Ljósberinn - 01.06.1953, Blaðsíða 19

LlJósberinn
67
fyrst. Hann leit upp í himininn, sem var
allur stráður stjörnum, sem lýstu með ein-
kennilegum, skærum ljóma. Hann fór að hugsa
öll skiptin, sem hann hafði séð prófessor-
!nn standa einan úti í myrkrinu. Þá vissu
aHir, að hann var að biðja hljóða bæn til
^uðs, sem stýrir bæði stjörnunum og öðrum
hnöttum í himingeimnum. Áður en Ebbi vissi
af var hann búinn að spenna greipar. Hann
Lað fálmandi og hikandi um, að hann og
F'lemming mættu fá hjálp í neyðinni. Hann
varð glaður og öruggur í huga á eftir.
Hann var syfjaður. Skömmu síðar fór hann
a® dotta. Þess vegna heyrði hann ekki dauft
skrjálfið í runnunum og að einhver læddist
a® honum. Hann þaut fyrst upp, er rauð-
brúnn, liðlegur skrokkur fleygði sér yfir
hann. En þá var það of seint. Hann veitti
karða mótspyrnu, en það stoðaði ekkert. Hann
Var bundinn á höndum og fótum, og hann
heyrði, að Flemming fékk sams konar með-
Lerð. Það var svo dimmt, að hann sá ekki,
Irvers konar menn höfðu ráðizt á þá, en hann
keyrði, að þeir töluðu saman á algerlega
°bokktu tungumáli. Hraðar, sterkar hendur
lóku hann tökum og báru hann með takt-
L°stum gangi gegnum skóginn. Þegar hann
íeyndi að hrópa á Flemming, var hönd lögð
yfrr munn honum.
. -Hann heyrði daufa kveinstafi frá Flemm-
Reipin skárust inn í hold hans, en Ebbi
ugsaði með sér, að innfæddu mennirnir
skyldu ekki fá að heyra hann kveinka sér.
Jarta hans barðist af óróleika og hræðslu
að var ekki gott að vita, hvernig þetta
^undi enda, en hann reyndi samt að iata,
eins og ekkert hefði í skorizt.
Hann verkjaði í allan líkamann, vegna
Pess að hann lá mjög illa, en einmitt þegar
ann hugsaði, að nú mundi hann verða ao
®efast upp mjög bráðlega, námu burðar-
^nnirnir staðar. Hann var lagð-ur á jörðí ;a,
°g kann heyrði, að innfæddu mennirnir voru
að ráðgast sín á milli. Síðan var honum lyft
upp aftur og hann fann, að hann var lagður
í botninn á indíánabát. Ræðararnir voru
komnir á sinn stað á skammri stundu. Bátur-
inn skauzt út í vatnið og fór síðan meðfram
fljótsbakkanum. Nú var tunglskin, og Ebbi
sá, að 10—12 Indíánar sátu undir árum. Efri
hluti líkama þeirra var nakinn, og þeir höfðu
fléttaða tága-skýlu um lendar sér. Hann vissi
ekki, hvað orðið var af Flemming, en hann
vildi ekki trúa, að þeir hefðu sézt í s'ðasta
sinn.
Eftir tveggja stunda róður var honum
lyft upp aftur og hann borinn í land. Lítið
bál lýsti í myrkrinu, og hann sá nokkrar
dökkar mannverur, sem stóðu eða sátu um-
hverfis það. Sjálfur var hann lagður inn
í tjald og látinn eiga sig.
Ebbi togaði og reif í böndin til þess að
losa fæturnar, en hann var svo vel reyrður,
að hann gat ekki kippt þeim millímeter
hvorum frá öðrum. Hann reyndi að gera
sér í hugarlund, hvers konar örlög biðu hans.
Indíánarnir gætu alls ekki verið velviljaðir!
Hvað mundi þá gerast, ef þeir væru óvinir
hans?
Hann vatt sér fram og aftur órólega og
togaði í böndin. Hann var þess var, að vörð-
ur var fyrir utan tjaldið allan tímann. Hann
hafði ætlað að halda sér vakandi, en svefn-
inn yfirbugaði hann samt að lokum. —
Hann var stirður og aumur í öllum líkam-
anum, þegar einhver tók í hann og hristi
hann, svo að hann vaknaði. Hendur hans
voru losaðar hvor frá annari, og hann fékk
matarskál inn til sín. Hann skildi það af
merkjum og bendingum, að hann átti að
flýta sér að matast. Fyrst drakk hann vatn
úr skál. Á eftir át hann matinn. Það var
kjöt, sem var soðið með ýmis konar græn-
meti. Hendur hans voru stirðar og tilfinn-
ingarlausar. Hann hafði blóðugar rákir um
úlnliðina, þar sem böndin höfðu skorizt inn.
Skugga-
royndir.
eJ*lð Þurfið
skugga-
^Vndavél til
syna svona
'jyndir. Æj-
Vkkur sjálf.