Ljósberinn - 09.09.1933, Blaðsíða 4

256
LJÖSBERINN
handtösku, sem Rúna litla hafði gefio
henni í afmælisgjöf. Hún lét þar hár-
greiðuna sína, handþurku, sápustykki
og náttkjólinn sinn. Loks stakk hún
myndinni af Rúnu, vandlega vafðri
innan í silkivasaklút, í eitt töskuhólfið.
Stúlkan hló ekki lengur. Hún horfði
stórum augum á Soffíu, og var ekki
trútt um að ótti skini úr augum hennar.
»1 alvöru að tala, Soffía,« sagði hún.
»Hvernig stendur á þessu? Ertu að fara
eitthvað í burtu?«
»Eg býst helzt við því,« svaraði Soffía
með hægð, og í svo raunalegum róm,
að stúlkunni gekst hugur við.
»Hvert ætlarðu?« spurði hún.
Soffía svaraði ekki alveg strax. Og
hverju átti hún að svara? Hún, sem
vissi það ekki einu sinni sjálf, hvert
hún ætlaði.
»Hvert ætlarðu, Soffía?« spurði stúlk-
an aftur og gekk feti nær henni.
»Ég veit það eig'inlega ekki, Lilla
mín,« svaraði Soffía í hálfum hljóðum.
»Þú veizt það. þá ekki einu sinni
sjálf!« hrópaði stúlkan, og skelti á lær-
ið um leið. »Hver ætli viti það þá! Nei,
Soffía, góða bezta, láttu nú ekki eins
og þú sért ekki með sjálfri þér! Segðu
mér heldur eins og er, manneskja. —
Hvert ertu að fara?«
»Eg er búin að segja þér það,« svar-
aði Soffía dræmt. »Ég veit ekkert hvert
ég fer.«
»Hamingjan hjálpi mér!« hrópaði
Lilla og fórnaði upp höndunum. »Þú
ert eitthvað verri, Soffía!«
Soffía gat ekki varist því að brosa
að ákefðinni í Lillu,. en brosið var of-
boð dauft.
»Eg er ekkert verri en vant er,« sagði
hún.
»Fékstu vondar fréttir heiman að —
eða hvað?« spurði Lilla. »Er einhver
veikur þar eða — eða dáinn?«
»Ekki svo ég viti til,« sagði Soffía.
»Eg spyr svona, af því að mér sýn-
ist þú svo óttalega niðurdregin, hreint
eins og einhver ósköpin hafi komið fyr-
ir — kærastinn hafi sagt þér upp —
eða eitthvað þessháttar.«
»Kærastinn!« sagði Soffía og hló við
kuldahlátur. »Eg ál engan kærasta, Lilla
mín.«
»Nú, jæja, hvað er það þá, sem geng-
ur að þér?« spurði stúlkan óþolinmóð.
»Og því ertu að fara?«
»Frúin vill ekki hafa mig hér leng-
ur,« sagði Soffía.
»Frúin — vill - ekki — hafa — þig
lengur!« endurtók Lilla, og starði án
afláts á Soffíu, sem sneri sér undan
og þerraði sér um augun á svuntuhorn-
inu.
»Hvers vegna í ósköpunum! Þú, sem
ekkert ert nema þægðin og almennileg-
heitin! Ég er svo öldungis forviða.
Hvaða stúlku fær hún á við þig, Soffía?
Ellegar hvernig þú ert krakkanum!
Skyldu þær verða margar, sem fást tii
að stjana við hana Rúnu, eins og þú
gerir? — Nú skil é.g, hvers vegna þú
ert svona dauf. Það er svo sem ekkert
gaman að láta reka sig úr vistinni! —
En hver kemur í staðinn þinn? — Ég
segi fyrir mig —- mér er ekki alveg
sama, hvernig stúlku ég fæ í herberg-
ið til mín, þegar þú ert farin. — — Ég
er bara yfir mig hissa! Ja, ég segi ekki
annað en það, að það verður huggulegt
hérna, þegar þú ert farin!«
Að svo mæltu hneig Lilla ofan í strá-
stólinn, sem Soffía hafði setið í. Frh.