«, sagði eg. — Já, pað var
bakbrotinn stóll með kassaloki, sem á
brædd nokkur kerti. Börniu voru nú að
livíla sig. Inni var hljótt og bjart. En
pað sem mest jók á hlýjuna í hjörtum
peirra, sein inni voru, var hinn innilegi