Ljósberinn - 06.09.1930, Page 4

276
LJOSBERI N’N
hafði dreymt yndislega drauma um styrka
föðurhönd, um fögnuð og skjól í góðum
föðurhúsum, en það var ekki annað en
draumur, — ískaldur gustur vakti hann,
vonirnar hans fuku út í veður og vind,
og Jóa varð munaðarleysið örðugra en
nokkru sinni áður. Axel var reyndar
orðinn honum mjög góður og frúin var
orðin óskiljanlega hlýleg við hann, svo
ástúðleg, að hann hefði vel getað hugs-
að sér að hún væri móðir hans. En Jói
var hræddur um að þessi undi'averða
umbreyting væri ekkert annað en augna-
biiks geðshræring, af völdum sorgarinn-
ar, líkust glitrandi daggardropa, serri
dvelur um stund á stráinu, en pornar
og hverfur, pegar sólin skín á hann; og
var undur hætt við að Jói yrði aftur
einmana, pótt svo virtist nú að hann ættí
vini, og væri ekki einsainall með hulinn
harm, er hann gat ekki talað um við nokk-
urn mann. Sjáðu, livað hún mamma gef-
ur okkur«, sagði Axel, pegar Jói var
seztur við hlið hans. »Hún var búin að
lofa mér að gefa mér. eitthvað reglulega
gott, pegar ég kæmist á fætur. Og veiztu
hvað, Jói. Ég sendi til hans Óla, svo
hann kæmi lika. Mannstu ekki hérna
nm áríð, pegar hann Öli var veikur,
og viö liéldum að hann væri að deyja?
Pá lét hann sækja okkur báða og ég
man ennpá hvað hann sagði við okkur
— Óli er góður drengur — — mór datt
allt í einu í hug, að pað væri svo gain-
an að hafa hann hér hjá okkur i kvöld«.
»Pað er gaman«, sagði Jói. »Ég hefi
ekki fundið hann Jóa svo leugi, — ég
er öllurn stundum hér hjá pér, Axel«.
»Já, og pað er vel gert af pér, Jói«,
sagði Axel. — Ég vona líka að við
verðum vinir upp frá pessu«.
1 pessum svifum kom Óll inn og urðu
raiklir fagnaðarfundir með piltunum. Óli
hafði stækkað mikið, hann var orðinn
hraustlegur drengur, djarfmannlegur og
hraustur í framgöngu.
»Fyrst hann Óli er kominn til pín,
Áxel minn«, sagði frúin, »pá ætla ég að
taka hann Jóa frá pér dálitla stund,
pegar pið eruð búnir að gæða ykkur
ofurlítið á pví, sem á borð er borið, ég
parf að tala ýmislegt við hana Jóa«.
Frh.
---------------
Kom, bjarga pú mér«.
(Matt. 14, 20).
Ilerra, kalla til mín,
að ég koini til pín! —
Stilltu báruna, bjargaðu mér!
Án pín farast ég hlýt,
hvergi friðstaðar nýt,
ljúfi frelsari, nema hjá pér.
Kór: Kom, ó kom pú til mín,
ég vil komast til pín,
mér, sem kalla til hjálpar
pig máttugan sýn.
Heyr, ég kalla til pin,
Jesús, kom pú til inín,
veit mér kraft, pví ég magnvana er,
ekki neitt fæ ég gert,
pað er nokkurs sé vert,
ef ég nýt eigi hjálpar frá pér.
lvór: Kom, ó kom pú til mín o. s. frv.
Heim af fallhættri braut,
heim í föðnrsins skaut
leið mig, frelsari, bjarga pú mér.
Drottinn, láttu pað sjást,
að inér líknar pín ást,
að ég lifi og deyi í pér.
Kór: Kom, ó kom pú til mín o. s. frv.
•---.-=>C3-C=—--