Ljósberinn - 18.11.1933, Blaðsíða 4

324
L JOSBERINN
»Af því að — af því að — áður en
hún varð veik, máttu börn ekki vera
hjá henni-------frúin — hún frænka
hennar vildi það ekki.«
»Frænka hennar? Hver er það?«
spurði svartklædda konan.
Nú komst Lotta í stökustu vandræði,
og vissi ekki hverju hún átti að svara,
því hún fann það með sjálfri sér, að
frænka hennar Rúnu gat ekki verið
sýslumannsfrúin, eins og hún var búin
að fræða svartklæddu konuna um.
»Það er frúin í sýslumannshúsinu,«
svaraði ,Lotta. »Hún er víst ekki sýslu-
mannsfrú, en þá er hún líka ráðskon-
an hans.«
»Var Rúna mikið veik?« spurði kon-
an því næst.
»Já,« svaraði Lotta. »Hún var voða
veik. Mamma segir, að hún hafi víst
orðið yfir sig hrædd, aumingja Rúna
litlak
»Hvernig ætli hafi staðið á því?«
spurði konan í svörtu fötunum. En hún
beið ekki eftir því að Lotta svaraði
henni, því þær voru komnar þangað,
sem ferðinni var heitið, og Lotta sá,
að svartklædda konan horfði alveg
steinhissa á gamla húsið, sem stóð þarna
eins og dökkleit hrúga í hálfrökkrinu.
»Ég skal vera voða fljót,« sagði Lotta.
»Bíð þú hérna á meðan ég skrepp inn
að vita um mjólkinak
Lotta hvarf eins og örskot inn um
lágu kofadyrnar, en svartklædda kon-
an starði þögul og þungbúin á eftir
henni, er hún hvarf inn í gamla húsið.
Það var mikið um að vera fyrir Lottu,
þegar hún kom heim.
Mamma hennar var búin að ásetja
sér, að setja duglega ofan i við hana
fyrir slórið, en þegar Lotta fór að segja
henni frá því, er á dagana hafði drif-
ið, hvarf mamma hennar alveg frá ætl-
un sinni, en hlýddi í stað þess á frásögn
Lottu með mikilli athygli.
»Hvaða manneskja ætli þetta hafi
verið?« spurði hún, þegar Lotta var bú-
in að lýsa svartklæddu konunni, mjög
nákvæmlega. »Spurðirðu hana ekki að
heiti, Lotta mín?«
Nei, ekki hafði Lotta gert það.
»0g þá hefirðu víst ekki heldur spurt
hana hvaðan hún væri?« spurði mamma
hennar ennfremur.
Mikil ósköp, nei, Lotta hafði ekki
hugsað út í að gera það.
»En að þú skildir ekki spyrja hana
um það, Lotta mín, .úr því þú. varst
svona lengi með h«nni,« sagði mamma
hennar. »Það er altaf skemtilegra að
vita með hverjum maður er.«
En Lotta sagðist ekki hafa kunnað
við að vera að hnýsast í það, sem kon-
unni kom við. Konan hefði verið af-
skaplega fín, auðsjáanlega heldri kona,
svo kurteis og vel klædd. »En forvitin
var hún,« sagði Lotta. »Því hún spurði
mig alveg í þaula. Þótti þér ekki skrítið,
að hún vildi vita, hvort það væru mörg
börn hérna í kaupstaðnum?«
• Mömmu hennar þótti það ekkert skrít-
ið. »Hún er líklega kenslukona, og lang-
ar til að kynnast börnum,« sagði hún.
»Kannske,« sagði Lotta. »Hún spurði
mig einmitt, hvort hérna væri nokkur
sunnudagaskóli fyrir börn. Svo vildi hún
vita, hvar presturinn byggi, og hvað
hann héti, og hvort það væru margir
í kirkju hjá honum.«
»Skárri er það forvitnin!« greip Pét-
ur litli, bróðir Lottu, fram í. »Ég var
heppinn að hún hitti mig ekki. Eg var
líka niður á platningu, þegar skipið kom.
»Heppinn, karl minn,« sagði Lotta
drjúg. »Ætli þú hefðir nú samt ekki tal-
ið þig heppinn, ef þú hefðir eignast hann
þennan, sko, túkallinn — og annan til!
En þetta gaf hún mér fyrir fylgdina
— og meira til —- sjáðu myndablöðin,