Ljósberinn - 27.05.1933, Blaðsíða 4

14t
LJÖSBERINN
svuntuvasa sinn, þar sem herbergislyk-
illinn var.
»Ekki svo þér vitið!« endurtók frúin
og horfði hvössum augum á Soffíu, sem
stóð niðurlút og rjóð andspænis henni.
»Ég' kalla það skrítið svar. Hver ætti
að vita hvernig barninu líður, ef ekki
þér? Eða voruð þér ekki hjá henni, eins
og' ég sagði yður?«
»Mikil undur, jú!« svaraði Soffía.
»Eg kom bara niður til að leggja á
borðið. Ég fer upp til hennar aftur —
ef — ef þér viljið.«
»Það er óþarfi,« svaraði frúin. »Úi"
því hún er sofnuð, þarf ekki að.vera
hjá henni. Ég lít heldur upp til henn-
ar, aumingjans.«
Soffía tók viðbragð. — Veitti frú
Steinvör því eftirtekt, hvað henni varð
bilt við?
»Var hún ósköp úrill, þegar hún sofn-
aði, litla skinnið?« spurði frúin enn-
fremur, dálítið mýkri í máli. »Ég hálf
vorkendi henni. En það er nú svona,
. það má til með að sýna börnunum al-
vöru, svo að þau læri að hlýða.«
»Hún er ekki óhlýðin, litla elskan,«
svaraði Soffía lágt, með viðkvæmri
rödd. »Hún gerði sér að góðu að fara að
sofa, þó að önnur —«
»Sjálfsagt eru margir krakkar verri
en hún,« tók frúin fram í fyrir henni.
»En Rúnu hættir við að gleyma sér;
hún veit, að ég vil ekki hafa hana
með hinum og öðrum krökkum, og þó
sækist hún eftir því. Rúna litla verð-
ur að taka orð mín til greina. -— Vant-
ar nú ekkert á borðið hjá yður, Soffía?
Ég hugsa kannske, að sýslumaðurinn
komi með gesti í kvöldmatinn.«
Frú Steinvör gekk að borðinu og leit
á það með sannkölluðum vandlætingar-
svip strangrar húsmóður.
»Eggjabikararnir — vatnskaraflan
— hvað er þetta — stúlka - - það vant-
ar svo margt á borðið hjá yður. Og
servietturnar eru mjög illa brotnar,
svona megið þér ekki kasta höndum að
verki yðar, Soffía,« sagði frúin. »Lag-
færið }iér nú þetta, en ég skrepp upp
til Rúnu litlu á meðan, hún bauð mér
ekki góða nótt í kvöld, litla greyið, ég
kann ekki við annað en að sjá hana.
áður en ég geng til hvílu.« Frh.
----•-«>«!*-•--
Jesús.
Frá sjálfum mér ég flíáð fœ
og fundið skjól hjá Jesú.
Ö, hvílík náð, um eilíf ár
nú á ég stað lijá Jesú.
Hið eina háa mark og mið,
sem mæni ég á, er Jesús.
Og öllmn segi ég sögu pá —
frá sekt mig leysti Jesús.
B. J.
Alsrerig'ustii nöfnin.
Fyrir nokkrum árum hét tíundi hver mað-
ur hér á landi Jón, fjórtándi hver Guðmundur
og tuttugasti hver Siguiðui’. Af kvenfólki hét
tæplega tíunda hver manneskja Guðrún, tólfta
hver Sigi'íður og tuttugasta hver Krístín.
Bl'éfdúfur.
Þær eru sérstakt kyn af dúfum, sem hafa
þá einkennilegu náttúru, að þær flýta sér
heim í húsið, sem þær eru fæddar og uppaldar
i, séu þær fluttar eitthvað að heiman. Petta
nota menn sér og láta þær bera bréf, binda
þau oftast samanbögluð við eina stélfjöðrina.
Ekki er hægt að láta bréfdúfu fara nema eitt:
heim til sín. Af því leiðir, að ekki er hægt
að senda skeyti með bréfdúfu út á skip, sem
er á ferð, þó hægt sé að senda bréfdúfuskeyti
frá skipum til lands.
Koinið fljótt aftur.«
Dóiuari: »Hvernig gat yður dottið í hug
að fara að brjótast tvisvar inn I sömu búð-
ina með stuttu mi 11 ibi 1 i?«
ÁRærði: »Það var mjog eðlilegt að ég gerði
það, því að yfir dyrunum stóðu með stóru
letri orðin: »Komið fljótt aftur!« og ég vildi
ekki óhiýðnast því.«
Tilkynnið bústaðaskifti!
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.