Ljósberinn - 29.06.1929, Blaðsíða 4

188
LJÖSBERINN
>/S J T'wrJ\Vl
%&eskzzmr*) t
^Brírttuirttir
Jt*8» tfliv
C^«í»rún« ^nrttíöátlttr
(Xitnít f^rir Xjpsbtraun)
Frh.
Jói var í léttstígara lagi á.leiðinni lieim
til Óla litla. Hann hélt á myndinni nnd-
ir hendi sér og var að liugsa um, hvað
hann ætti að segja Jægar hann afhcnti
Óla myndina.
»Eg óska f)ér til lukku«, var alveg
sjálfsagt að segja fyrst, eftir að hann
hafði heilsað upp á Öla, og J>ar næst
átti hann líklegast að segja annaðhvort:
I’ú inátt eiga Jretta, eða: viltu eiga petta,
eða: ég ætla að gefa Jiér Jietta að gamni
mínu.
Hann hægði á sér [>egar hann nálg-
aðist húsið og sá Ijósin í gluggunum,
sem báru birtu í allar átlir; glaðværðar-
ómarnir bárust ti! hans alla leiö ofan
að garðs'nliðinu og lijartað fór að slá
hratt í brjóstinu á Jóa og honuin fanst
myndin verða svo óviðkunnanlega Jiung.
Hann gekk ofurhægt, eða læddist öllu
heldur, spölinn, sem eftir var heim að
húsinu, J)ar drap liann að dyrum, en
enginn koin til dyra, fyr en hann áræddi
að hringja dyrabjöllunni, pá heyrði hann
fótatak fyrir innan og rétt á eftir kom
frúin sjálf og lauk upp fyrir honum.
Ilún var enn J)á fallegri lieldur en
Jiegar hann sá hana seinast, Ijósleiti
kjóllinn, sem. hún var í fór henni svo
prýðilega t vel, rjóði vanginn og bláu
augun hennar, nutu sín svo vel og Ijós-
leitt hárið féll fallega niður yfir gágn-
augun og sviphreina ennið hennar. Hún
tók hjartanlega í hendina á Jóa og brosti
Sig. Júl. Jóhannesson,
læknir í Amcríku.
Leserulur Ljósberans kannast vel
við liann. Hann lieíir verið svo
hugulsamur að senda Ljósberanum
dálítinn bunka af handritum, —
falleg smákvæði, —og er Ljósber-
inn nú búinn að birta ílest. Jieirra.
— Ljósborinn |>akkar skáldimr
vestur-islouzka hjartanlega fyjir
sendinguna.
— . - ' ----------------------------1
við honurn, eins og hún yrði mjög fegin
komu hans: »Vertu velkominn« sagði
hún og hreimurinn í röddinni bar vott
um að luin sagði J>að ekki af eintómri
kurteysi. »Ég var orðin hrædd um að
J)ú ætlaðir ekki að koma« Iiélt hún á-
fram »Ég liugsaði að eitthvað hefði hindr-
að J)ig — ég er fegin að svo var ekki
— ég var áð draga að láta drengina
fara að drekka, en nú skulum við setj-
ast að borðum — gerðu svo vel að
klæða pig úr — — yíirhöfninni«, hefir
hún líklega ætlað að segja, en pagnaði