Ljósberinn - 01.09.1939, Qupperneq 9

L JÖSBERINN
201
fyrir ofan kvíabólið«. Og alt heimili,sfólkið
þaut af stað til kvíanna og móðir smalans
í fararbrocldi. Pað stóð heima.. Kvíféð stóð
í emum hnappi á bak við kvíarnar eða
færigrindurnar, en Níels var þar ekki. Pá
var hrópað á harin. nokkrum sinnum, en,
ha.nn gegndi ekki. Pá féll. móðir hans í
ómegin. Kraftar hennar voru þrotnir. Þau
urðu að bera hana inn. En á meðan þau
voru a,ð reyna a,ð vekja hana aftur til lífs,
þá kom Níels, glaðlifandi í stofudyrnar. Og
í þeim sö.nu svifum raknaði mcöirin við
aftur ög lauk upp augunum. Hún þékkti.
Níels óðara,, en ímyndaði sér, að það væri,
ekki annað en draumsjón. Níels skildi ekk-
ert í því, hvers vegna mamma hans lá þai’
á legubekknum og svo margir voru. í kring-
um ha.na. Plann gekk til þeirra hægt og
hikandi.
Allii' voru eins og höggdofa. Enginn sagði
neitt. Húsmóðirin varð fyrst ti.l að átta
sig. Hún spratt á fæt.ur, þreif drenginn og
bar hann meira en lei.ddi til móður sin.n-
ar. Og nú skil.di hún, að það var raunveru-
leiki, en engin draumsjón, að hann væri
kominn og þrýsti, honum fast að sér. Föðnir
uðust þau síðan lengi, og ástúðlega, svo að
móðurhjartað gat sýnt alla. sína takmarka-
lausu blíðu.
En, allt heimilisfólkið hlustaði nú í djúpri
þögn og mikilli gaumgæfni, þvi að Níels
hlaut, nú að segja frá öllu, sem fyrir hann
hafði komið í Bjarnardalnum og hi,na und-
uraamlegu björgun lífs síns. Hann heyrði
ekki köll þeirra af því, að hann. var ein-
mitt þá að þvo blóð af andliti sér niður
við /ækinn. Meðan á skriöufalliriu stcð, kom
ein steinflísin við kinnina á honurn og ris.ti
dálítið og blæddi mjög úr.
B. J. þýddi. 0. M. Gausdal.
Móðii- (við dóttui' slna): »Þú ergir mig .svo
mikið, Malla mín, að, ég er að verða gráhærð.
Hérna eru tvö grá h,ár í öðrum vanganum«.
Malla: »Þá hefir þú verið margfalt óþekkari
við mömmu þína en ég við mlna, því að öll hárin
eru orðin grá á henni ömmu«.
Lexía.
Móðir Marteins hafði lofað að vekja
hann kl. 6,30 um morguninn, og þess vegna
.ba,rði hún stundvíslega á hurðina. á her-
bergi hans, og hrópaði: »Ma,rteinn, nú er
tíminn kominn, ti,l að fara á fætur!«
Hann vaknaði, teygði úr sér og snéri sér
því næst á hina hliðina, til að sofa áfram.
Litlu s'íðar stóð móðir hans í dyragættinni
og kallaði: »Marteinn, farðu nú á fætur!
Gleymdu e,kki„ að við eigum að vera á stöð-
inni kl. 8. Lestin fer 15 mínútur yfir átta.
Pú virðist hafa nægan tíma! Klæddu þig
nú, dreng'ur minn!« Pví næst flýtti hún
sér niður, því að það var ma,rgt, sem gera
þurfti, áður en allt væri tilbúið undir
ferðina.
»Hvað á ég að gera á fætur svona
snemma,?« hugsaði Marteinn, þegar hann
heyrði dyrnar lokast. »Eg ætla að hvíla
mig í 15 mínútur enn, þá get ég auðveld-
lega lokið við að klæða mig og borða fyrir
kl. 8«. En stundarkorni seinna heyrði hann
glaölega rödd, það var litla, systir hans,
María, se,m hrópaði; »Marteinn, farðu nú
á fætur! F'a.rðu nú á fætur! Ég er þegai
tilbúin«. Og litla systir kom í ljós í dyrun-
um, í 'beztu fötunum sínum.
»Láttu mig bara í fri,ði«, hreytti Mar-
teinn. önugur út úr sér. »Hver.s vegna skyldi
ég fara svo snemma á fætur, það er ekki
einu, sinni kominn dagur ennþá, og lestin
fer ekki af stað fyr en rúmlega átta«.
»Jæja, liggðu bara«, sagði María hlæj-
andi; »en þú skalt fá að sjá, að þú kemst
þá ekki með okkur til móður-ömmu«. Meo
þessum orðum flýtti hún sér að morgun-
verðarborðinu.
Marteinn hafði óljósan grun um, að sezt
væri til borðs, honum fannst. ha,nn heyra
glamurhljóð frá kaffibollunum; en samt
sem áður gerði hann ekki minnstu tilraun
til að rísa á fætur. Hann snéri, sér þo
þannig', að hann gæti séð hvað klukkan
væri. »Jæja, það er nægur tími«, hugsaði
hann, »ég þarf aðeins 15 mínútur til að