Ljósberinn - 22.09.1928, Side 6

294
LJÖSBERINN
ast þurfti að sá í Jtau til að fá næga
uppskeru. Sveinn átti enn pá eftir rúm-
lega 2000 spesíur í gulli, er var afgang-
ur af verði pví, er hann fékk fyrir Sol-
emseignina. Og er peir fengu pað að
vita af peim, sem með honurn komu,
leituðust peir við á allar lundir að fá
hann til að verzla við sig. En Sveinn
lét pá ekki gabba sig. Iíann skildi eftir
konu og börn í NeAv-York, en fór sjálf-
ur í járnbrautarlest lengra vestur í
landið, með íleiri löndum sínum, er keypt
höfðu’ lönd í grend við (Ihicago, langt
vestur af Eincinnati. En peim brá í
brún, er peir sáu land pað, er peir
skyldu rækta. Ekki vegna pess, að jarð-
vegurinn væri ekki frjósamur, lieldur
vegna pess, að par voru afar péttir og
stórir skógar, er varð að ryðja burt til
pess, að geta ræktað jörðina, en pað
var erfitt verk og tók langan tíma.
Prátt fyrir pessa eríiðleika, tóku peir
til starfa, um annað var ekki að gera.
Sv'einn hrósaði liappi að hann keypti
ekki land að óséðu. Hann sneri pví til
baka til Washington og'svo niður með
Potomacfljótinu til Alexandríu. Paðan
aftur pvert inn í landið til Centrevitte
og meðfram hinu lítla en djúpa fljóti,
Bulls Run. Við Cfraweton hitti liann
Norðmann, sem var í pann veginn að
fara aftur heim til fósturjarðarinnar.
Hann hafði með prautsegju og dugnaði
innunnið sér talsvert fé, svo hann gat
keypt sér jörð og búslóð, er heim kæmi.
Hann hafði stundað vínyrkju og korn-
rækt nálægt Bullo Run, en kona hans
og dætur hæsnarækt. Petta alt vildi
hann selja og Sveini leizt vel á eign-
ina og liann keypti altsaman og borgaði
2000 spesíur út í hönd. Pað, sem eftir
stóð af andvirðínu skildi borgast á til-
teknum tíma til norska ræðismannsins í
New-York.
Pegar samningar voru gerðir og alt í
lag komið, fluttist Sveinn á eígnina
sama daginn og hinn fór paðan. Alt
fór vel fyrst í stað. Hann sjálfur og
synir hans prír hugsuðu um brennivíns-
gerðina, en dæturnar fjórar um kornið.
Anna Lísbet sá um hænsin og alt par
að lútandi og enginn annar.
En svo fór um síðir, að starfsmaður
sá, sem unnið hafði hjá fyrri eigandan-
um og sá uin brugguna, vildi ekki vinna
lengur hjá Sveini, vegna pess hve harð-
ur hann var og pver, og fór pví frá
honum. Peir Sveinn stóðu pví eftir
ráðalausir, pví peir kunnu ekki að brugga
vín. Sveinn náði svo í írlending frá
Washington. Fyrst gekk alt vel, en pað
var ekki lengi. Hann hafði pann sið, að
smakka á víninu í stað pess að nota
par til gerðan mælir. Árangurinn af pessu
varð sá, að hann lenti í snöru bakkusar
og fór drekka. Petta líkaði Sveini illa
og eftir að hafa ámint hann mörgurn
sinnum, rak Sveinn hann burt.
Sveinn og synir lians unnu nú baki
brotnu, en án pess að liafa lánið með
sér. Pað sem eftir stóð af jarðarverðinu
var óborgað, og hann varð að biðja um
gjaldfrest í hvert sinn .er gjalddagi kom.
Ilið eina sem bjargaði heimilinu var
hænsavæktin. Allan tíinann frá árinu
1850 til 1861 gat Anna Lisbet látið
Svein fá peninga til að kaupa korn fyrir
og kartöflur og var pað honuru óskiljan-
leg ráðgáta hvernig hún komst fram úr
pví. 1 hvert sinn er Anna Lísbet heyrði
Svein tala um að hann pyrfti að selja
eitt eða annað til að fá peninga, spurði
hún með sinni vanastillingu: »Hvað
parftu mikið?« og er hann hafði nefnt
upphæðina, fékk liann liana. xPau
gefa mikið af sér hænsin pín«, hafði
Sveinn sagt einusinni, er hún hafði hjálp-
að honum í peningavandræðum. »Góð
hæna gerir meira en að verjia, hún
ungar peim út og hwjsar um afkvæmi