Ljósberinn - 15.02.1934, Síða 11

LJÖSBERINN
35
»Eg — skal sama og ekkert tefja
hana,« svaraði hún ofur niðurlút og
lágmælt,, andspænis hinni skrautlegu
frú, sem horfði á hana með ströngum
augum.
»Hvað viltu Rúnu svo sem?« spurði
frúin því næst, eitthvað ofurlítið mýkri
á manninn, þegar hún sá fátið, sem kom-
ið var á Lottu. »Get ég ekki skilað því
frá þér?«
»Eg veit ekki,« svaraði Lotta. »Ég
þarf bara að tala við hana um dálítið,
sem —.«
Frúin kýmdi út í annað munnvikið.
»Ætli þetta »dálítið« sé það vandamál,
að ég sé ekki fær um að segja Rúnu
það?« sagði hún.
»Eg ætla annars heldur að koma
seinna,« svaraði Lotta, »þegar Rúna
sjálf er viðlátin.«
»Heyrðu mig,, stúlka litla,« sagði frú-
in þá. »Ef þið Rúna eruð að pukra með
eitthvað, sem ég má ekki vita, skal ég
sjá svo um, að þú hittir hana alls ekki,
— ég vil ekki hafa neitt þess háttar
leynimakk, allra sízt hjá börnum. Og
nú segir þú mér tafarlaust,_ hvaða er-
indi þú átt við Rúnu.«
Lotta sá, að henni þýddi ekki annað
en að hlýðnast jafn ákveðinni skipun,
og sagði því ofur hæversk:
»Eg er bara með »billetti« til hennar
á barnasamkomuna í kvöld.«
Þó að Lotta hefði blásið sápukúlu
beint í augun á frúnni, þá hefði hún
ekki tekið neitt meira viðbragð, en hún
tók við þessi meinleysislegu orð.
»»Bílæti« á barnasamkomu!« endur-
tók hún, að því er virtist steinhissa.
»Má ég biðja um útskýringu á þessu.«
Lotta hóstaði og hummaði nokkrum
sinnum, áður en »útskýringin« kom,
sem aðallega var í því fólgin, að lýsa
»fínu frúnni frá Ameríku«,, sem ætlaði
að fara að halda sunnudagaskóla í kaup-
staðnum, en fyrst ætlaði hún að bjóða
þeim til sín á samkomu, til að sjá þau
og kynnast þeim. Frúin hafði beð-
ið Lottu um að útbýta aðgöngumið-
unum til barnanna, og lagt ríkt á við
hana að ná, til sefn allra flestra. Hún
vildi troðfylla skólastofuna. Frúin kunni
að spila á svo voðaskrítið hljóðfæri,
sem Lotta hafði séð hjá henni hérna
um kvöldið, og hún átti myndavél, til
að sýna í svo fjarska fallegar myndir.
— það hlyti víst að verða gaman.
Frh.
------------
Eins og börnin.
— Eftir gamlcm kennara. —
Við og við gera minningarnar vart
við sig. Sumar slæmar og ógeðfeldar.
En aðrar bjartar og hugljúfar. I smáum
hversdags-viðburðum má stundum sjá
hin dýrðlegustu fyrirbrigði.
Eitt kvöld sem oftar sat ég við skrif-
borðið mitt. Bækur og blöð lágu fyrir
framan mig. Starfið beið mín.
En ég var þreyttur. Starfslöngunin
var þrotin. Ég hafði verið svo önnum
kafinn í skólanum um daginn. Og þó
litlu komið til vegar,, fanst mér. Við
höfðum verið að stafa og lesa, reikna
og skrifa o. s. frv. Og svo hafði ég að
lokum verið að tala við börnin — um
bœnina.
Rétt fyrir framan mig sat Jóhannes
litli, minsti skóladrengurinn minn, ör-
smár en hugþekkur hnokki, sem var ný-
byrjaður að ganga í skóla,, en hafði þeg-
ar orðið mér til mikillar gleði.
Hann horfði á mig svo sakleysislegum
og engilhreinum barnsaugunum, að mér
hlýnaði um hjartaræturnar.
»Já,« sagði ég' og brosti til hans, »við
getum talað við Guð um hvað sem er.