Ljósberinn - 15.07.1933, Blaðsíða 6

194
LJOSBERINN
dauðskelkuð, þegar hún kom inn í svefn-
herbergið. Pað var bæði stórt og bjart;
en húsgögnin voru fátækleg, rúmin
hvítmáluð og gólfábreiðurnar heima-
unnar. Svona var það ekki fátæklegt
í stúlknaherberginu heima hjá henni.
Matta var búin að sópa og prýða á
allan hátt og setja inn fjölda af blóm-
um, og fanst nú alt vera orðið svo fínt
og snyrtilegt, að konungurinn sjálfur
gleddist af að búa þar. En þegar hún
heyrði Pyrí segja þetta, þá blóðroðnaði
hún og táraðist; en hún byrgði tárin
og' gagði einarðlega:
»Já, en hérna áttu líka að sofa.«
»En hvar eigum við að lesa og leika
á hljóðfæri og taka á móti heimsækj-
endum?«
Matta vissi ekki almennilega í fyrstu,
hverju hún átti að svara svona hlá-
legri spurningu; en svo herti hún upp
hugann og svaraði.
»1 dagstofunni og' á veggsvölunum;«
en hún sá svo greinilega á svip Þyrí,
að henni fanst þetta líkt og hún hefði
svarað: »1 kjallaranum og í eldiviðar-
byrginu!«
Pyrí lyfti brúnum og hrukkaði nefið.
»En fötin mín hvað á ég að gera
af þeim?«
»Pú mátt hafa þessi hólf í dragkist-
unni, sem stendur hérna.« Matta botn-
aði ekki í, hvaðan hún fékk djörfung til
að þúa eða nefna þessa ungfrú og kalla
hana blátt áfram Þyrí, því að þegar
hún var búin að færa hana úr káp-
unni, þá kom í ljós, að hún var í kjól
úr rauðri ull og flosi, skreyttur bönd-
um og legg'ingum.
»Á ég að geyma þau í þessum hólf-
skríflum! Og svo er fult upp af fín-
um munum í ferðakistunum mínum.
Línið mitt getur ekki einu sinni verið
þarna já, það er skemtilegt þetta,
eða hitt þó heldur. En kjólarnir mín-
ir — hvar eiga þeir að vera, því að ég
býst ekki við, að ég eigi að hnoða þeim
ofan í dragkistuhólfin!«
»Nei, þeir geta hangið hérna. Ég get
farið með kjólana okkar Maju upp á
loftið,« sagði Matta og opnaði með sig-
urfögnuði hurðina að klæðaskápnum,
þar sem bleirauðu kjólarnir þeirra
hengu og' voru svo fínir og snyrtilegir.
»Hvers vegna eiga þessir tveir kjól-
ar að hanga þarna?« spurði Pyrí for-
vitnislega.
»Af því að þetta er klæðaskápurinr;
okkar, og við göngum aldrei í kjólum,
nema á sunnudögum.«
»En hvar hafið þið þá hina kjólana
ykkar?«
»Við erum í þeim, auðvitað. En vinnu-
kjólana okkar höfum við í skápnum á
ganginum.«
Þyrí hló að þessu svo hjartanlega, að
nærri lá að Matta færi að hlæja líka,
þrátt fyrir alla sorgina og niðurlæging-
una.
»Eg get ekki annað en hlegið,« sagði
Þyrí og hló í sífellu, »þú svarar mér
svo skringilega, þegar ég spyr, hvar þú
hafir hin fötin þín.«
»Já, en það er eins og ég segi, ég er
í þeim,« svaraði Matta, og skildi ekki,
hvernig Pyrí gat fundist það skringi-
legt, þó hún svaraði þessu.
Nú sást framan í, Maju hlæjandi i
dyragættinni; það var hláturinn, sem
heillaði hana þangað. Pyrí stóð og laut
höfði niður að blómsturskál og reyndi
að halda niðri í sér hlátrinum, því að
hún fann, að hér var hann ekki vel
viðeigandi.
Maju fanst Þyrí bjóða svo góðan
þokka og gekk inn ófeilin.
»Góðan daginn,« sagði hún dræmt og
hálfefablandin, eins og hún væri að
velta fyrir sér, hvaða álfadrotning þetta
væri.
Pyrí sneri sér við. »Hver ert þú, litla
telpa?« spurði hún.