Ljósberinn - 14.06.1930, Síða 2

18(5
LJOSBERINN
Litli hjálparinn.
(Dœmisaga).
Birgitta iitla var munaðarlaus, og var
höfð sein vikastúlka í eldliúsinu, Jiví að
fiar var mikið að snúast. Föi var húri
og mögur og lá við að hún væri búin
að gleyma að lilæja eða brosa.
Eitt kvöld sat hún fireytt og sorgbit-
in hjá eldavélinni. Hún spennti greipar
og var að hugsa til mömmu sinnar, sem
pá var dáin. En pegar minnst varði,
fannst henni hurðin opnast og báðir
foreldrar hennar stæðu i dyrunum.
»Við höfum beðið góðan Guð að gera
pér lífið léttara«, virtist henni mamma
sín segja, »og hérna færum við pér lít-
inn hjálpara!«
Að svo mæltu leiddi hún litla, yndis-
lega telpu inn í Ijóta og kalda eldhúsið.
Svo hurfu foreldrarnir ofur hljóðlega og
Inirðin féll aftur.
Pegar Birgitta vaknaði daginn eftir,
stóð litla, ljóshærða telpan hjá rúminu
hennar.
»Eg vildi svo fegin hjálpa pér«, sagði
hún hljóðlega. Birgitta leit- á liana undr-
andi og pá brosti hún fyrst aftur eftir
langan tíma. Alvörusvipurinn livarf af
lienni.
»Svona lít-il og lagleg stúlka á ekki
liérna heima«, sagði hún, »við verðum
hér að ganga að svo mörgu sóðalegu
verki«.
»Eg á allstaðar heima«, sagði barnið
nlvarlega, »og einkum par, sem menn
verða að standa í hörku erfiði. Kalla
pú mig bara til hjálpar, ég er alls ekki
smeyk við pað að vinna, [»ví að ég er
hún Glaðværð litla«.
Pegar Birgitta ætlaði að fara að
kveykja upp eld, pá hljóp Glaðværð
litla til hennar sem fljótast, og hjálpaði
lienni til að raða uppkveikjuspýtunum
í eldavélina. Svona hafði pað aldrei
gengið vel áður. Eldtungurnar fóru brátt
að leika í kringum botninn á katlinum
gamla og ryðgaða.
Pá gall húsbjallan við. Nú var pað í
fyrsta skifti sem Birgittu brá ekki við
hvella hljóðið í henni. Nú minnti hún
liana á hljóm kirkjuklukknanna. Og svo
flaug henni í hug, að á morgun væri
sunnudagur, og pá gæti hún livílt sig
frá störfum.
Birgitta brosti aftur. Glaðværð litla
hljóp á undan henni og hjálpaði henni
til að opna hurðina.
Þegar Birgitta kom aftur inn í eld-
húsið, heyrði hún að vatnið bullaði á
katlinuni; pað var sem sönglag í eyrum
hennar. Og pá gerðist sú nýlunda, að
Birgitta litla söng undir við vinnu sína
og Glaðværð litla með, en undur, undur
lágt. —
Nú gekk hvert starf fljótar og léttara
frá hendi en áður var. Litla Glaðværð
var á ferðinni fram og aftur um eld-
húsið og tók til hendinni.
Pó að laugardagurinn væri strangasti
dagurinn, allra vikudaganna, pá var
Birgitta glöð og sæl, að henni fannst.
Og pegar Glaðværð litla spurði hana
um kvöldið: »Má ég ekki vera hjá pér?«
Þá svaraði Birgitta brosandi: »Pú ert
engill! Elsku mamma hefði ekki getið
beðið Guð að senda mér betri gjöf«.
Birgitta spennti greipar til bænar og
pakkaði Guði fyrir hjálpina.
Maurarnir.
»Far pú til maursins, letingi! skoða
háttu hans og vert hygginn«. Svo kemst
Salómon konungur að orði í Orðskv. 6. (i.