Ljósberinn - 01.09.1939, Síða 4

196
LJÓSBERINN
SMALADRENGURINN
Soga frá fyrri dögum, effir O. M. Gausdal
Loksins koma. þá heyþurrkar eftir lang-
vinnar rigningar. Á Miklabæ var rnikið
undir af heyi og nú þornaði, það og átti
að binda það inn um daginn. Búsmalinn
verður að eiga sig í dag, hafði húsbónd-
inn sagt. Smalinn varð að vera heima til
að hjálpa til við hirðinguna.
Níels var ekki nema níu ára og sonur
smábónda eins á .strandabæjunum í ná-
grenninu. Þetta var nú fyrsta ferðin han.;
út í heiminn. Hann hafði aldrei fyrr farið
út fyrir sveitina. sína. Á heimilinu hans
var löngum vistafátt, en munnar margir;
urðu því börnin. að fara til annara, til að
vi,nna fyrir sér, eftir því sem þau stálp-
uðust.
Því var svo varið um hann eins og svo
marga., aðra fátæklings drengi, að smala-
mennskan varð fyrsta vikið hans, þegar
hann. fór að heiman. Ifann kunná ágætlega
við sig á Miklabæ. Þar skorti ekki mat
og fólkið var gott og vingjarnlegt við hann.
Þegar hann var að reika um skógi.nn og
hagana allan liðlangan, daginn, þá fannst
honium tíðin leið og löng oft og einatt og
þá hvarflaði hugurinn, heim til mömmu,
pa,bba og systkina sinna. Verst leið hon-
um þó, þegar rigning var og stormur, svo
að hann varð allan daginn að hafast við
í fí,kógin.um. Hann varð þá allur gegndrepa,
og holdvotur. En þegar véður var gott, svo
að hann gat fari,ð með féð Upp í háfjöllin,
þá voru dagarnir fljótir að líða,. Þá gat
ha.nn iiaft sér það til dægrastyttingar að
leika sér við litiu lömbin og' kiðlingana;
þau urðu góðvinir hans og leiksystkin. Og
svo var þarna s,vo víðáttumikið útsýni. og
svo margt nýtt að sjá. Bezt af öllu var
það, að hann va,r aldrei
hræddur. Foreldrar hans
voru guðrækin og höfðu
frá fyrstu bernsku innrætt
honum óbifanlega trú á
vernú Guðsi, að honum
fannst það blátt áfram
ómögulegt, að nokkuð illt
gæti hitt hann.
Honum þótti ógn vænt
um, þegar þ'að kom fyrir'
endur og sinnum, að hon-
um var leyft; að hjálpa t.il
við eitthvað heima á bæn,-
um eða fara snögga, ferð í
kaupstaðinn.
Þessi dagur, sem ég
minntist á að upphafi, var
einn af þeim góðu, dögum.
Hann, flýtti sér því að reka
búsmalann út í hagann til
þess að geta komið heim
aftur sem allra fyrst. Hann
Steinregninu helti nú fram yfir hann.