Ljósberinn - 25.02.1928, Síða 5

LJÓSBERINN
(il
?
i
Strútur gamli var styggur á brún,
í stofuna inn hann rann,
Páfagaukur á palli stóð
og jiústraði hann.
Páfágaukur á palli stóð
og pústraði Strút.
»Farðu«, sagði hann, »fólið pitt
og flýttu pér út!«.
Strútur gamli styggur á brún
staulaðist út uin gátt.
Marga hafði liann farið ferð,
en fáar slíkar átt.
vilcli ekki láta ókunna konu sjá tárin,
sorn fyltu augu hennar.
»Pað er nú svona, Anna mín«, hélt
Sigríður áfrarn, að pað er engin alsæla
til í heiminum okkar, sælasta tímabilið
verður líklega bernskan eða æskan, pví
að pá er pó grómið ekki orðið fast
við okkur, en samt læðast skuggarnir
líka inn á pau sviðin. Nei, hér er eng-
inn alsæll, hvorki ungur eða gamall.
Mér dettur hún Stella litla í hug. Hún
hefir allsnægtir, er eftirlætisbarn, sem
enginn stuggar við, og pó fanst inér
stundum eins og einhver pungi yfir
henni. Pað geta verið skiljanlegar ástæð-
ur til pess, sem sé of mikið dekur. Hún
er fremur holdgrönn og framfaralítil,
mamma hennar er áhyggjufull út af pví
og fer svo með barnið alveg eins og
hún væri úr brothættu gleri«.
»Er hún óhraust?« spurði Anna.
»Nei, nei, en pér að segja, Anna, pá