Ljósberinn - 28.09.1929, Blaðsíða 7

LJÓ SBERINN
295
»Ertu eini hermaðurinn á móti öllum
Indíánunum?«
»Já, en ég get pað líka. Ég lem í
lierðarnar á þeim og þá eru þeir hand-
teknir«, sagði Ib irieð ákefð.
»Ert þú í launsátri fyrir þeim hérna?«
»Peir eiga nú fyrst og fremst að fá
tóm til að fela sig. Yiltu ekki gá út,
afi, og vita, hvort þú sér þá ekki?«
Pral rak höfuðið út með varúð, en sá
ekkert. Hann sá bara stóran frcsskött
sitjandi á girðjngunni, sem var umhverfis
litla aldingarðinn.
»Nei, ég sé engan«, hvíslaði hann til Ib.
Ib hallaði þá höfðinu aftur á bak og
hrópaði svo að undir tók:
»Svona — komið þið nú! Nú ert þú
hermaður, afi, en ég hershöfðinginn«,
sagði Ib alvarlegur í bragði. »Og þú
þarft ekki að vera hræddur við Indíán-
ana. Ég skal hjálpa þér, ef þeir elta
okkur. Svona, nú byrjum viö«.
Pral rendi nú í svip huganum yfír allt,
sem hann átti af hendi að inna. Allt í
einu fann hann að lítilli hlýrri hendi
var rent inn í lófa hans og heyrir hvísl-
að að sér: »Komið þá hermenn!« Og
læknirinn gamli læddist út á eftir hers-
höfðingjanum um hliðið. (Sjá fyrri mynd).
Garðurinn var auður. Kötturinn lá og
horfði í ljósið.
»Eigum við að fara gegnum skógaiia«,
hvíslaði Ib.
»Ég held við verðum að gera það«,
svöruðu hermennirnir. »En þeir eru lík-
lega heldur niðri við fljótið og hafa
falið sig i bambusrunnunum. En við för-
um nú fyrst gegnum skógana. En gættu
þín, þarna liggur tígrisdýr!«
Peir námu staðar og virtu óttaslegnir
fyrir sér tígrisinn, sem lá þarna á girð-
ingunni og sleikti á sér lappirnar.
Hershöfðinginn hóf upp byssuna, mið-
aði og — hleypti af.
Plaffiff, puffiff, bang! — Kötturinn
varð skelkaður við smellinn og stökk
niður af garðinum og flýði niður í kjall-
aradyrnar.
»VeI er nú miðað«, hvíslaði hershöfð-
inginn. »Nú dragnast hann inn í holuna
sína til að deyja. Áfram, áfram!«
Peir brutust nú gegnum skóginn, en
Indíánana villtu sáu þeir hvergi.
»Peir eru þá víst uiður við fljótið«.
»Já, komdu, ég held ég viti, hvar
þeir eru«, svaraði hershöfðinginn, »þeir
eru víst niðri í þvottakjallaranum. Peir
eru allt af vanir að ldaupa þangað«.
Peir hlupu nú ofan hjallaraþrepin og
skygndust inn í myrkrið og það stóð
heima — á bak við þvottaketilinn sáu
þeir Rauðskinnana. Peir æptu voðalegt
heróp á sinn hátt og þegar í stað sló í
bardaga.
Litlu síðar var hringt upp hjá frú
Pral. Og þegar hún gekk út til að ljúka
upp, þá leit hún dauðskelkuð á gamla
tengdaföður sinn, allan útataðan með
Ib ríðandi á herðum sér og Kurt og
Óla við hlið sér.
»Hérna eru nú drengirnir þínir«, sagði
hann og broti við. »Mér fannst ég verða
að dvelja hérna stundarkorn til að líta
vitund eftir þeim«.
»0, mamma!« hrópaði Ib ofan af lierð-
unum á afa sínurn. »En hvað við höfum
leikið ágætlega — en hvað ég er nú
soltinn«.
Pegar nú bæði Indíánar og hermenn
höfðu fengið nægju sína, þá áttu nú
þeir Kurt, Óli og Ib að fara að hátta,
Pað er nú svo daglegur viðburður, en í
þetta sinn varð hann reglulega hátíðleg-
ur og gerðist ekki alveg hljóðlega.
En þegar þeir voru nú loksins hátt-
aðir allir, þá settist Pral gamli þreyttur
og þjakaður á rúmbríkina hjá Ib og
sagði minningar frá drengjaleikjum sín-
um, sem legið höfðu árum sainan í huga
hans sjálfs.