Ljósberinn - 10.08.1929, Blaðsíða 7

239
LJOSBErINN
Helgidagurinn.
Helgi Drottins dagur!
dýrðarsunna þín
eins og guðdóms ásján
upprennandi skín;
er sem opnist himinn,
er sem bæn og náð
mætíst milli skýja,
morgun gyllir láð;
bergmáls blíð um dali
berast klukkna hljóð,
en i hæðura óma
engla sólarljóð.
(Stgr. Th.)
-----»><S> <«--
Mamma hefir beðið
fyrir mér.
Sagan, sem hér fer á eftir, gerðist á
Englandi árið 1861.
í flóa þeim er kendur er við Hartle-
pool strönduðu áttatíu skip í ofsaroki,
sem skall á fram með ströndunum.
Þegar ofviðrið var sem mest, straod-
aði frítt, tvímastrað skip, er »Sólarupp-
koma« hét á flúð einni mílu vegar frá
landi öðru ruegin í flóanum. Skipið sökk
og siglutopparnir einir stóðu upp úr brot-
sjónuin. Björgunarbátar voru þegar sett-
ir á flot, spipverjum til hjálpar; sem
hengu upp í siglutrjánum. En ekki pótti
pó fært að hjálpa veslings mönnunum
með öðru móti en að skjóta björgunar-
kaðli með púðurflugu út til þeirra. En í
sömu svipan og púðurflugurnar putu af
stað, hvarf sýnum síðara siglutréð.
Bjögunarmönnum pótti petta sárt og
drógu til sín kaðalinn aftur, en fundu
pó, að eitthvað pungt hékk við hann.
Að fám mínútum liðnum drógu peir skips-
drenginn á land, örendan, að pví er sýnd-
ist. Yoru óðara gerðar lífgunartilraunir
og innan skamins raknaði veslings dreng-
urinn við aftur.
Hann skimaði í kringum sig, alveg
steinhissa; engan pekti hann af vinun-
um mörgu, sem nú sýndu honum alla
blíðu. Og peir reistu hann á fætur.
»Ilvar er ég?« spurði drengurinn fiski-
mann, sem stóð hjá honum, og leit fram-
an í hann veðurbarinn og mórauðan.
»Pú ert hjá okkur og úr allri hættu,
drengur minn«, svaraði fiskimaður.
»Hvar er skipstjórinn?«
»Druknaður, drengur minn«.
»Og stýrimaðurinn?«
»Sömuleiðis«.
»Og skipsverjarnir?«
»Peir eru allir druknaðir, elsku dreng-
urinn minn, pú einn hefir komist lífs af«.
Drengurinn stóð nú stundarkorn altek-
inn af geðshræringu, en síðan hrópaði
hann hárri röddu:
»Mamma mín hefir beðið fyrir mér«.
Síðan kraup hann á kné og brá grát-
andi höndunum fyrir andlit sér.
Drengurinn var nú leiddur heim í
næsta hús og síðan sendur til Norð-
ymbralands til móður sinnar.
------*xsx*>----
r
Olíkur engli.
Prédikari nokkur kom að húsi einu
síðla kvelds og baðst næturgistingar.
Hann tuggði tóbak og sóðalegir svartir
tóbakslækir runnu niður úr báðum munn-
vikunum niður fyrir höku.
Húsmóðirin leit á hann rannsakandi
augum, pví hún pekti hann ekki, og
eftir augnabliks íhugun neitaði hún
' beiðni mannsins.