Ljósberinn - 28.09.1929, Blaðsíða 1

yoöberín
¦""¦"TjgÉPB*"""'*;' '..-^
. +%?sús sqg&i': Srét^ftc pj^r'niinmn
—¦** a& komaýil minégbuntiíb þeimþ,a%eklfl
f*t>í ctV slikuvn Ijejffíp LjuSs ríki\.luf.
IX. árg.
Reykjavík 28. sept. 1929.
37. tbl.
Einn dagur án bænar.
»Einn dagur án bænar bakar' sálu
minni tjón«.
ftúbínstein, píanóleikarinn frægi var
einu sinni spurður, hvort honum, svo
leiknum, sem hann væri, væri nokkur
pörf á að æfa sig á hljóðfærin.
Þá svaraði hann:
»Ef ég læt einn dag líða hjá, pá tek
ég eftir pví sjálfur; ef ég léti tvo daga
líða hjá, pá tækju vinir mínir eftir því;
ef ég léti þrjá daga líða hjá svo að ég
æfði mig ekki, þá tækju allir áheyrend-
urnir eftir því«.
Margir eru peir kristnir menn, sem
eru sljóir í pessum efnum.' Péir hætta
að leita sér nýrra krafta til að lifa,
með pví að biðja Guð ekki daglega.
Börnunum veitir létt að biðja — biðja
með barnslegu trúnaðartrausti. Pessvegna
pykir Jesú svo vænt um börnin. Og við
sem eldri erum, eigum allt af að vera
börn í pessum skilningi. Bænin má aldrei
deyja af vörum okkar, pví pá er sam-
bandinu slitið við Guð. Enginn dagur
æfl okkar má líða svo, að við ekki töl-
um við föður okkar á himnum og Við
»bróðurinn bezta« og »barnavininn
mesta«. Við kunnum víst öll fallega
versið eftir Hallgrím Pétursson:
»Bænin má aldrei bresta þig,
búin er hætta margvísleg,
pá lif og sál er lúið og þjáð
lykill er hún að Drottíns náð«.
-»><»<—
Saga af krypplingi
Villi litli hugsaði með sér: »Bókin sú
arna er skemtileg. Ég vil nú heldur
vera heima og lesa í henni en að fara
í sunnudagaskólann og hlusta á pað,
sem hann Sveinn talar«.
Og svo settist hann niður og fór að
lesa skemtilegustu söguna í bókinni.
Pá kallaði mamma hans: »Villi, nú
er kominn skólatími og mál að fara.
Ég ætla að fara með pér í sunnudaga-
skólann í dag«.
»Eg vil nú helzt vera heima«, sagði
Villi og skotraði augunum til móður
sinnar, pó að hann mætti nú varla vera
að pví; hann var svo sokkinn niður í
söguua.
Mamma hans kom nú inn til hans og
leit á hann hrygg í bragði, og fór svo
af stað í skólann.