Ljósberinn - 15.02.1934, Qupperneq 14

38
LJÖSBERINN
vel, þegar pabbi ætlaði að ligg’ja í ból-
inu alt kvöldið.
»Nei,( það mátt þú ekki, stúfurinn
minn, í þetta sinn,« sagði mamma benn-
ar. »Pabbi verður að byrgja sig vel nið-
ur á bólið sitt og breiða vel ofan á sig,
svo honum geti hitnað vel.
Pabbi brosti að litlu stúlkunni sinni,
en Maja sá þó greinilega að honum leið
ekki vel og því horfði hún hnuggin og
þögul á, er hann afklæddi sig og flýtti
sér ofan í bólið.
Nú tóku við erfiðir tímar fyrir þau,
því hann varð mikið veikur og það varð
að sækja læknirinn til hans. Konan og
börnin læddust um húsið, svo að þau
gerðu honum ekki ónæði, og nú heyrð-
ist enginn gleðihlátur eða tal. Þegar
Kristján kom heim á kvöldin.
»Ó, ef hann pabbi skyldi nú deyja,«
var hin stöðuga hugsun, er í kyrþey fylti
huga Kristjáns og móður hans. Maja
var svo lítil og ung, aðeins þriggja ára,
að hún hafði varla vit á því, hvað það
var að vera veikur.
Fyrstu dagana hugsuðu þau ekki um
neitt annað en veikindi föðursins, en svo
bættist nýtt áhyggjuefni við. Meðan
bann var veikur, innvann hann ekki
neitt og kona hans mátti ekki frá hon-
um víkja, svo að hún gat ekki innunnið
sér neitt heldur á meðan. Hið eina sem
þau höfðu sér til viðurværis, var hið litla
sem Kristján innvann sér og það var
eðlilega ekki mikið.
Einn daginn átti Kristján tal við ann-
an dreng og hjá honum: frétti hann að
ef hægt væ riað fá atvinnu hjá mjólkur-
félaginu, við að aka mjólkinni út um
bæinn, þá gæti maður innunnið sér 50
krónur um mánuðinn. Það var nú dálítið
annað en þessi vesaldarlaun, sem hann
fékk hjá grænmetissalanum. Það var
meira en helmingi meira. Hann lét held-
ur ekki á sér standa með það, að sækja_
um þetta starf, og að viku liðinni sat
hann einn morgunin eldsnemma uppi á
mjólkurvagninum.
Til WöIés oi skeœtnar.
Ilug'iilsrmi.
Ég gekk niður strætið, og á undan mér
gekk drengur, sem varla gat verið eldri en
tíu ára. Alt í einu hljóp hann út af stétt-
inni og stakk á sig flöskubroti, sem lá á miðri
götunni. f hvern skyldi hann ætla að henda
þessu? hugsaði ég með sjálfum mér. Pessir
strákar þurfa altaf að hafa eitthvað handtær'
til þeirra hluta. Rétt á eítir sá ég að dreng-
urinn leggur flöskubrotið á afvikinn stað f
corphrúgu. Mér þótti þetta hálfskrftið, og segi
við snáðann um leið og ég gekk fram hjá:
»Því varstu að taka upp glerbrotið, dreng-
ur minn?«
»Það var þarna rétt fyrir hestafótunum, og
þeir gátu stigið á það og meitt sig,« sagði
drengurinn.
Hliseiganili: »Þetta herbergi skal ég leigja
yður fyrir 50 kr. um mánuðinn. Það er alls
ekki dýrt, þv’ að úr þessum glugga er svo
ljómandi fallegt útsýni.«
Lelgutaki: »Fæ ég það ekki fyrir 40 kr.,
ef ég lofa yður því, að líta aldrei út um
gluggann?«
Lítil stúlka kemur inn í pósthús og biður
að selja sér frfmerki.
Afgreiðslumaðurinn spyr hvernig það eigi
að vera.
Litla stúlkan: »Það þarf að vera sterkt,
því það á að senda það langt upp í sveit.«
Leiðrétting. f sögunni »Þú ert minn« í síð-
asta tbl. hefir við prentun fallið úr lína á
bls. 21, síðara dálki (um miðjan dálk). Setn-
ingin á að vera þannig: . . »að lffið væri í
raun og veru alt öðru vfsi, en hann hafði
hugsað sér áður.« Á bls.; 22, ofarlega 1 fremra
dálki: »Klakinn í kringum hjarta Péturs.«
PRENTSMIÐJA JóNS HELGASONAR