Ljósberinn - 07.10.1933, Blaðsíða 6

282
LJÖSBERINN
og dauðþreyttur var hann orðinn. En
samt þorði hann ekki að leggjast niður
til að hvíla sig, af hræðslu við þessi ótta-
legu augu og svip, sem honum fanst
fylgja sér. Ö, hve hann hafði hlaupið
mikið til að sleppa undan þeim augum!
Hann hélt að hann væri búinn að
hlaupa yfir tvær eða þrjár sóknir að
minsta kosti; en rétt í því kemur hann
að fátæklegum fjalakofa inni í skógin-
um. Par bjó enginn. Engin hurð var á
kofanum, en eldstó var þar, léleg mjög,
og hlóðarsteinarnir fallnir niður í hana.
en það var þó að minsta kosti eitthvað
í áttina til að vera mannabústaður. Tóm
krukka undan ávaxtamauki og eitthvað
af soðnum, köldum kartöflum í gömlum
járnpottgarmi sýndi, að einhverjir
höfðu verið þar fyrir skemstu. Hann
hámaði í sig kartöflurnar, tók krukkuna
og sótti sér í henni vatn út í lækinn,
sem rann eftir lítilli laut, rétt hjá kof-
anum.
Á ferðinni fram og aftur tíndi hann
sér rauðber, því að rautt var af þeim alt
í kringum hann.
Honum fór nú að verða þungt í höfði.
svefninn seig á hann. Kastaði hann sér
þá niður á trébekk, sem var alþakinn
grenilimi. Sá bekkur stóð inni í kofan-
um. Honum fanst sér verða rórra inn-
an fjögra veggja. Og hann datt óðara
út af og sofnaði.
Þegar mesta fátið var af rokið í Rós-
argarðinum, þá var dagur að kvöldi
kominn. Prófastsfrúin fór að brjóta
heilann um, hvar Gústaf myndi vera
niður kominn. Hún hafði sem sé komið
með vagninum um morguninn og haft
með sér lækni og lyf, og alt, sem hún
hugði, að að haldi gæti komið við svip-
uð slys og þetta.
Þau Eðvarð og Ebba voru líka bæði
komin. Ebba til að reyna að hafa af
fyrir Þyrí og gera hana rólegri. Hún
var altaf að æpa og veina og kvaðst
vilja fara heim.
»Ég veit það ógn vel, að þið haldið
öll sömul, að Gústaf hafi skotið Jóhann-
es viljandi, til hefnda fyrir það, að hann
sparkaði honum ofan úr trénu!« æpti
hún skælandi. »Ég skil það ósköp vel,
að þið viljið hvorki sjá mig né Gústaf:
Hann er víst líka skotinn til bana! Ég
vildi bara, að ég féngi að fara leiðar
minnar, eitthvað burt, sama hvert ég
færi, bara burtu frá þessu öllu saman.
því að ég veit vel, að þið hatið mig, ég
skil það svo vel. Hefðum við Gústaf
aldrei komið hingað, þá væri Jóhannes
enn á lífi, og þá hefði Pétur ekki orðið
að þola þessar ógnar-kvalir!«
»Kæra Þyrí, þú mátt ekki gráta
svona, þú getur ekki að þessu gert.«
sagði Ebba til að hughreysta hana. Það
hafði orðið hlutskifti hennar að sitja
uppi í loftherberginu, Þyrí til skemt-
unar, og til að reyna að fá hana til að
neyta matar.
En það var nú enginn hægðarleikur,
því að þegar Ebba kom til hennar með
disk, fullan af mjólk og berjum, þá sló
Þyrí í handlegginn á henni, svo að Ebba
var næstum búin að missa diskinn, og
berin og mjólkin þeyttist út um alt gólf.
»Eg vil ekki mat, hvað ertu að kvelja
mig?« sagði Þyrí skælandi og leit svo
reiðilega á Ebbu hrædda, eins og hún
hefði boðið henni eitur. Ég vil fara
burt héðan, heyrirðu það!«
Og Ebba lét sér það heldur en ekki
vel líka, því að það var áreiðanlegt, að
það var ekkert gaman að eiga að hugga
Þyrí, en hún þorði ekki að fara, því að
hún hafði beðið svo innilega um að lofa
sér að vera með, og verið hárviss um,
að hún gæti orðið að einhverju liði. Ö,
að þær Matta og Maja væru nú komnar
til hennar!
En Mátta skifti sér ekki vitund af
Þyrí; hún hugsaði ekki um neitt, nema