Ljósberinn - 25.02.1928, Page 3

LJÖSBERINN
59
kærleikur, sem lýsti úr augum, ekki ein-
ungis barnanna, heldur einnig hinna
fuljorðnu — já, ]»að gerði hátíðina svo
sæla.
Veðrið var stjörnubjart og ínilt, og ]iað
var sem náttúran héldi jólin með liei-
lagri kyrð, sem hvíldi yíir gjörvöllu veldi
liennar.
En á meðan börnin hvíldu sig, gerðist
smáatvik, sem gerði alla alvörugefna.
Eitt barnið tók þetta einkennilega jóla-
tré, sem stóð dálítið utarlega í stofunni,
færði {>að yflr á mitt gólfið, svo að kerta-
ljósin ljóinuðu í speglinum, sem hékk á
miðjum vegg í stofunni.
Nákvændega á peim sama stað, fyrir
hálfum mánuði síðan, hafði staðið á tveim
skammelum hinzta hvílurúmið hennar
litlir' systur þeirra, sem hafði kvatt ]>au
öll svo átakanlega og ógleymanlega.
Nokkur augnablik liðu, allir stóðu
grafkyrrir. Móðirin feldi höfug tár í
hljóði. Yngsti bróðirinn ranf þögnina og
sagði: »Eiguin við ekki að ganga meira
í kring um tréð okkar?« Börnin litu upp j
tárvot augu og dauflegar undirtektir
sögðu ótvírætt frá endurminningum, sem
bjuggu syrgjandi ástvina hjörtum.
Fátæktinni fylgir oft mikið böl, en
fátæktin getur líka proskað sannar dygðir
og átt Ijúfar endurminningar.
barna var fátæklegt inni — en par
ríkti innri friður barnslegt trúnaðartraust
á Föðurnum á himnum. ■—■ — I’að var
sem innilégt hjartans þakklæti Ijómaði
úr andlitum allra til ástríka Föðursins á
himnum, sem hefir stjórnartauma al-
heimsins í sinni hendi og stjórnar öllu
eftir reglum speki sinnar.
Friðurinn himneski, sem englarnir boð-
uðu nóttina helgu, fylti hjörtun — bros-
ið skein í gegn um tárin, þegar gengið
var í kringum jólatréð og sungið:
»Guði sé lof fyrir gleðileg jól!« II. P.
Anna tók boði Sigríðar feginsamlega.
»Pað er verst að eg er svo óvön hús-
verkum«, sagði lnin. »Eg hjálpaði
mömmu reyndar oft við innanbæjar-
verkin heima, en ]>au eru víst ólík hús-
verkunum hérna, — en eg skal reyna
að gera eins vel og eg get«, bætti hún
við og leit brosandi til Sigríðar,
»Eg er ekkert hrædd um að þú kom-
ist ekki upp á lagið«, svaraði Sgiríður
það er ágætt að pú hefur ekki ofmikið
álit á sjálfri [:iér. Stúlkur, sem þykjast
vita alla skapaða hluti, læra vanalegast
ekki neitt, af því að þær þykjast upp
úr þvi vaxnar að taka tilsögn hjá þeim
sem eru eldri og reyndari. Eg vona, að
þér míslíki ekki við mig, Anna mín, þó
eg vandi um við þig, þegar mér þykir
við þurfa, og reki kannske á eftir þér,
ef þú slórar, ]iví eg vil láta halda vel
áfrain á íneðan unnið cr, — við 'nöl'um
nóg að starfa fyrst um sinn — á með-
an við erum að koma húsiuu í lag, og
því verður að öllu vera loldö áður en
hjónin, húsbændur mínir koma ltá
útlöndum«.
»IIúsbændnr þínir«, sagði Anna og
horði hissa á Sigríði. »Eg sem hélt að
þú væi'ir þinn eigin húsbóndi!«
»Sem stendur er eg það«, sagði Sig-
ríður hlæjandi, »15n eg verð það ekki
lengi úr þessu, húsmóðir mín kemur
bráðum og tekur við stjórninni«.
»Æ, eg hélt að þú værir húsmóðir