Ljósberinn - 14.06.1930, Blaðsíða 6

190
LJOSBERINN
móðir lians var að biðja í liijóði. Að því
búnu horfði hann ineð gleðisvip á móð-
ur sína, meðan hún var að matast. Hún
brosti við og við til drengsins síns, og
gaf honum að smakka á víninu og stakk
iíka sér til gainans fáeinum ijúffengum
bitum upp í tiann. Loks var allt búið
af disknum, og möinmu haiis fannst sér
líða svo dæmalaust vel.
»Ég er eins og ung í annað sinn,
Andrés minn«, sagði hún. »En segðu
mér nú líka, hver hann er, pessi vel-
gerðamaður okkar, og hvað hann lieitir,
til þess að við getum beðið fyrir hon-
um«.
»Hann getur sagt [lér pað sjálfur,
elsku mamma«, svaraði Andrés fagn-
andi. »Hann bíður hérna úti í garðinum,
og [iað mátu vita fyrir víst, að hann færir
[iér góð tíðindi; við pví máttu vera bú-
in. Á ég að kalla á hann?«
»Já, kalla pú á hann, sonur minn
sæll«, svaraði frúin. »Nú skil ég, hvern-
ig í öllu liggur. Manstu, livað ég sagði
pér í gærkvöldi? Ó, vonardraumurinn
minn svíkur mig ekkií Nú höfum við
pegar allt volæðiö okkur að baki. Nei,
nei! Já, ég fann pað svo glöggt innra
með inér, að eitthvað mundi gerast«.
Og augun Ijóinuðu og bros lék um varir
henni, og í kinnar hennar hljóp> léttur
roði. En Andrés dvaldi pó enn um stund,
pví að hann var hræddur urn pað, að
pó móðir hans væri svona hress í bragði,
pá mundi hún ekki pola að heyra fregn-
ina. En hún vann sigur á öllum efa-
seindum hans.
»Farðu, barnið mitt«, sagði hún hægt
og rólega. »Nú get ég lilustað á allt,
livað sem vera vill«.
Pá beið Andrés ekki lengur; liann
skundaði út og kallaði á ókunna mann-
inn. —
»Segið pér bara, og pegið ekki yfir
neinu fyrir mér«, kallaði frú Lebrún á
móti peim.
»Er pví ekki pannig varið, að bróðir
mannsins míns hafi nú loksins miskunn-
að sig yfir mig, séð alla eymd mína og
vill hjálpa okkur? Hann vill taka son
minn að sér? Já, já, ég get pessa alls
til. Blessaður veri hann, pó að hann
liafi látið okkur vanmegnast og örviln-
ast svona lengi!«
»Hjálpin kemur að minnsta kosti frá
honum, sú sem ég færi ykkur«, svaraði
ókunni maðurinn og gætti grant að
hinni titrandi, próttvana konu.
»Þér skuluð nú pegar í stað fá allar
nauðsynlegar upplýsingar; en fyrir öllu
verður pað pó að ganga, að pér sannið
mér, að pér séuð sú frú Lebrún, som
ég er að leita uppi. Maður yðar var —«.
»Kaupinaður og bjó í ltichelieu-göt-
unni nr. 15«.
»Pað stendur heima. En mágur yðar?«
»Hann er óðalsbóndi á búgarði utan
borgar, tvær mílur frá borginni. Búgarð-
urinn hans heitir Remblay«.
»Öldungis rétt. Og pessi bréf?« sagði
aðkomumaður og tók prjú bréf upp úr
vasa sínum.
»Pað eru bréf frá mér«, hrópaði frúin
og var sem hana kenndi sárt til.
»0, ég pekki pau öll. Hvert orö í
peim er vætt tárum!«
»Segið pér mér í fám orðum frá efni
[ieirra«.
Frúin gat rakið efni peirra nálega
orði til orðs.
»Petta nægir raér«, sagði ókunni mað-
urinn. llér getur ekki verið um neinn
misskilning að ræða. En upplýsingarnar
mínar eru alvarlegar, frú Lebrún. Vitið
pér að mágur yðar, Godefroj Lebrún, er
dáinn fyrir viku síðan. Ilann varð bráð-
kvaddur«.
»Æ«, sagði frúin óttaslegin, »livernig