Ljósberinn - 22.06.1929, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
179
Afmælisveizla.
Frú Ellert stóð stundarkorn við glugg-
ann og horfði á eftir Jóa, pegar hann gekk
ofán stíginn eftir garðinum út á götuna.
»Drengurinn er einstaklega geðugur«,
sagði hún upphátt við sjálfa sig. Ég
vildi að ég gæti gert honum einhvern
greiða«. — »Heyrðu, Óli minn«, sagði
hún við son sinn, sem stóð við hliðina
á henni. »Yiltu ekki bjóða honum á af-
mælinu pinu?«
Óli var verulega fús til pess, og fá-
um dögum síðar, þegar hann sá til Jóa
út uin gluggann, flýtti hann sér til hans
og bauð honum í afmælisvéizluna. Jói
tók boðinu fremur fálega, en Óli litli
hætti ekki fyr en Jói var búinn að lofa
að koina.
Jóa var auðsjáanloga allmikið niðri
fyrir, pegar hann kom heim, og þegar
Malla gamla spurði hann liálf óttaslegin,
livað hefði komið fyrir liann, sagði hann
henni fréttirnar, og fanst gömlu kon-
unni allmikið til peirra koma.
»Eg kalla að ^hann geri vel til þín,
drengurinn bláókunnugur«, sagði hún,
»pó aldrei nema að pú gerðir honum
greiða, petta lilýtur að vera bezta fólk.
l’aö er sjáll'sagt að pú farir, Jói minn,
en mér þykir verst livað peysan pín er
orðin Ijót, olnbogarnir á henni eru svo
snjáðir; buxurnar pínar læt ég vera, pær
geta vel dugað, pó pær séu bættar, ég
var svo heppin að eiga líkt efni í bót-
ina, — ég sé reyndar hvað ég gæti gert,
svo að pú sért ekki öllu ver til fara en
hinir drengirnir, pví auðvitað verða fleiri
drengir en pú í boðinu, — ég gæti tínt
saman band-afganga og prjónað pér
nýja peysu«.
Og gamla konan lét ekki sitja við
orðin ein, hún tók þegar til starfa. Jói
sofnaði um kvöldið út frá marrinu í
prjónavélinni, og honum pótti pað álíka
hátíðlegt eins og þegar kirkjuklukkurn-
ar hringdu inn jólin.
En Jói var samt ekki áhyggjulaus út
af boðinu. I’ó hann væri algerlega óvan-
ur þessliáttar meðlæti, að vera boðinn i
afmælisveizlur, pá hafði hann eitthvert
liugboð um að þangað kæmu menn ekki
tómhentir, hann vissi að pað voru til
afmælisgjaíir, og „spurningin var: Hvað
gat hann gefið Óla litla í afmælisgjöf?
Hann leitaði fram og aftur í huga sín-
um, en komst ekki að neinni niðurstöðu
um hið eríiða áhyggjuefni sitt. — Óli
átti auðvitað birgðir af allskonar leik-
föngum, og hverju átti Jói að bæta við
hann? Iiann fór að ryfja upp hvað hann
liefði séð í leikfanga búðargluggunum,
þar kendi margra grasa, og þar hefði
mátt velja fallega muni, sem Óla hefði
líklega pótt gaman að eiga, en pað var
alt svo dýrt. Jóa var óinögulegt að
kaupa pað, pó að hann ætti örfáar krón-
ur í kistuhandraðanum. Hann hafði eign-
ast pær fyrir smásmininga og ætlaði sér
að verja peim til ritfangakaupa. Jói var
sem sé all-leikinn í dráttlist, og hafði
fært sér vel í nyt tilsögii kennara síns
í skólanum; hann varði tómstundum
sínuin oft til þess að draga upp myndir,
og sinti pví lítið, pó að fóstra lians teldi
honum annað parfara, »pú verður hvort
sem er ekki neinn listamaður, góðurinn«,
sagði gamla konan góðlátlega, eins og
hennar var vandi.
En fyrir bragðið átti Jói ekki allfáar