Ljósberinn - 02.02.1929, Blaðsíða 2

34
LJÓSBERINN
og eitt af ykkur: »Vertu trúr alt til
clauðans, mun eg gefa pér kórónu
lífsins.«
Guð gefi að svo megi verða. Viljið Jiið
ckki öll vera honum trú?
Matteus var trúr alt til dauðans og
lét lifið fyrir trúna á frelsara sinn eftir
langt og mikið starf fyrir hann. Og
[iað starf fyrir liann heldur áfrain svo
lengi scm guðspjallið hans varir. Pað
er æfisaga frelsarans. — Lesið pið
pá sögu.
»Sælir peir, er sárt til flnna
sinnar andans nektar hér,
jieir fá bætnr [irauta sinna,
þeirra himnarikið er.«
Litli presturinn.
Hann Páll litli gaf Jesú hjarta sitt í
bernsku að ráði móður sinnar. Og Jesús
varð honum svo hjartfólginn, að [lað var
hans mesta jmdi að tala um Jesú og
hlusta á, pegar aðrir voru að tala um
iiann.
Einu sinni sagði hann við mömmu
sína: ».Mamma, má eg ekki fara út í
skemtigarðinn. Pessi morgunstund er
svo fögur; ekkert er fegra en inorgun-
stund á vori, þegar himininn er heiður
og blár«. — Skemtigarðurinn lá skamt
frá húsinu þeirra.
»Jú, pað er [)ér vclkomið, drengur
minn«, svaraði móðir hans, »en gáðu
nú að pér, að þú dettir ekki í tjiirniná
eða komist í neinar hættur«.
Páll hljóp nú óðara af stað. En livað
hann varð lmgfanginn af blómuntim
mörgu úti í garðinum, og týndi fjólur í
kerfi handa móður sinni. I garðinum var
líka mikill fjöldi fugla. Pcir sátu á grein-
um trjánna og sungu og kvökuðu, og
l’áll fór að taka undir viö pá. Seina,st
gekk hann niður að tjörninni, en varaði
sig samt á að koma of nærri henni, pví
að hann gleymdi ekki viðvörun móðui;
sinnar. I'ar voru einhverjir úti hér og
par á smábátum. En hvað hann óskaði
sér, að hann væri kominn i'it i einhvern
bátinn!
Pá kemur hann auga á mann, sem
sat par á bekk og var ógn preytulegur
á svipinn. Páll gekk pánærjionum, pví
hann var bæði fjörugur og frjálslegur,
og hafði gaman af að tala dálítið við
fólk. —
Maðurinn kastaði á hann kveðju og
sagði: »Góðan daginn, drengur minn,
pú skemtir pér vel á fiessum fagra vor-
morgni?«
Og maðurinn sagði petta svo hlýlega,
að Páll gekk alla leið til hans og fór
að segja honum frá blómunum og fugl-
unum og öllu öðru fögru og skemtilegu,
sem hann hafði séð og heyrt á pcssum
sama inorgni.
Maðurinn liafði raðað allmörgum körf-
um í kringum sig. Hann var farlama,
veslings maðurinn, og lifði á pví að
flétta körfur og fara með pær á milli
húsa og selja pær.
Hann fór nú að segja Páli brot úr
aifisögu sinni, kvaðst hafa verið far-
maður á fyrri árum- og farið víða um
höfin stóru, og margt undarlegt hefði á
dagana drifið fyrir sér. »En nú cr eg
orðinn fátækur og gamall«, sagði hann,
»og enginn skiftir sér af mér«.
»Eg veit af einum, sem lætur sér ant
um þig«, sagði Páll litli.
»Pá varð farmaðurinn gamli liissa og
sagði: »IIver skyldi það vera?«
»Pað er Jesús«, svaraði Páll »llefir
pú aldrei heyrt talað um hann — að
hann koin í heiminn til að deyja fyrir
okkur?«
Gamli maðurinn gat varla tára bund*