Ljósberinn - 01.03.1936, Qupperneq 5

LJOSBERINN
51
"Ó1
jU
(?■

f NAZARET
Helgisögn
eftir Selmu Lagerlöf.
Pegar Jesús var fimm ára gamall,
sat hann einu sinni á þrepunum fyrir
framan dyrnar á smíðahúsinu hans föð-
ur síns í Nazaret og var að búa til leir-
gauka úr mjúkum leirmola, sem hann
hafði fengið hjá leirkerasmiðnum hinu
megin við götuna. Jesús var svo fjarska
glaður. öll börnin í bæjarhverfinu höfðu
sagt honum, að leirkera,smiðurinn væri
ekki maður við alþýðuskap, og hann
gengist ekki upp við ástúðlegt viðmót,
eða þó að við hann væri talað með orð-
um, sem smurð hefðu verið hunangi.
En svo kom þetta. fyrir, og Jesús vissi
varla, hvernig það atvikaðist. Hann hafði
einungis staðið þarna- á dyraþrepinu
sínu og horft löngunarfullum augum á
grannann, sem var að verki sínu. Og
svo hafði hann komið út úr búðinni
sinni og gefið Jesú svo mikinn leir, að
nægja mundi til þess að búa til úr heil-
an vínbrúsa.
Á tröppunum fyrir framan næsta hús
sat Júdas. Hann var rauðhærður og
fýlulegur á svip. Andilitið var fult af
bláum marblettum og föt hans vorn
rifin. Petta hafði hann unnið sér inn
með eilífum erjum og áflogum við götu-
strákana. f augnablikinu hafði hann
hægt um sig, var hvorki að skammast
eða í áflogum, heldur var hann að búa
eitthvað til úr leirmola á sama hátt og
Jesús. Ekki hafði hann nú samt getað
útvegað sér þennan leirmola sjálfur.
Hann þorði varla svo mikið sem koma
fyrir augsýn leirkerasmiðsins, því hann
var reiður við Júdas og sagði, að hann
hefði fyrir sið að kasta grjóti í brot-
hættu smíðisgripina hans, og leirkera-
smiðurinn myndi hafa rekið Júdas út
með barefli, ef hann hefði látið sjá sig
í búðinni hans. En Jesús hafði gefið
Júdasi með sér af leirnum sínum.
Jafnóðum og drengirnir voru búnir að
búa til leirgaukana sína, röðuðu þeir
þeim upp í hring fyrir framan sig. Peir
litu alveg eins út og leirgaukar hafa alt
af gert: I staðinn fyrir fætur höfðu
þeir stóran, sívalan leirklump til að
standa á, stutt stél, engan háls, og vott-
aði varla fyrir vængjum.
En samt var brátt augljós munurinn
á vinnubrögðum þeirra félaga. Fuglar
Júdasar voru svo skakkir, að þeir ultu
ait af um koll, og hvernig sem hann
reyndi með litlu, hörðu putunum sínum,
gat hann ekki gert líkami þeirra snotra
og fagui-myndaða. Hann laumaðist
stundum til þess að gefa Jesú hornauga,
til þess að sjá, hvernig hann færi að því
að gera sína fugla eins fágaða. og slétta
og eikarblöðin í skógunum á Tabor.
Jesús varð hamingjusamari og glað-
ari með hverjum fugli, sem hann fékk
fullgerðan. Honum sýndist hver fuglinn
öðrum fegurri, og hann horfði á þá alla
með kærleika og aðdáun. Þeir áttu að
verða leikbræður hans, litlu systkinin
hans. Þeir áttu að fá að sofa í rúminu
hans, vera honum til skemtunar og
syngja fyrir hann vísurnar sínar og
Ijóðin, þegar móðir hans væri ekki hjá
honum. Honum hafði aldrei fundist
hann vera svo ríkur, og aldrei framar
myndi honum virðast hann vera ein-
mani eða yfirgefinn.
Stórvaxni vatnskarlinn gekk framhjá,
lotinn undir þunga vatnsbelgnum og á
hælana á honum kom grænmetissalinn,
sem sat dinglandi á berbökuðum asnan-
um sínum, á milli stóru, tómu tágakarf-
anna. Vatnskarlinn lagði hönd sína á
glókoH Jesú og fór að tala við hann um
fuglana hans, og spyrja hann um þá. Og
Jesús sagði honum frá því, að þeir ættu