Ljósberinn - 15.02.1934, Blaðsíða 8

32
LJOSBERINN
En svona er Guð góður, að hann tendr-
aði ljós huggunarinnar í hjörtum okkar
foreldranna, þrátt fyrir vonbrigðin, því
að Didda var vonarljósið okkar. — Hún
fór frá okkur út í heiminn, og hefur
liklegast vilst á vegum hans, eins og svo
margur hefir gert fyr og síðar. Pað hefði
verið alveg óbærileg tilhugsun fyrir okk-
ur, ef að við hefðum ekki þekkt frels-
arann, og vitað að hann leitar að þeim
sem villast. Og ég fulltreysti því að hann
hafi fundjð hana Diddu mína! — Ég
er búin að sætta mig við það fyrir löngu
síðán — að sjá hana aldrei framar hér,
en indælt hefir mér þótt að dreyma
hana stöku sinnum — og núna alveg
nýlega dreymdi mig hana svo undur
skemtilega. - Hún sat hérna inni hjá
okkur, við hliðina á mér, eins og þér
sitjið núna, og hún hvíslaði í eyrað á
mér, rétt áður en ég vaknaði: »Úr þessu
skiljum við aldrei, mammak — Mér
fanst röddin hennar óma í eyrunum á
mér löngu eftir að ég vaknaði. Ég sagði
honum Jóakim mínum drauminn; ég var
nú svo barnaleg að láta mér detta í hug
að hann væri fyrir því að ég frétti
kanske eitthvað af henni Diddu minni.«
»Þetta er alveg einstætt!« sag'ði svart-
klædda konan með ákefð, og greip báð-
um höndunum utan um hendur Odd-
nýjar. — »Eg hefi víst einmitt þekt
hana dóttur ykkar! Og mér er óhætt að
bera ykkur kveðju hennar úr fjarl egð-
inni!« — Hún komst ekki lengra, því
að Oddný þaut upp úr sæti sínu, og'
hrópaði hástöfum: »Hvað heyri ég
kveðju frá henni Diddu! -- Misheyrist
mér ekki? Getur það átt sér stað?« —
— Svartklædda konan reis einnig úr
sæti sínu. Augu hennar voru full af tár-
um.
»Já,« mælti hún með titrandi rödd
og reyndi til að vinna bug á geðshrær-
ing sinni. »Svo er. Ég hefi þekt dóttur
yðar og' nú vil jeg bera hingað kveðju
hennar. — Hún er á lífi, hún hugsar oft
heim — hún þráir ykkur — hún er óg-
urlega hrygg af því — af því hve mjög
hún hlýtur að — hafa sært ykkur. —- —:
Hún biður ykkur að fyrirgefa —• og
gleyma hinu liðna — — — hún vill
reyna að bæta — fyrir — brot sín við
— ykkur--------.«
Svartklædda konan talaði hægt og
lágt, týndi fram orðin með hvíldum, -
en orð hennar náðu eyrum Oddnýjar
eins og ómur úr fjarska, ómur,- sem
hún gat tæplega skilið til fulls hvað
þýddi; en yndislegur var hann, þessi óm-
ur, sem birti henni í einu vetfangi allra
heitustu óskirnar hennar og fegurstu
vonirnar!
Tárin losnuðu úr læðing' og féllu um
hrukkóttu kinnarnar, er hún endurtók
í sífellu með grátklökkum rómi:
»Guð veri lofaður!« —
Jóakím gamla veittist allerfitt að átta
sig á fregninni, en þegar honum varð
það ljóst, hvað um var að vera, rétti
hann fram báðar hendurnar og' mælti
hægt og hátíðlega, eins og prestur, sem
blessar yfir söfnuðinn:
»Leyfið mér að taka í höndina, sem
bar handabandið hennar til okkar yfir
um hafið«.
Svartklædda konan gekiv að rúminu,
og rétti honum báðar hendurnar, um
leið og hún beygði kné sín íraman við
rúmstokk blinda öldungsins.
»Guð almáttugur blessi yður!« mælti
hann hátt og skýrt, með styrkri rödd,
»og launi yður þá gleði, sem þér hafið
fært okkur í dag«. —-
Síðari varð þögn.
Loks-mælti Oddný brosandi með tár-
in í augunum:
»Og hvenær haldið þér að hún komi,
blessuð elskan?«
»Þegar hún veit fyrir víst að henni
hefir verið fyrirgefið,« svaraðin svart-
klædda konan hægt.