Ljósberinn - 01.09.1939, Side 16

208
LJÓSBERINN
gerast«, kvað við úr öllu,m áttum. öll sam-
koman. og herra Duncan biðu nú rannsókn-
arinnar með mestu eftirvæntingu. Þegar
Forster kom aftur va.r hann næsta alvar-
legur á svipinn. Hann gekk til friðdómar-
ana og mælti með hárri röddu, svo að allir
viðstaddir máttu heyra:
»Það hefi.r verið stolið frá mér að
minnsta, kosti 40 dölum. Þú verður að leyfa,
það, Duncan, að þræll þinn sé rannsak-
aður«.
»Það er s.jálfsa.gt«, var allt, sem frið-
dómarinn sagði. Hann leit út eins og hann
væri jafn þrumu lostinn. yfir þjófnaðará-
burðinum á Lénharð, eins og hann sjálf-
ur, og leit föstu og rannsakandi augnaráði
á son sinn, rétt eins og grunur hans gengi
í allti aðra átt.
Benjamín stóðst ekki augnaráð föður
síns, e,n horfði á Lénharð, s,em varð allt í
einu náfölur, þegar hann hugsaði til pen-
inganna, sem ha.nn bar á sér. Forster sá
einnig hrÆðslusvipinn á Lénharði, og rnælti
með drembilegum sigurhreim í röddinni:
»Ég hugsa, að við finnum peningana
mína,. Eplið fellur ekki langt frá eijdnni«.
Nú va.rð andlit Lénharðs eins rjótt og
það hafði áður verið fölt. Augu hans skutu
eldingum og hann mælti hörkulega:
»Hvað eigið þér við með þessu?«
Herra Forstcr brosti hæðnislega, og svar-
aði hægt, í semingslegum nistandi, rómi;
»Ég á við ha,nn fcður þinn, þorparinn
þinn.. Þetta negra-kvikindi hefir stolið fra
mér þúsundum. Og nú hefir þú erft hand-
iðn hans«.
Hann hafði varla lokið við síðasta orðið,
þegar Lénharður greip fyrir kverkar hon-
um. Þessi svörgujslegi náugi fálmaði með
báðum, höndum út í lbftið, riðaði og steypt-
ist síðan þunglega til jarðar og dró Lén-
harð með sér í fallinu.
Það var með hinum mestu erfi,ðismun-
um að loks tókst, a.ð slíta hinn sárreiða, ungl-
ing af fjandmanni hans. En þegar því var
lokið og hann stóð þarna móður og másandi,
og var haldið með föstum tökum af ein-
um karlmannanna í gestahópnum, fann
ha,nn til unaðar og gleði og honum létti
í skapi yfir því að hafa getað hrakið fjand-
mann sinn og hefnt sín á honum. Hann sá
að Forster var reistur á fætur og rykio
burstað af honum. Andlit stórbónda þessa,
s,em venj.ulega var nokkuð rautt og þrútið,
hafði nú fengið grænleitan eða bládökk-
an blæ, eftir hin sterklegu átök Lénha'rð-
ar. Hann virtist ennfremur all-mikið ringl-
aður og varð að láta, fallast niður á bekk
einn og virtist næsta sljór og meðvitund-
arlítiU.
Friðdómarinn talaði dálítið við hann, en
sneri, sér síðan frá honum og mælti:
»Fyr,st, og fremst verður að láta, rann-
saka þrælinn«.
Lénharður benti á brjóstið á sér.
»Ég hefx 50 dali á mér. En þeir eru ekki
Sitolnir. Þeir eru mín lögmæt eign«.
»Hvaða skröksaga er nú þetta aftur?«
spurði f riðdómarinn. »Þegar ég keypti þig,
áttirðu ekki grænan eyri. Hvaðan hefirðu
fengið þéssa peninga,?«
Lénharður, sem, ekki ga.t skýrt frá öllu
eins og það var, nema að korna upp um
Sammy, svaraði einungis;:
»Það get ég" ekki, sagt — en peningarnir
eru einungis gulldalir. Eru það þesskonar
peningar, sern sitolið hefir 'verið frá herra
Forster? Og þeir eru saumaðir í belti. Það
gætu þeir ekki verið, ef þeim hefði veri.ð
stolið nú á stu,ndinni«.
Hvaö gekk að herra Duncan? Þessi æfði
friðdómari kenndi bersýnijega, einhvers
lasleika, því jafnvel, í þessu óskíra ljósi,
sem, var í garðinum, gat Lénharður séð,
að hann fölnaði. En ha.nn harkaði brátt
af sér, ruddist fram á meðal gestanna,
sem stóðu umhverfis, og kallaði:
»Sam,my!«
Þrælafógetinn kom undir eips í Ijósmál.
Iiann hafði áreiðanlega, ve,rið þarna nær-
staddur.
»Sammy«, skipaði dómarinn, »taktu
þenna, — þenna unga náunga með þér, og
láttu ha,nn í fangelsi«.