Ljósberinn - 27.05.1933, Blaðsíða 2

138
LJOSBEKINN
Systkinin á skemtigöngu.
Lag: Nú ertu horfin björt og blíð.
Við göngum saman, systir kær,
á sumarfógrum grundum,
og mót oss andar ilmsæll blcer
frá anganbirkis lundum.
Við erum ein-s og laufið létt
■í litla hvamminn tökum sprett
og blómakerfi bindum
hjá bakkafö'grum lindum.
Við setjumst niður, syngjum dátt
um sólskinveðrið blíða
og blómin, sem í allri átt
vort œskuleiksvið prýða;
í eyrum leikur lóukvak
við loftandvarans andartak;
á þrastasönginn þýða
oss þijkir yncli að hlýða.
B. J.
Hjálpfýsi kattarins.
I sveitaþorpinu Bradford-on-Avon er lítill
köttur, sem hefir vakið eftirtekt fyrir hjálp-
fýsi. Hann hefir svo mikla tilhneigíngu til
að hjálpa bágstöddum köttum.
Einn dag sáu menn, að kisa kom með hungr-
aðann flækingskött inn um bakdyrnar, og stóö
hjá, sýnilega ánægð, meðan aðkomukötturinn
át það, sem henni sjálfri var ætlað. 1 annað
skifti kom hún með annan kött, hvítan og
svartan að lit, heim og lét hann matast með
sér, fór svo með hann upp í hægindastól við
arininn, þar sem hún sjálf var vön að sofa.
Varð nú húsfreyjan, sem átti þennan góð-
sama kött, 1 meira lagi hissa, þegar hún sá
tvo ketti í hægindastólnum í stað eins. Og
hún tók einnig eftir þvi, að þó veður væri
heldur gott þetta kvöid, þá breyttist það svo
þessa nótt, að steypiregn dundi yfir og með
því ofsa stormur. Gat það verið, að heima-
kötturinn hefði fundið á sér hvaða veður var
i aðsigi, - eins og skepnur stundum gera
— og þess vegna aumkvast yfir ókunna kött-
inn, sem ónærgætnir eigendur höfðu skilið
eftii' úti, er þeir sjálfir fóru burt i skemti-
ferð? Svo virtist i þáð minsta.
Það er aumt til þess að vita, hve margt
fólk gleymir algerlega þessum litlu húsdýrum
sínum, köttunum, þegar það fer í skemti-
ferðir.
Þessi litli, hjálpfúsi köttur, sem var að lið-
sinna bágstöddum nágrönnum sínum, gaf með
þessu gott eftirdæmi.
Annar ungur köttur var í sama þorpinu,
ekki alls ólikur hinum. Hann undi því ekki
að vera einn síns liðs. Hann hafði verið sá
eini af fimm ketlingum, sem var látinn lifa.
Hann sóttist alt af eftir samneyti við lítinn
kött, sem átti ekki gott hjá húsbændum sin-
um, kom með hann heim til sin, lofaði hon-
um að éta með sér, lét hann svo elta sig
upp á loft og upp i rúm húsbóndans, þar
sem hann sjálfur var vanur að sofa á dag-
inn, og svo sváfu þeir þar báðir.
Getur naut sýnt Yitsmunir
Á Skotlandi, ekki langt frá Laggan, bjó
bóndi nokkur. Hann átti naut, sem var á
beit með kúnum. Drengur einn var látinn
gæta kúnna, svo þær færu ekki i akur, sem
þar var rétt hjá. Hafði hann langa svipu
í hendi sér, til að lumbra á þeim með, ef
þær færu I akurinn. Átti með því að kenna
þeim, að leggja ekki leið sina i forboðinn reit.
Boli tók eftir þvi, að kýr hans voru barð-
ar i hvert skifti og þær fðru þangað, og virt-
ist honum líka það miður. Boli hafði eng-
in horn, en hann virtist hugsa sem svo: ȣ:g
á að annast skyldulið mitt. Ég vil ekki að
drengir séu að berja kýr mínar.« Hann tók
nú að gæta þeirra vandlega sjálfur, og þó
hann hornlaus væri, þá barði hann í þær með
hörðum skallanum, ef þær gerðu svo mikið
sem að snúa i áttina til akursins, og kæmist
einhver þeirra á leiðina þangað, þá fór hann
í veg fyrir hana og sneri á mðti henni svo
illúðlega, að hún þorði ekki að fara lengra.
Hann fékk líka viðurkenningu fyrir hyggindi
sin og atorku, þvi þar að kom, að honum var
svo vel trúað fyrir að áminna kýrnar um ráð-
venani, að drengsins þótti ekki lengur þurfa
t.il að gæta þeirra, svo að hann var látinn
gera annað, en nautið látið gæta kúnna.
------------------