Ljósberinn - 01.06.1953, Qupperneq 5

LJÚSSERINN
53
Það var komið fram í júlí. Kvöld nokkurt
var Andrés litli á leið heim að selinu með
kýrnar. Það átti að fara að mjólka. Loft var
Þungbúið, og það var að hvessa. Það var
auðséð, að það mundi geta gert snarpar
skúrir.
Allt í einu sér Andrés hvar hrossastóð kem-
ur æðandi eftir móunum og á eftir kemur
brúnt, loðið dýr. Andrési fannst hann stirðna
uÞp. Þetta var björn.
Drengurinn sá, að einn hestanna varð við-
skila við hina, og sneri björninn sér þá að
honum. Drengurinn þekkti hestinn, það var
^ósi frá Stóra-Hofi. Björnin æddi á eftir
honum, og nú stefndi Mósi út í mýrina.
Andrés tók til fótanna heim í selið.
Björn, bjö-rn! æpti hann, þegar heim
kom.
María gamla missti fötuna af skelfingu.
— Hvað segirðu drengur?
"— Hann er að ná Mósa úti í mýrinni.
Náðu í staur og taktu með þér beizli,
fljótt nú.
María gamla tók sjálf með sér öxi og hljóp
af stað.
Úti í mýrinni háði hesturinn og björninn
harðan bardaga. Hesturinn prjónaði og reyndi
a® halda birninum frá sér
^eð framlöppunum, —
®jörninn sótti fast á, og
hesturinn hörfaði smám
saman lengra út i mýrina.
í einu tók hann að
slSa í mýrina. Hann
reyndi að spyrna sér upp,
en við það sökk harin æ
meira.
Rétt í því komu þau
hfaría gamla
°g Andrés litli.
■^au æptu og
§°rguðu og
börðu frá sér
ITleð staurnum
°§ öxinni. —
Vhtu hypja
^ig í burtu,
°hræsið þitt!
Andrés litli
Var svo æstur,
a® hann vissi
ekkert, hvað hann gerði. Björninn fitjaði upp
á trýnið og urraði af reiði. Loksins snáfaði
hann þó í burtu. Hann drattaðist út móana
og hvarf á bak við ásinn.
Nú var eftir að bjarga hestinum upp úr
mýrinni. Þeim tókst að koma beizlinu á hann
og stinga staurnum undir kviðinn á honum.
Meira gátu þau ekki að gert.
— Nú verð ég að reyna að halda honum
uppi, á meðan þú ferð og sækir hjálp, sagði
María gamla. Þú verður að fara niður í
byggð og ná í piltana. Það er bezt, að þú
takir bátinn og róir yfir vatnið.
Þegar Andrés litli var kominn út í bátinn
og seztur undir árar, fann hann fyrst hvernig
hann titraði allur frá hvirfli til ilja. Nú var
tekið að hvessa talsvert. Allsnarpar vind-
hviður fóru um vatnið Og svo kom snörp
rigningarskúr. Hann var rétt farinn að gráta.
Hann harkaði þó af sér, nú var ekki tími til
að gráta. Hann vissi, að það reið á að koma
bátnum vestur fyrir ána. Ef það tækist ekki,
kæmist hann ekki lengra. Hann gæti aldrei
vaðið yfir ána. Svo var líka hætta á því að
straumurinn rifi hann með sér. Ef hann gæti
ekki haldið sér nógu langt frá árósnum, var
voðinn vís.